Η σημασία των Possessed για το μεταλλικό στερέωμα, και ειδικά για την ακραία του πτυχή, είναι τεράστια. Μιλάμε για αυτούς που στο μακρινό 1984 έβγαλαν demo “Death Metal”, θέτοντας με τους στίχους του ομώνυμου κομματιού τις θεματικές βάσεις ενός ολόκληρου είδους (ειδικά στο κλείσιμο, με εκείνη την τρομερή «Death metal came on the wind» φράση). Τόσο μουσικά, όσο και φωνητικά, έγιναν λοιπόν νονοί για τους Death και για ό,τι ακολούθησε.
Παράλληλα, όμως, πρόκειται για μπάντα που για τους ακροατές κάτω των 45 ετών αποτέλεσε μονάχα παρελθόν, έως τώρα: εφόσον σταμάτησαν ουσιαστικά να ηχογραφούν το 1987, οι νεότεροι τους μάθαμε ως θρύλους του παρελθόντος‧ γνωρίσαμε τα Seven Churches (1985) και Beyond The Gates (1986) ως δημιουργίες που είχαν γίνει προ πολλού αναγνωρίσιμες, ως μνημεία του ακραίου metal. Και, παρά την επαναδραστηριοποίησή τους από το 2007, δεν τους ζήσαμε ποτέ ως παρόν, μιας και δεν δισκογράφησαν στην παρούσα χιλιετία. Αυτό έρχεται να αλλάξει φέτος, με την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ μετά από 33 χρόνια. Μια περίπτωση αρκετά συχνή, πλέον, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για κυριολεκτική νοσταλγία· μονάχα για λαχτάρα, για ό,τι δεν ζήσαμε ποτέ από πρώτο χέρι (όπως τείνει να είναι όλο και περισσότερο η αστείρευτη νοσταλγία για τα 1980s).
Ένα από τα ζητήματα με επιστροφές σαν των Possessed, όπου η σύνθεση των μελών είναι ριζικά διαφορετική από εκείνη του παρελθόντος, είναι και το κατά πόσο οι υπάρχοντες μουσικοί έχουν το δικαίωμα να φέρουν το όνομα της οντότητας-συγκροτήματος. Στην περίπτωση των Possessed, βέβαια, μόνος από τα κλασικά μέλη παραμένει ο ιθύνων νους Jeff Becerra· ο οποίος ευτυχώς έχει αρκετό ειδικό βάρος (τόσο θρυλικό, όσο και ουσιαστικό), ώστε να κρατάει επάξια το όνομα πάνω του. Συν τοις άλλοις αυτό αποδεικνύεται και εντός του δίσκου, για τη σύνθεση του οποίου είναι κατά μεγάλο βαθμό υπεύθυνος.
Revelations Οf Oblivion ο τίτλος του νέου, τρίτου δίσκου των Possessed –και οι πρώτες εντυπώσεις είναι άκρως θετικές. Το εξώφυλλο, από τον γνωστό Πολωνό Zbigniew Bielak (Entombed, Dimmu Borgir, Ghost), ξεφεύγει από τον μινιμαλισμό του Seven Churches ή τη βιομηχανική Hellraiser αισθητική του Beyond The Gates. Και στέκεται ως ένα άκρως εντυπωσιακό μνημείο επανόδου, ενσωματώνοντας διάφορα σύμβολα-κλειδιά για τη μπάντα, με χαρακτηριστικότερο τον δαίμονα Pazuzu.
Στο μουσικό τομέα τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ καλά, με αποτέλεσμα τα αναλλοίωτα φωνητικά του Beccera να μην είναι η μόνη γνώριμη σταθερά. Δεν λείπει τίποτα από την επιθετικότητα και την κτηνωδία των κλασικών δίσκων: ξυραφιές, όγκος, κάποιες υπόγειες ανατολίτικες κλίμακες στα συνθετικά θεμέλια. Πυρήνας είναι το υπερτονισμένο thrash με αρκετά στοιχεία αγνού heavy metal, όλα σε έναν αεικίνητο, ακραίο καλπασμό.
Οι συνθέσεις αναδεικνύονται άκρως ενδιαφέρουσες και έχουν αυτό που λείπει από μεγάλο τμήμα του τωρινού death metal: εύληπτη, άμεση σατανίλα, καθώς και κινηματογραφικό, υποχθόνιο στοιχείο. Οι στίχοι παραμένουν απλοί (δεν καταπιάνονται με ελάσσονες πολύπλοκες τελετουργίες και μυστικιστικές υποσημειώσεις) και προσφέρονται για εύκολη αφομοίωση και αναπαραγωγή, ενώ δεν λείπουν οι αυτοαναφορικές ματιές στο παρελθόν. Ο δίσκος χωλαίνει κάπως στη διογκωμένη σε σχέση με το παρελθόν διάρκεια –55 λεπτά για 12 κομμάτια, εκεί που στα 2 πρώτα άλμπουμ 20 λεπτά λιγότερα κρίνονταν ως ουσιωδώς αρκετά. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ανιχνεύσιμο σε αυτόνομες ακροάσεις των συνθέσεων (μιας και ως μονάδες είναι πολύ μελετημένες), αλλά βγαίνει ως κούραση στην επαφή με το άλμπουμ στο σύνολό του.
Το Revelations Οf Oblivion αποτελεί μια πολύ καλή επιστροφή για τους Possessed, έστω κι αν πλέον υπάρχει μονάχα ένα από τα μέλη της κλασικής περιόδου. Ο δίσκος βγάζει την αίσθηση πως είναι φυσική συνέχεια του Seven Churches, δίχως να χάνει τίποτα από το πέρασμα του χρόνου. Οι Possessed, 33 χρόνια μετά, ντροπιάζουν πολλούς νεότερους νεκρομέταλλους με το καταχθόνιο και πηγαίο όραμά τους.
{youtube}H0DCqdF7EzE{/youtube}
