Ο Jeff Tweedy είναι μουσικός που δεν τα πήγαινε ποτέ πολύ καλά με το να μοιράζεται τις δικές του αλήθειες. Ανατρέχοντας τόσο στα αθώα χρόνια των υποτιμημένων Uncle Tupelo, όσο και στη λαμπρή δισκογραφία των Wilco, οι στίχοι του έμοιαζαν πάντα με κρυπτογραφημένα μηνύματα, μέσα στα οποία συνυπάρχουν μόνο αινιγματικά θραύσματα από προσωπικές εμπειρίες, ιδέες και σκέψεις. Αρκετές φορές, κυρίως στις πιο συναρπαστικές και πειραματικές μέρες των Wilco, η μουσική μοιραζόταν την ίδια ελλειπτική διάθεση.
Ωστόσο, στα 51 του, ο πιο cool μπαμπάς του «εναλλακτικού», αμερικάνικου ροκ, διανύει την πιο εξομολογητική περίοδο της ζωής του. Δεν είναι πως κοίταξε βαθύτερα μέσα του μόλις τους τελευταίους μήνες· αλλά, μέσα σε αυτό το διάστημα, αποδέχτηκε πως όσα σκέφτεται και έχει να πει για τον εαυτό του, ίσως τελικά να έχουν αρκετή αξία για να τα μοιραστεί αμάσητα (και) με τον υπόλοιπο κόσμο. Κάτι τέτοιο, χαρίζει στο Warm –τη δεύτερη, ουσιαστικά, προσωπική του δουλειά– και μία καθαρτική διάσταση, πέρα από μία δεδομένα αυτοβιογραφική βάση. Σχεδόν συνειρμικά, ο Tweedy ξεφουρνίζει αλήθειες που μέχρι πρότινος προτιμούσε να κρατάει για τον ίδιο. Τώρα, η αποκάλυψή τους μοιάζει μονόδρομος για την ψυχική του υγεία.
Το Warm γράφτηκε και ηχογραφήθηκε μαζί με τη βοήθεια του υιού Spencer Tweedy και του ντράμερ των Wilco Glenn Kotche, την ίδια περίοδο που ο μπαμπάς Tweedy ετοίμαζε τα, προσφάτως κυκλοφορημένα, απομνημονεύματα του Let’s Go (So We Can Get Back). Είναι δύο έργα που, αναπόφευκτα, λειτουργούν συμπληρωματικά· μέσω των οποίων ο Αμερικανός τραγουδοποιός εξερευνά με θάρρος βαθιά προσωπικά ζητήματα –όπως τον θάνατο, τον εθισμό στα ναρκωτικά, την οικογένεια και την απώλεια του νοήματος με την πάροδο των χρόνων. Όλα τα παραπάνω τα αποτυπώνει σε 11 πανέμορφα τραγούδια, σερβιρισμένα με ιδανική ισορροπία αυτοκριτικής ωμότητας και ποιητικής έκφρασης, ώστε το μήνυμα να φτάνει στον ακροατή σκληρό και αληθινό, αλλά όχι μελοδραματικό.
Αυτός που κυριαρχεί πίσω από κάθε σχεδόν στιγμή του δίσκου, είναι ο θάνατος. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, όμως, είναι η αποδοχή του που δίνει ζωή στα συγκεκριμένα τραγούδια. Στο “Don’t Forget”, λ.χ., ο Tweedy φιλοσοφεί πάνω στη θνητότητα με αφορμή τον περσινό χαμό του πατέρα του («We all think about dying/don’t let it kill you»), ενώ το ίδιο κάνει και στο αναστοχαστικό –και οδυνηρά μοναχικό– “How Hard It is For A Desert To Die”. Στη γλυκόπικρη πάλι folk του “From Far Away” περιγράφει το δικό του τέλος εντελώς στεγνά και κυνικά, αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα όλων αυτών που συλλέγουμε και αφήνουμε πίσω («If I die, don't bury me/Rattle me down, like an old machine/Take my books, and my magazines/My photographs, of you and me/Everything I won't need»).
Και ενώ θα έπρεπε να ακούγεται αναλωμένος και ευάλωτος κατά την ερμηνεία αυτών των τραγουδιών, στην πραγματικότητα ο frontman των Wilco μεταφέρει ευαισθησία και αυτοπεποίθηση, για μία ζωή την οποία δεν έχει μετανιώσει. Στο single “I Κnow What It’s Like” νιώθει άνετα να παραδεχτεί ότι υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσε να αισθανθεί αγάπη («I know what it’s like, to not feel love»), ενώ στο "Warm" εξερευνά τα όρια της πατρότητας μέσα του, προσφέροντας ένα ανιδιοτελές μάθημα ζωής στον γιο του («Please take my advice/Worry into your song/Grow away from your anger/Distace belongs»). Αλλά η πιο τρανή απόδειξη πως στέκει βέβαιος για τις επιλογές που έχει κάνει, βρίσκεται στο κομβικό "Having Been Is No Way To Be": εδώ δηλαδή όπου συζητάει ανοιχτά την επίδραση των ναρκωτικών στη σχέση με τη γυναίκα του, χώνοντάς τα σε όσους θα ήθελαν να τον δουν να τα ξαναρχίζει για να γίνει πάλι περιπετειώδης η μουσική των Wilco («they’re not my friends/And if I was dead, what difference would it ever make to them?»).
Όσον αφορά τη μουσική του άλμπουμ, βασίζεται κι αυτή σε μία ανάλογη εκφραστική αμεσότητα. Δεν διεκδικεί βέβαια καμία πρωτιά ηχητικής καινοτομίας το Warm, αποδεικνύεται όμως δίσκος ικανός να συλλάβει τη ζεστασιά του τίτλου, διοχετεύοντάς τη σε κάθε δευτερόλεπτό του. Οι φυσικές λεπτομέρειες της ηχογράφησης –όπως ο ήχος από τις αλλαγές στα τάστα και η συναισθηματική εγγύτητα που αποπνέει το παίξιμο των οργάνων– όσο και μερικές από τις πιο ουσιαστικές ερμηνείες του Tweedy τα τελευταία χρόνια, προσδίδουν μία αίσθηση ζωντανής, ανεμπόδιστης επικοινωνίας με τον ακροατή. Κατά βάση είναι απλές οι συνθέσεις στο Warm και κινούνται στο γνωστό ύφος της indie folk/americana το οποίο υπηρετεί ο Tweedy. Αλλά, με κάποιον τρόπο, αποδεικνύονται περισσότερο περίπλοκες και απαιτητικές απ’ όσο φαίνονται γραμμένες στο χαρτί. Κυρίως λόγω του ειδικού, προσωπικού βάρους που κουβαλούν.
Εν τέλει, το Warm μοιάζει ως το τελευταίο, λογικό βήμα ενός μουσικού ο οποίος έχει περάσει πολλά εξελικτικά στάδια για να κάνει έναν κύκλο και να επιστρέψει στη μουσική του αρχή –δηλαδή στη μαγεία που κρύβει η απλότητα– πολύ πιο σοφός.
«It’s hard to say what I’ve been through/Should matter to you», τραγουδάει στο εναρκτήριο "Bombs Above" και επιτέλους αποδέχεται ότι, ναι, είναι κάτι που μας νοιάζει. Η ελευθερία χτύπησε λοιπόν την πόρτα του Tweedy και αναμένουμε να δούμε πού θα τον οδηγήσει μουσικά στο μέλλον. Για την ώρα, του χαρίζει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια.
{youtube}zz2v2Ix7FwE{/youtube}
