Το 2014 ήταν μια χρονιά-σταθμός για τον Edwyn Stephen Collins· ασπαζόμενος το δόγμα της αποκέντρωσης, μετακόμισε από το βόρειο Λονδίνο στη βόρεια Σκωτία, στο σπίτι του παππού του στο Helmsdale όπου και έφτιαξε από το μηδέν ένα καινούριο, υπερσύγχρονο στούντιο, τo Clashnarrow. Δεκατέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που βίωσε το 2005 και έξι από την τελευταία του κυκλοφορία Understated (2013), επιστρέφει ανανεωμένος, με το 9ο κατά σειρά άλμπουμ του Badbea. Έναν δίσκο του σήμερα, φτιαγμένο ωστόσο σε μεγάλο βαθμό από το παρελθόν του –κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Στα 60 του πλέον χρόνια ο βετεράνος Collins τολμάει να κοιτάξει πίσω, στα χρόνια τους με τους Orange Juice, στις μικρές ή μεγάλες του σόλο δόξες (θυμάστε το "A Girl Like You";), στις στιγμές της αφασίας και της επιστροφής. Αποτινάζει τις μπερδεμένες σκιές της αναρρωτικής δισκογραφικής περιόδου και, κάνοντας δοκιμές σε παλιότερο υλικό, φτιάχνει έναν δίσκο που σε κάνει να χαμογελάς· καλοσωρίζοντας πίσω ένα παλιό, καλό μουσικό φίλο, τον οποίον κάπου είχες χάσει.
Αντλώντας λοιπόν έμπνευση και ενέργεια από τα σκωτσέζικα Highlands, ο Edwyn Collins αναπτύσσει μέσα από τα 12 τραγούδια του Badbea μια υπαρξιακή διαλεκτική στην αισθητική βάση του κλασικού προσωπικού του ήχου, στον οποίον χαρίζει όμως ένα κρίσιμο δημιουργικό άγγιγμα.
Ο δίσκος σε κερδίζει με το καλημέρα, με το εναρκτήριο "It’s All About You" να κλείνει θαυμάσια το μάτι στη northern soul κληρονομιά. Πιο πέρα, το "I Guess We Were Young" συνοψίζει τη συμφιλίωση του Collins με τον χρόνο, η οποία και διαπερνά ακτινωτά ολόκληρο το άλμπουμ. Λίγο παρακάτω o τραγουδοποιός θυμάται τους πρωτοπάνκηδες της Νέας Υόρκης και γκαζώνει με το "Outside": «Now that I’m old/I don’t care», τραγουδάει πάνω από τις fuzzy κιθάρες –κι εσύ ψάχνεις για τον Iggy Pop στο δωμάτιο. Αμέσως μετά κάνει μια ενδιαφέρουσα synth δοκιμή σε ένα ατόφιο θραύσμα από την εποχή των Orange Juice ("Glasgow Τo London"), για να ρίξει έπειτα τους τόνους με τη γλυκιά μελαγχολία του "Beauty". Είναι τραγούδι που σου ανοίγει ένα μεγάλο, χορταστικό παράθυρο στη θέα των μοναχικών λόφων την οποία μάλλον απολαμβάνει ο Collins από την κονσόλα του στο νέο στούντιο.
Το καλύτερο, ωστόσο, ο δίσκος μας το φυλάει για τέλος. Το "Badbea" κλείνει σοφά την ακροαστική εμπειρία, αφήνοντάς μας την επίγευση του καλύτερου ίσως Collins των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Εμπνευσμένο από ένα γειτονικό χωριό-φάντασμα, είναι ένα δημιουργικό ανάθημα στις Εκκαθαρίσεις των Highlands, το soundtrack της περιπλάνησης του Collins ανάμεσα στα ερείπια. «A ruined monument to life and deat lean towards the wind/Fight for breath», τραγουδάει, πετυχαίνοντας μια γειωμένη επικότητα, που, παρά το δραματικό ερέθισμα, αφήνει το φως να περάσει ανάμεσα στα χαλάσματα.
Με το Badbea ο Collins δεν ανακαλύπτει φυσικά καμιά νέα ήπειρο, όμως κάνει ένα ταξίδι εποικοδομητικής νοσταλγίας σε μια δική του, κοντινή Αμερική· την οποία στη θολούρα των τελευταίων δύσκολων χρόνων που πέρασε, είχε χάσει. Δεν θα ταραχτούν λοιπόν τα νερά σου αν επιλέξεις να βάλεις αυτόν τον δίσκο να παίξει, θα νιώσεις όμως χαρά που ένας παλιόφιλος, με τον οποίον έχετε περάσει όμορφα στο παρελθόν, είναι καλά και περπατάει με ζωντάνια στο σκοινί του.
{youtube}2lohI3M9uXY{/youtube}
