Φαινομενικά έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή του Eddie Argos από τον τελευταίο, προ 7 ετών, δίσκο των Art Brut: μετακόμισε στο Βερολίνο, έγινε πατέρας, έγραψε μουσική για ένα μιούζικαλ και παραλίγο να πάθει σοβαρή ζημιά από εκκολπωματίτιδα (ναι, το έψαξα, υπάρχει η λέξη).
Στην πραγματικότητα, όμως, παραμένει ο ίδιος αιώνιος έφηβος που φιγούραρε ως ο πιο απροσδόκητος indie rock ήρωας στα εξώφυλλα του NME της περασμένης δεκαετίας. Και εξακολουθεί να τραγουδάει (με το χαρακτηριστικό του spoken word) ξεκαρδιστικούς, αυτοσαρκαστικούς στίχους για τελειωμένες σχέσεις, άβολα πρωινά μετά από one-night stands και φιλιά που μοιάζουν με χιτάκι στα charts.
Η 5η δισκογραφική δουλειά των Βρετανών μπορεί να ακούγεται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με οτιδήποτε συμβαίνει στη σημερινή μουσική εποχή, αλλά υπάρχει κάτι το παράδοξα ανακουφιστικό σε αυτό. Ο Eddie Argos και η ανανεωμένη παρέα του –στη μπάντα προστέθηκε ο κιθαρίστας Tobby Macfarlaine και ο ντράμερ των Wedding Present, Charlie Layton– δεν σκάει καθόλου για το αν θα σερφάρει στο zeitgeist κύμα των ημερών (λες και ξέρει κανείς ποιο είναι πραγματικά), επιμένοντας να γράφει μερικούς ακόμη κιθαριστικούς ύμνους για indie kids που δεν μεγάλωσαν ποτέ στην ψυχή, ερωτεύονται μόνο εγκεφαλικά και δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε τους έκλεψε τη γκόμενα ο χίπστερ της γειτονιάς.
Το "I Hope You’re Very Happy Together" είναι χαρακτηριστικό τραγούδι χωρισμού, με το οποίο πρέπει να ταυτίζονται οι μισοί άντρες της γενιάς του Argos: επιστρέφει όλους τους χάλια δίσκους στην πρώην του, αρνείται τη νοσταλγία, εύχεται να είναι το τελευταίο κομμάτι χωρισμού που γράφει, και, τελικά, προσθέτει στον τίτλο το απαραίτητο passive-aggresive σχόλιο «and if you’re not, that’s even better». To "She Kissed Me (And It Felt Like A Hit)" θα ήταν όντως επιτυχία στα βρετανικά charts πριν από 10-15 χρόνια, ενώ στο πιο Art Brut στιγμιότυπο του δίσκου "Awkward Breakfast" αναρωτιέται μέσα από new wave αισθητική πώς στο διάολο ξύπνησε με αυτή την κοπέλα δίπλα του («Last night you were being rude with me / Now we’re eating bowls of muesli»).
Βέβαια, ότι ένας προβληματικός μεσήλικας δεν εξελίσσεται ούτε στην προσωπική, ούτε στην επαγγελματική του ζωή, δεν είναι και για επιβράβευση. Στην εξιστόρηση της περιπλάνησής του σε ένα αγουροξυπνημένο Βερολίνο με ανυπόφορο πονοκέφαλο και όρεξη για φαλάφελ ("Good Morning Berlin"), δεν μπορείς παρά να λυπηθείς λίγο τον Argos. Στο παλιακό πάλι "Too Clever" ακούγεται σαν ξεμωραμένος πορνόγερος που κάνει αηδιαστικά σεξουαλικά αστεία («I’m gonna mix you up like a Rubik’s Cube»), ενώ στο ομότιτλο του δίσκου τραγουδάει σαν γραφικός, αποτυχημένος rock star, ο οποίος δεν λέει να ωριμάσει («There is a fire in my soul, I can’t put it out»).
Πάντως, μέσα από τα αυτοκριτικά "Hospital!" και "Kultfigur" αποδεικνύεται πως ο Argos είναι συνειδητοποιημένος για την κατάστασή του και δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Στο πρώτο σατιρίζει πικρόχολα την κατάσταση της υγείας του («When I get out of hospital, I’m gonna be unstoppable»), ενώ στο δεύτερο αποδέχεται τη θέση του ως τραγουδιστής σε μπάντα που έχει φάει τα ψωμιά της και πια δεν έχει να προσφέρει πολλά, πέρα από μερικά ακόμη τίμια, αστεία και συνήθως διασκεδαστικά indie κομμάτια («Cult band! Cult band! Kultfigur! Don’t snigger/It’s not about making the audience bigger»).
Και αν η αυτογνωσία έρχεται πάντα με κάποιο κόστος, τουλάχιστον στην περίπτωση των Art Brut πάει πακέτο με το αυτοσαρκαστικό χιούμορ και το παλιό, καλό –και καθόλου πολιτικά ορθό– indie.
{youtube}ERM18EUeXqM{/youtube}
