Γνώριμοι, αλλά και με διαθέσεις για καινούρια μονοπάτια, απέδειξαν ότι άξιζε να περιμένουμε 10 χρόνια για νέο δίσκο, ενώ πέτυχαν και πάλι να σηκώσουν ντόρο χάρη στο βιντεοκλίπ του "Deutschland"...

Ο τρελοΚαναδός δοκίμασε να αλλάξει το εκφραστικό του ύφος, αλλά δεν πέτυχε παρά να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής –η κανονικότητα, δεν του πάει...

Η γνώριμη ambient του ενσωματώνει το ηχητικό αποτύπωμα βαρυτικών κυμάτων χρονολογημένων στο απώτατο παρελθόν του Σύμπαντος, χαράσσοντας ένα προωθημένο διαστημικό ταξίδι στο άπειρο...

Ηχογράφημα απίθανα σύγχρονο σε σχέση με το τι συνέβαινε εντός Ελλάδος το 1989, το οποίο άνοιγε γενναίο διάλογο με τις εξω-Δυτικές αναζητήσεις της εποχής και διατηρεί αλώβητη την περιπετειώδη του προσέγγιση, 30 χρόνια μετά...

Πρόσφερε τραγούδια που μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του, αλλά δεν έπεισε ότι είναι η νέα superstar, όπως ευαγγελίζεται...

Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό του κοντραμπάσου, το οποίο συνομιλεί με ένα ολόκληρο κολάζ ήχων και μουσικών εικόνων, παίζοντας διαρκώς μεταξύ της περιπετειώδους διάθεσης του περιηγητή και της επίμονης μνήμης του εξόριστου...

Το τελευταίο αντίο δεν αποκαλύπτει νέα πράγματα, έχει όμως ως αιχμή και επίκεντρο μια Dolores O'Riordan που συχνά συγκλονίζει με την εκφραστικότητα, το πάθος της και εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της...

Το ντεμπούτο των Καναδών επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν στο περσινό demo: παντρεύει επιτυχημένα το επικό στοιχείο με το doom καμίνι των Candlemass και αναδεικνύει τη γυναικεία παρουσία στη φανταστική τέχνη...

Δίσκος που καταφέρνει να συνεισφέρει στις ζυμώσεις εκείνες που ψάχνουν να κάνουν εκ νέου επίκαιρες παλιές έντεχνες αναζητήσεις, φέρνοντάς τις εγγύτερα σε πιο σύγχρονες ανησυχίες –τόσο μουσικές, όσο και υπαρξιακές...

Ο Αμερικανός τραγουδοποιός καταλήγει καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων, σε έναν άνοστο δίσκο που αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος των νοημάτων πίσω από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχώρεση» και «εξιλέωση»...

Αναπάντεχα μελετημένος και ποιοτικός δίσκος από τη νοτιοδυτική Θεσσαλία, ο οποίος διυλίζει το τραχύ black metal με τη συνθετική ομορφιά, δίνοντας μια γοητευτική γκραβούρα άχρονων μυστηρίων εν μέσω καταιγίδας...

Νεοκλασικισμός και ελληνικότητα, ελαφρά αρώματα από μουσικές του (Δυτικού) κόσμου, τζαζ λεπτομέρειες και ατμόσφαιρα ερωτισμού, σε ένα μείγμα με την επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, που λειτουργεί πολύ καλά...

Λένε αντίο μετά από 60 χρόνια καριέρας με μια αγκαλιά τραγούδια μεστής, στιλιζαρισμένης και καλλίγραμμης soul, τα οποία χαρίζουν μία ακόμα μικρή νίκη στο καλαίσθητο easy listening...

Ισορροπώντας μεταξύ οικειότητας και απειλητικής δυστοπίας, είναι ένα συγκροτημένο, μα και συγκρατημένο την ίδια στιγμή άλμπουμ, που επενδύει στην αγάπη για την ambient αισθητική και τη sci-fi κουλτούρα...

Post-punk κιθάρες και δυνατοί, βιωματικοί στίχοι ζωντανεύουν την κυκλοθυμική σχέση αγάπης/μίσους της ιρλανδικής πεντάδας με το σύγχρονο Δουβλίνο, άλλοτε με ρομαντισμό κι άλλοτε με κυνισμό...

Aναβράζον, ρωμαλέο black/death με κριτσανιστή σχιζοφρένεια, κάτι από την τελετουργική τραχύτητα των Cultes Des Ghoules και πολλά στοιχεία από την ελληνική μαυρομεταλλική σκηνή των 1990s...

Δίσκος με απτή ομορφιά, κινούμενος στο μεσοδιάστημα του αμερικάνικου folk rock και των indie τιτιβισμάτων, ο οποίος απέχει ωστόσο από το σπουδαίο, παρά τους διθυράμβους που γράφονται γι' αυτόν...

 Παρά την παρουσία του Dave Sitek των TV On The Radio στην παραγωγή, η οικειοποίηση νέων ήχων αποτυγχάνει, ενώ ο αιώνιος πλακατζής Rivers Cuomo έχει χάσει κι αυτός τη στιχουργική του αιχμή...

Μουσική με προσωπική και βαθιά ποιοτική αισθητική, γραμμένη για μια φανταστική ιστορία, που έχει ως επίκεντρο την αιώνια αναζήτηση της αγάπης...

Άλμπουμ πλούσιο, μελωδικό, γεμάτο αλάθητες μπασογραμμές, που πιστοποιεί ότι ο Γιώργος Μαντάς και οι συνεργάτες του βλέπουν τους τζαμαϊκανούς ήχους ως κάτι το ζωντανό –και τους μεταχειρίζονται αναλόγως...