Βιολέτα Ίκαρη - Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου

Από τα μικρά μαγαζιά της Ικαρίας (της ιδιαίτερης πατρίδας της), η Βιολέτα Ίκαρη βρέθηκε φέτος να είναι η πιο συζητημένη νέα φωνή στο ελληνικό πεντάγραμμο. Πολύ απλά, γιατί δεν βρέθηκε κανείς ασχολούμενος να μην ρωτήσει «ποια είναι αυτή;» ακούγοντας το "Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου"· είτε του άρεσε το τραγούδι, είτε όχι.

Δικαιωματικά, λοιπόν, το τραγούδι αυτό δίνει τώρα και τον τίτλο του πρώτου της δίσκου. Ο οποίος μας επιτρέπει να τη γνωρίσουμε καλύτερα και να βγάλουμε ορισμένα –αρχικά, τουλάχιστον– συμπεράσματα για το πώς βλέπει τα πράγματα και τι θέλει (ή τι μπορεί) να κομίσει στο σκηνικό του εγχώριου «έντεχνου» ήχου.

Ένα καίριo συμπέρασμα (που δεν ξέρω βέβαια πόσο αφορά την Ίκαρη) είναι ότι, τελικά, η ανανέωση του «έντεχνου», η ανάγκη σύγκρισης με τα παλαιότερα ορόσημα, καθώς και η επανέναρξη του διαλόγου με τις μουσικές εξελίξεις της Δύσης, είναι όλα αιτήματα των ...απογοητευμένων με τα όσα ακούμε. Οι οποίοι τείνουμε σε σταθερές τροχιές απομάκρυνσης από το είδος, μα πασιφανώς μετριόμαστε λίγοι· ως αποτέλεσμα, οι εξελίξεις καθορίζονται από τον πληθυντικό εκείνο που, ακόμα και αν αντιλαμβάνεται πόσο έχει χαμηλώσει ο πήχης, προσαρμόζει τις απαιτήσεις του πάνω του. Ίσως από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης και από μία λογική διατήρησης του ό,τι υπάρχει κόντρα στο «άλλο», μπας και ξημερώσουν ξανά ωραίες μέρες.

Είναι ασφαλώς άδικο να επωμίζεται έναν τόσο πολύπλευρο διάλογο το ντεμπούτο μιας νέας κοπέλας, η οποία θα έχει τα άγχη της για αυτά τα πρώτα βήματα (χώρια τα γενικότερα άγχη που αντιμετωπίζουν όσοι καλλιτέχνες πρέπει να επιβιώσουν στο σημερινό σκηνικό). Είναι όμως και λυπηρό να ακούς τον πρώτο δίσκο μιας φρέσκιας φωνής και την επόμενη μέρα να θυμάσαι μονάχα τον απόηχο των ερμηνειών της και κανένα τραγούδι –δεν μετρώ το "Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου", καθώς εδώ συντελέστηκε η πρώτη επαφή, με αποτέλεσμα να γράψει στη μνήμη για λόγους συγκυριακούς.

Η Βιολέτα Ίκαρη διαθέτει ένα χαρακτηριστικό γρέζι στη φωνή της, που οδηγεί στην κάπως παράδοξη αίσθηση ότι ακούς τον Νίκο Παπάζογλου σε θηλυκή έκδοση. Αναγκαστικά, μια τέτοια συνθήκη δεν θα κάνει σε όλους. Ωστόσο, άπαξ και μάθαμε το όνομά της, δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να την πετύχουμε στο ραδιόφωνο και να τη μπερδέψουμε με άλλη τραγουδίστρια. Είναι σπάνιο δώρο μια τόσο άμεση αναγνωρισιμότητα· και η Ίκαρη τυχερή, καθότι ξεκινά με ένα μεγάλο ατού στο πλευρό της.

Όμως το ατού αυτό, σπαταλιέται.

Στις συνθέσεις κυριαρχεί το αξιοπρεπώς βαρετό και η ασαφώς σκεπτόμενη κατήφεια, ενώ οι στίχοι ονειρεύονται ποιητικές προδιαγραφές, αδιαφορώντας για την προφορικότητα που χρειάζονταν ώστε να συμβεί ό,τι κάποτε λογιζόταν ως αυτονόητο: να τραγουδηθούν, ακόμα και αν τα νοήματά τους τείνουν στην αφαίρεση, ακόμα και στο ά-λογο. Μόνο η Τάμμυ Τσέκου πήγε κάτι να γράψει στο "Φλυτζάνι", κάτι επιτέλους απτό και αφτιασίδωτα ανθρώπινο, μα το άφησε ανολοκλήρωτο. Κυριαρχεί επίσης μια παράταιρα μεγαλίστικη αίσθηση. Κάπου δηλαδή υπάρχει λάθος αν παίζω τον πρώτο δίσκο της Ίκαρη μα νιώθω λες κι ακούω το νέο άλμπουμ της Φωτεινής Βελεσιώτου, η οποία «μιλά» συνήθως από το δικό της ηλικιακό μετερίζι.

Κανείς μας δεν ξέρει στο δεδομένο σημείο πού θα τα πάει τα φωνητικά της χαρίσματα η Ίκαρη και τι θα μπορέσει να κάνει με αυτά. Αλλά, ως σημείο εκκίνησης, το Έλα Και Ράγισε Τον Κόσμο Μου κρίνεται απογοητευτικό.

{youtube}oez6aLmpO_E{/youtube}