Οι Dury Dava μοιάζουν με ένα από τα δυσκολότερα στοιχήματα των τελευταίων ετών για την Inner Ear. Ένα πυκνό, διπλό LP πολυσχιδούς ροκ με ανατολίτικα στοιχεία, με διάρκεια 70 λεπτών και με (απαιτητικό) ελληνικό στίχο, δεν τη λες και δισκογραφική κίνηση ματ στις μουσικές μέρες που διανύουμε.
Ωστόσο, η παρθενική δουλειά της εγχώριας πενταμελούς μπάντας δεν είναι τυχαία: διαθέτει χαρακτήρα, συνοχή και ποιότητα, κρύβει από πίσω της ουσιαστική γνώση των ήχων που πραγματεύεται και, τελικά, βγαίνει νικήτρια σε αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην ουσία της προσπάθειας και στις εντυπώσεις που δημιουργεί μία τέτοια «εξωτική» ηχογράφηση.
Αρχικά, είναι εντυπωσιακό το πόσο συνειδητοποιημένος είναι ο ήχος των Dury Dava.
Θα ήταν λογικό δηλαδή, ως γκρουπ νεοεισερχόμενο στη δισκογραφία, να χαθούν κάπως ανάμεσα στο πλήθος των ετερόκλητων επιρροών· αλλά εκείνοι επιτυγχάνουν να τις απλώσουν υποδειγματικά, σε ένα άλμπουμ που κυλάει ανέλπιστα εύκολα για τη διάρκειά του. Και είναι επίτευγμα, γιατί οι δεξαμενές από τις οποίες αντλούν ιδέες, είναι μπόλικες: λίγο το αρχετυπικό krautrock των Can, λίγο μία πιο φρέσκια αντίληψη του ψυχεδελικού anadolu rock στη λογική των Altin Gün και μερικές καλά υπολογισμένες δόσεις καθαρόαιμου punk, αναμειγνύονται με μία progressive φιλοσοφία, δίνοντας ένα σύνολο συμπαγές και μελετημένο.
Επίσης, μου αρέσει πολύ που ο οριενταλισμός των Dury Dava κρατάει τις ιδανικές ισορροπίες ανάμεσα στο πνευματώδες και στο πεζό στοιχείο. Από τη μία μπορεί να πάρει έτσι τη μορφή ενός λαογραφικού εργαλείου που ενεργοποιεί εκείνη την αιγαιοπελαγίτικη μελαγχολία στο σταυροδρόμι μεταξύ Δύσης-Ανατολής (ή Ελλάδας-Τουρκίας), αλλά ταυτόχρονα, αν τον γυρίσεις ανάποδα, βλέπεις και τη σκανδαλιάρικη, την άτακτη, την πιο διασκεδαστική του πλευρά. Χωρίς μάλιστα να φτάνει στα άκρα, σε καμία από τις δύο περιπτώσεις.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο στο σύνολο του δίσκου, αλλά και κατά την εξέλιξη μεμονωμένων τραγουδιών, όπως λ.χ. τα "Τρίπτυχο", "Σάτανα" και "34522". Στο ντεμπούτο των Dury Dava υπάρχουν βέβαια και πιο ευθύβολα, άμεσα στις προθέσεις τους κομμάτια, όπως τα "Έλα Πάλι Να", "Ζούπα" και "Αταξία". Τα οποία μπορεί να μην διαθέτουν τη συναρπαστική πολυπολιτισμικότητα των προαναφερθέντων, όμως εξυπηρετούν τον δικό τους σκοπό, σπάζοντας το κυρίαρχο μοτίβο και γκαζώνοντας τον ρυθμό με ψυχεδελικές, funky γκρούβες.
Τέλος, όσον αφορά τον ελληνικό στίχο, θεωρώ ότι, παρά τους ψαρωτικούς τίτλους και την αχρείαστα κρυπτική διάθεση σε ορισμένες περιπτώσεις, καταφέρνει να κολλήσει στο μυαλό με έναν σχεδόν pop τρόπο. Έχω πιάσει δηλαδή τον εαυτό μου να σιγομουρμουράει λέξεις μετά από πολύ λίγες ακροάσεις, πράγμα που δεν το λες και σύνηθες για ένα τέτοιο άλμπουμ. Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια ποιο ήταν το ζητούμενο για τη μπάντα σε σχέση με το στιχουργικό κομμάτι, πάντως, με κάποιον τρόπο, πετυχαίνουν και με το παραπάνω. Σίγουρα απαιτείται δουλειά (και) στον στίχο, αλλά το πρόσημο είναι θετικό (και) σε αυτό το δημιουργικό κομμάτι.
Συμπερασματικά, επιτυχημένο κρίνεται το στοίχημα, τόσο για την Inner Ear, που διάλεξε να κυκλοφορήσει μια τέτοια ψαγμένη δουλειά, όσο και για τους Dury Dava, οι οποίοι μπερδεύουν με τσαγανό πολιτισμούς και παραδόσεις, χωρίς να φανούν ούτε υπερβολικά ακαδημαϊκοί, ούτε πεζοδρομιακοί. Γίνεται λοιπόν το «νταβαντούρι» τους –για να παίξουμε και με τις λέξεις– και είναι και πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μακάρι λοιπόν να έχει και συνέχεια.
{youtube}pY6NN4zCajo{/youtube}
