Απελευθερωμένοι από το άγχος του πειραματισμού, αξιοποιούν τα διδάγματα του Rave Tapes (2014) και κάνουν την έκπληξη, με μια άνετη μετάβαση από τη σινεφίλ κατηγορία στα παρεξηγημένα νερά του Χόλιγουντ...

Μπουχτίζεις λίγο μέσα σε όσα δοξάζουν τη θαυματουργή δύναμη της φούντας, όμως οι παράδοξες μελωδίες τους, οι ελλειπτικοί ρυθμοί και οι βρωμιάρικες πρόζες συνεχίζουν να έχουν αποτέλεσμα...

Χαρακτηριστικό δείγμα μέσης indie κυκλοφορίας των ημερών μας που ο διεθνής Τύπος «σπρώχνει» να φανεί ως κάτι παραπάνω, με καλές βάσεις, πάνω στις οποίες δεν αρθρώνεται όμως τίποτα το αξιομνημόνευτο...

Διατηρεί την αίσθηση ενός ολονύχτιου πάρτι ανάμεσα στα φυλλοβόλα δάση της βρετανικής επαρχίας, μα χάνεται τελικά σε κάτι που δεν είναι ακριβώς προβλέψιμο, αλλά ούτε και πρωτότυπο...

Μία από τις σημαντικότερες μεταλλικές σταθερές επιστρέφει με αναζωογονητικό, προοδευτικό thrash, θεματικά ριζωμένο σε μια δυστοπική, ελαφρώς cyberpunk θέαση του κοντινού μέλλοντος...

Δεν είναι πια εκείνο το υπερηχητικό παλληκάρι που θαύμασαν κάποτε ακόμα και οι εχθροί των Journey, είναι όμως βασικά το αποτύπωμα της δικής του φωνής που μένει από αυτόν τον αδιάφορο δίσκο επιστροφής...

Κουβαλάει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έφτιαξε ή θα φτιάξει ποτέ ο Jason Pierce στη μετα-Spacemen 3 εποχή, βρίσκοντάς τον να βάζει νερό στο κρασί του μαξιμαλισμού που τον διακατέχει...

Ο δίσκος που υπήρξε ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα της ελληνικής metal σκηνής τον τελευταίο καιρό αποδεικνύεται γενναίο βήμα προς τα μπροστά, με σωστότερες αναλογίες και πιο εύστοχο προσανατολισμό...

Ένας δίσκος που αποκρυσταλλώνει τον φόβο, την απελπισία, τη φρίκη, αλλά και την παράδοξη ιστορική γοητεία να είσαι μέρος του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη, το 2018...

Η Αμερικανίδα μουσικός θριαμβεύει στο κάπως «φλου» όπου εξακολουθεί να βρίσκεται η βιόλα και επανασυστήνει το διάσημο έργο, φτάνοντας σε έναν δίσκο που μάλλον θα αποτελέσει στάνταρ για τη δική μας εποχή

Γρατζουνιστές κιθάρες, κοκκώδες μπάσο και οκάδες ατμόσφαιρας συνοδεύουν το πολωνικό σχήμα σε αυτήν του τη βουτιά στα σκοτεινά 1980s, στην οποία βρίσκονται να λεηλατούν τις κρύπτες των Slayer και των Samael...

Επικίνδυνα κοντά στις αναφορές του (ιδιαίτερα στους Depeche Mode) και στιχουργικά καθηλωμένο στο κάπως φλου της εγχώριας αγγλόφωνης παραγωγής, διαθέτει εντούτοις ιδιαίτερα ποιοτικές μουσικές ιδέες...

Για τα κυβικά του κιθαρίστα των System Of A Down ο δίσκος με τη διασκευή σε Σταμάτη Κόκοτα είναι μια χαρά. Για πιθανό όμως επόμενο άλμπουμ του γκρουπ, δεν έκανε...

Χωρίς να κουνιέται ιδιαίτερα από την ασφαλή νηνεμία των δαφνών του, γιορτάζει 60 χρόνια δημιουργίας με ένα άλμπουμ που διαθέτει τραγανή roots pop κρούστα και καλιφορνέζικη μαγιά...

Χωρίς να αφήσει το «τεράστιο μουσικό αποτύπωμα» που διατυμπανίζει ο μύθος ο οποίος ήδη οικοδομείται γύρω του, μπόρεσε και εκπροσώπησε το υπαρξιακό κενό ενός κομματιού της 15-25 νεολαίας...

Στον 2ο κοινό τους δίσκο, Kim Gordon & Bill Nace απευθύνονται στο υποσυνείδητο, στο κρυφό και στο ανερμήνευτο, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα δύσβατο, μα αυθεντικό...

Ένας δίσκος με απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα, κάπου μεταξύ μαύρης pop, γκόσπελ λειτουργιών στον αμερικάνικο νότο και black metal, που μοιάζει με μελωδική κατάβαση στις σελίδες της Σολομωνικής...

Η γαλλική γλώσσα προδίδει πόντους σε έναν πάλλευκο ηχητικό εξευμενισμό της post-punk σκηνής των 1980s, που υποστηρίζεται από κοφτερές κιθάρες και διαύγεια στην παραγωγή...

Τα χρόνια περνούν, εντούτοις η Hope Sandoval και ο David Roback το παλεύουν ακόμα, έστω κι αν (ή καταφέρνοντας να) μοιάζουν εντελώς ακίνητοι...

Είναι εύκολο να την απορρίψεις ως ένα φρούτο του αμερικάνικου mainstream πασπαλισμένο με χιπ χοπ κανέλα. Αλλά, αν κάνεις στην άκρη όλο αυτό το σουξουμούξου με το οποίο περιβάλλει κάθε της κίνηση, έχει κάτι να πει...