J Dilla.
Ποιος να το 'λεγε, ότι θα ερχόταν η μέρα που μια κριτική για τους Dream Syndicate θα μπορούσε να ξεκινά με το όνομα του Αμερικανού παραγωγού και ράπερ, χωρίς κάτι τέτοιο να αποτελεί καταφυγή στον σουρεαλισμό ή απόδειξη παράνοιας του συντάκτη; Κι όμως, το δικαίωμα αυτό μάς το δίνει ο ίδιος ο Steve Wynn. Ο οποίος, με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ μετά την επανασύνδεση της μπάντας (2012), δήλωσε ότι τα Donuts του Dilla (2006) αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το These Times.
Φυσικά, δεν είναι κάτι που θα συμπέραινε κανείς εύκολα, απλώς ακούγοντας τον δίσκο. Γιατί αυτή η έμπνευση έχει να κάνει περισσότερο με μια διάθεση, και με τον τρόπο προσέγγισης της δημιουργικής διαδικασίας από τον Wynn και τους συνοδοιπόρους του. Με μια συνειδητοποίηση, για την ακρίβεια, ότι μπορούν να μπουν κάτω από την ίδια στέγη πολλά και ετερόκλητα πράγματα, όλα όσα αγάπησε ή τον απασχόλησαν, χωρίς έγνοια για υφολογική ομοιομορφία. Είναι κάτι που ωφελεί τα μάλλα το These Times, ενώ συνάμα το διαφοροποιεί αισθητά από το How Did I Find Myself Here? του 2017.
Τούτη τη φορά, δηλαδή, η τραγουδοποιία του Συνδικάτου του Ονείρου ακούγεται πιο συμπυκνωμένη, αλλά και πιο ανοιχτή συνάμα. Ανοιχτή όχι μόνο επειδή ντύνεται έναν πιο φωτεινό ήχο (με τα πλήκτρα του Chris Cacavas να παίζουν σημαντικό ρόλο και γλυκά δεύτερα φωνητικά να ξεπετάγονται σε πολλά σημεία του άλμπουμ), αλλά και ως προς την εξερεύνηση νέων τρόπων σύνθεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ πρώτα μπήκαν κάτω τα παιξίματα και έπειτα γράφτηκαν οι στίχοι. Σύμφωνα και πάλι με τον Wynn, πρόθεσή του ήταν οι λέξεις να αντικατοπτρίζουν τις μουσικές ατμόσφαιρες –και όχι το αντίστροφο.
Δεν μιλάμε βέβαια για κάποιου είδους ακραία στροφή των Dream Syndicate σε σχέση με ό,τι σκάρωναν στο παρελθόν. Η τέχνη τους διατηρείται καθόλα αναγνωρίσιμη στα 10 αυτά τραγούδια: οι ισορροπίες ανάμεσα στο ροκ, την ψυχεδέλεια και την ποπ, οι ανοιχτές σε ερμηνείες περιγραφές, η εκφορά του Wynn, η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα στον Bob Dylan και στον Lou Reed. Όμως καταφέρνουν αυτή την τέχνη να την παρουσιάσουν ως ακόμα ακμάζουσα, ως ζωντανή· γεμάτη δυνατότητες και πιθανότητες. Τσεκάρετε, για παράδειγμα, το έξοχο “Black Light” και το πώς εντός του βρίσκουν θέση το όνειρο και ο ρεαλισμός, το «χύμα» και η αυστηρή δομή, η ενατένιση και η εγκόλπωση της απεραντοσύνης του αμερικάνικου ροκ. «Trick the body but the mind won’t follow/ The mission is mighty but the foundation is hollow».
Επιβεβαιώνουν λοιπόν ξανά οι Dream Syndicate ότι η επιστροφή τους είχε (και εξακολουθεί να έχει) λόγους να συμβεί, καθώς παρουσιάζουν ένα ηχογράφημα ακόμα καλύτερο από το προηγούμενο –αλλά και ένα από τα καλύτερά τους συνολικά. Ναι, δεν θα μπορούσαν να φτιάξουν κάτι που να εκθρονίσει το The Days Of Wine And Roses (1982) ως ορόσημο της πορείας τους, όμως αυτό ποτέ δεν τους ενδιέφερε, ούτως ή άλλως. Το βλέμμα τους, αντίθετα, είναι εστιασμένο στο εδώ και στο τώρα, σε ετούτους τους καιρούς. Και μας τους τραγουδούν, ως σημερινοί 60άρηδες: χωρίς να τους δαιμονοποιούν, αλλά και χωρίς να τους εξωραΐζουν. Αντιλαμβανόμενοι ότι η οπτική τους επί του γίγνεσθαι δεν μπορεί να αποτελέσει όλη την εικόνα του, μα και ότι η εικόνα του γίγνεσθαι, με τη σειρά της, δεν μπορεί να είναι πλήρης δίχως τη δική τους οπτική επί εκείνου.
{youtube}wGaXfuTWx4k{/youtube}
