Embassador Dulgoon - Hydrorion Remnants

Τα μόλις 270 φυσικά αντίτυπα (βινύλιο) στα οποία υφίσταται το Hydrorion Remnants, ίσως αρκούν για κάποιους ώστε να τοποθετηθεί ο Χιλιανός πολυοργανίστας Embassador Dulgoon στους «πουθενάδες» –έτσι για να μην ενοχληθεί η αποψούλα τους με τα όσα δεν ακούν, τώρα ειδικά που έχουμε και «λίστες της χρονιάς». Η κατάταξη όμως του άλμπουμ στις 50 προτάσεις του Wire για το 2018, αρκεί ώστε να υπάρξει ένα ειδικό βάρος πίσω από την κυκλοφορία· το οποίο υπερβαίνει την πενιχρή του παρουσία στη μη ψηφιακή πλευρά της σύγχρονης δισκογραφίας.

Πίσω τώρα από τον Embassador Dulgoon κρύβεται ο ίδιος άνθρωπος που στην τρέχουσα δεκαετία έχει συστηθεί και ως False Sir Nicholas και έχει δισκογραφήσει και ως μέλος των Nonlocal Society. Ο παράγοντας Χιλή προστατεύει την πραγματική του ταυτότητα ακόμα και σε καιρούς όπου ουδέν μένει κρυπτόν υπό τον ήλιον του Δικτύου, δημιουργώντας μια κάποια «αύρα» σε όσους πιθανολογούν ότι πρόκειται για γόνο παλιάς οικογένειας Βρετανών εμιγκρέδων σε εκείνη τη γωνιά της Νότιας Αμερικής. Δεν έχει άλλωστε σημασία. Περισσότερο μετράει η δική του χειρονομία, να αφήσει τις απαραίτητες «συστάσεις» στη μουσική την οποία φτιάχνει.

Το Hydrorion Remnants είναι πολυπρισματικό άλμπουμ, και θες την ώρα σου να το περιγράψεις· ακούγεται όμως (και ξανακούγεται) νερό. Όσο «δύστροπες» και αν φαντάζουν δηλαδή οι καταβολές του σε αυτιά μη εξοικειωμένα με τον μουσικό πειραματισμό, όσο και αν οι ίδιοι οι τίτλοι φιλοδοξούν να σε μπάσουν σε μια άλλη πραγματικότητα, η αμεσότητα του ακούσματος δεν διακυβεύεται παρά σε ελάχιστα σημεία της ροής. Την εξασφαλίζουν οι στρογγυλές, «υδάτινες» μελωδίες που διαρκώς ξεπηδούν μέσα από τη χλιδανή ποικιλία των ήχων, φτάνοντας να πάρουν ακόμα και τα ηνία στο αναπάντεχο κλείσιμο με το "Orkneyan Skerries".

Το στοιχείο της έκπληξης είναι ένα χαρτί που παίζεται έξυπνα και καίρια από τον Embassador Dulgoon. Βόμβοι, αναλογικά ηλεκτρονικά, επιτόπιες ηχογραφήσεις, ανακατώνονται όχι με στόχο ένα σπαρτιατικά «πειραματικό» πεδίο –όπως ίσως έχουμε συνηθίσει από παρόμοιες δουλειές– αλλά για μια εμπειρία υπερδιαστατική, με ενίοτε ethnic απολήξεις και νύξεις υπέρ της μεγάλης κρυπτοζωολογικής περιπέτειας του 20ού αιώνα, φανερές στα απόκοσμα samples εδώ κι εκεί ή σε λέξεις των τίτλων σαν το «Stethacanthus» και το «Lepidodendron». Ο Δυτικός Τύπος ίσως ψήνεται να κολλήσει το επίθετο «ψυχεδελικός» στο όλο άκουσμα, ωστόσο ο ξεχειλωμένος αυτός όρος δεν έχει να προσφέρει καμία υπηρεσία εδώ· παρά μόνο αν με κάτι τέτοιο αναπαραστήσουμε μια τελετουργία ηλεκτρονικής έκστασης, που ίσως να συμπεριλαμβάνει και χρήση ayahuasca.

Το ...τριπάρισμα λειτουργεί πάντως και χωρίς μεσάζοντα. Εκεί μάλιστα που νομίζεις ότι έχεις μπει στην ευθεία, ακούς σύνθια να ανακατεύονται στους ήχους του "The Sirius Passet", ανοίγοντας έτσι την πόρτα σε συνδυασμούς με φυσικά όργανα, που γίνονται ακόμα πιο αποτελεσματικοί στη συνέχεια –ειδικά όταν ο Alejandro Palacios αφήνει την τρομπέτα του να περιπλανηθεί στο πεδίο του "Incantations Of The Aethyr Macgovanias".

Το Hydrorion Remnants ίσως να μη μένει ως κάτι το σπουδαίο στο τέλος της ακρόασης· στέκει όμως ως σαφώς ενδιαφέρον πόνημα, με τη δική του ταυτότητα στο διεθνές ηλεκτρονικό τεραίν, στην οποία φτάνει χωρίς να καμώνεται το δύσβατο, προκειμένου να προσεγγίσει το εστέτ ακροατήριο. Θυμίζει επίσης εμφατικά πόση μουσική βγαίνει στις μέρες μας σε διάφορες γωνιές αυτού του πλανήτη, μα δεν φτάνει στους υπολογιστές μας, παρότι επιμένουμε ότι ζούμε στην Εποχή της Πληροφορίας. Το «φίλτρο» της έγκυρης κριτικής λείπει ακριβώς τώρα, όσο ίσως ποτέ άλλοτε.

{youtube}K_2V6CJsXZU{/youtube}