Ιστορίες για ανθρώπους που βρέθηκαν εκτοπισμένοι εξαιτίας των λαθών τους. Αφηγήσεις για χαμένες ψυχές στους αυτοκινητόδρομους που συνδέουν τις αμερικάνικες πολιτείες. Εξομολογήσεις περιπλανώμενων, οι οποίοι ψάχνουν για μια νέα ευκαιρία.
Ο 19ος δίσκος του «Αφεντικού» είναι γεμάτος μικρές διηγήσεις για αληθινές ζωές, που αφήνουν πίσω το χθες, περιμένοντας την υπόσχεση του αύριο. Ανθρώπων που έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ απ’ τον τόπο τους, όμως ο προορισμός μοιάζει να βρίσκεται ακόμα πιο μακριά. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τον ήρωα στο “Somewhere North Of Nashville”, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή από το να αφήσει πίσω τα λάθη της νιότης του ή ο πρωταγωνιστής του “Chasin’ Wild Horses”, που άφησε κάμποσους σκελετούς στη ντουλάπα για μια νέα αρχή στη Μοντάνα. Δεκατρείς ιστορίες σε ασπρόμαυρο, σινεμασκόπ κάδρο, για σύντομες σταθμεύσεις, για ραντεβού σε απομακρυσμένα diner και σε ολονύκτια καφέ στην άλλη άκρη της πόλης.
Το άλογο στο εξώφυλλο του δίσκου είναι χωρίς σέλα και χωρίς χαλινάρι. Ένα περήφανο ζώο, στον φυσικό του χώρο. Δεν ανήκει σε κανέναν καβαλάρη και πιθανά να το έχει σκάσει από κάποιο ράντσο, όπου θα ζούσε περιορισμένο. Με γυμνό μάτι, μοιάζει με εικονογραφία από τα βάθη της country 'n' western παράδοσης· όμως η εικόνα δεν ταιριάζει στον παραδοσιακό ηρωισμό του φαρ ουέστ. Το Western Stars φέρνει στον νου απόηχους του Nebraska (1982) και του Devils & Dust (2005), ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό της Δύσης μαζί με τους καουμπόηδες που δεν έτυχε να αγαπηθούν (αυτό είναι που μας λέει διακριτικά το διπλό νόημα του τίτλου). Οι άνθρωποι στα τραγούδια του άλμπουμ είναι ελεύθεροι, δίχως χαλινάρια και δίχως δεσμούς με κανέναν τόπο. Η ψυχική τους δύναμη είναι το μόνο εφόδιο, με την αέναη υπόσχεση του Αμερικάνικου Ονείρου να δίνει το καύσιμο για τη διαδρομή.
Τα τραγούδια επικοινωνούν μεταξύ τους. Υπάρχει κάτι δηλαδή που συνδέει τον αντιήρωα που διασχίζει τη μια μικρή πόλη μετά την άλλη στο “Wayfarer”, με τον περιπλανώμενο στους αχανείς αυτοκινητόδρομους του “Hitch Hicking”. Το ζευγάρι πάλι που εύχεται να βρει ένα ήσυχο σπίτι στο “Tucson Train” ίσως βρει κάτι καινούριο στο ξεχασμένο απ' τον Θεό μέρος που περιγράφει το “Sundown”. Και ο βετεράνος που ανοίγει ένα μικρό μαγαζί στο “Sleepy Joe’s Café” θα έχει πολλά να πει με τον μοναχικό τύπο στο “Hello Sunshine”, ο οποίος νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά.
Μετά από τόσα χρόνια, ο Bruce Springsteen ακολουθεί ακόμα το φάντασμα του Τομ Τζόουντ, θυμίζοντας τους folk αφηγητές των 1960s και τους μοναχικούς τροβαδούρους των 1970s. Ειδικότερα φέρνει στο μυαλό τους country παραμυθάδες του Laurel Canyon και του Νάσβιλ –εκείνους που έφτιαξαν την λεγόμενη Countrypolitan.
Ο Αμερικανός δημιουργός χρησιμοποιεί τις πιο αγνές πρώτες ύλες της country και γι’ αυτό τα τραγούδια του δεν μυρίζουν τραγόμαλλο. Νοιάζεται αληθινά για τους ήρωές του κι έτσι μπορεί να ακούγεται μελοδραματικός, αλλά ποτέ γλυκερός. Ούτε και χάνει το χιούμορ του: στο “Western Stars”, π.χ., τραγουδάει για έναν τριτοκλασάτο ηθοποιό, του οποίου το ζενίθ ήταν μια σκηνή στην οποία τον πυροβόλησε ο Τζον Γουέιν. Στο ρεφρέν του “There Goes My Miracle” ο Springsteen τραγουδάει υπέροχα και ακούγεται πιο μελωδικός από ποτέ, φέρνοντας στο μυαλό τις καλύτερες φωνητικές στιγμές του Glen Campbell και του Charlie Rich.
Η γνήσια country folk πάντα μιλούσε για προδομένα όνειρα, για θρυμματισμένες μνήμες και για εφήμερες τραγωδίες. Έτσι, το Western Stars αποδεικνύεται βάλσαμο σε μια εποχή που θεωρείται σπουδαία country το να πιάνει μια κιθάρα ο Bradley Cooper, τραγουδώντας «sha-la, sha-la-low» με κουταβίσια ματιά. Οι φήμες λένε ότι το Αφεντικό θα ξανασμίξει με την E Street band και θα κυκλοφορήσει σύντομα τον 20ό του δίσκο. Ας τον έχουν πάντα καλά τα αστέρια της Δύσης, να μας διηγείται τέτοιες ιστορίες. Τις χρειαζόμαστε.
{youtube}tbDKBcPsmoQ{/youtube}
