Ο θόρυβος των ΚΡΑΑΚ άρχισε να χτίζεται το 2014, σε ένα παλιό σπίτι του Μεταξουργείου, με την παλιά, καλή συνταγή του τζαμαρίσματος μεταξύ (τριών) μουσικών. Τέσσερα χρόνια μετά, τα Χριστούγεννα του 2018 –ενισχυμένοι αριθμητικά και στιβαρότεροι συνθετικά– ήταν σε θέση να τραβήξουν τα βλέμματα και τ' αυτιά στο 2ο φεστιβάλ Μονοκόκαλο στο Gagarin. Και τώρα, στην καρδιά του φετινού καλοκαιριού, δείχνουν πια πανέτοιμοι να μας συστήσουν, απ' την καλή και την ανάποδη, τον ήχο της πρόσκρουσης του post-kraut (με το οποίο αυτοπροσδιορίζονται μουσικά) με τον ελληνικό στίχο.
Γιατί ο ελληνικός στίχος είναι –μοιρολατρικά, θα λέγαμε– το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει να αντιμετωπίσει μια εγχώρια μπάντα του σήμερα, όποιο κι αν είναι το ροκ ιδίωμα που εκπροσωπεί. Μπορεί να λειτουργήσει ως μεγάλη αβάντα, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Σίγουρα, πάντως, κάνει τον ακροατή να σηκώσει το κεφάλι και να τεντώσει το αυτί, τραβώντας τον από μια θάλασσα όπου πρώτο (αν όχι μοναδικό) βιολί είναι τα παιξίματα, οι μπασογραμμές και οι μελωδικές δυναμικές· και προσκαλώντας τον σε μια εικονοποιία που μπορεί να αντιληφθεί με την άνεση του αυτόχθονα. Παράλληλα, ωστόσο, ο ελληνικός στίχος ξεγυμνώνει τους δημιουργούς του: τους εκθέτει σε όλες τις πιθανές αφηγηματικές και συνθετικές αδυναμίες που ελλοχεύουν, καθώς περνούν μέσα από τις φόρμες τους.
Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, πάντως, οι ΚΡΑΑΚ στέκονται ατρόμητοι απέναντι στην πρόκληση του ελληνόφωνου ροκ και δεν δείχνουν να σκαμπάζουν από τρικολοποδιές. Τραγουδάνε λες και δεν θα μπορούσαν να γράψουν σε άλλη γλώσσα, παίζοντας με μαεστρία το χαρτί του ενστίκτου. Στους στίχους θα συναντήσεις λοιπόν όλες τις νοσταλγίες των ελληνόφωνων συγκροτημάτων των 1980s και των 1990s· και για όσους πιστεύουν ότι αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει και τους ξενίσουν τέτοιες αναφορές, ο ήχος θα αναλάβει να σαρώσει όλες τις ενστάσεις.
Μια κάπως εξευγενισμένη, αστική εκδοχή του garage punk και μια post-kraut συνιστώσα αποτελούν τα δύο βασικά συστατικά του μίγματος των ΚΡΑΑΚ, δεσπόζοντας κατά μήκος και κατά πλάτος των 9 συνθέσεων που αποτελούν αυτό το άλμπουμ. Το παζλ συμπληρώνουν ψυχεδελικές πινελιές εδώ κι εκεί, καθώς και δημιουργικοί εναγκαλισμοί με παραδοσιακές μνήμες, διατρανώνοντας με το καλημέρα την πρόθεση του γκρουπ να αποτελέσουν σημαντικά κομμάτια του ήχου του. Ο δίσκος ξεκινά έτσι με έναν αμανέ από το moog, με το εναρκτήριο "Εν Πλω" να αξιοποιεί πολύ όμορφα ένα γρήγορο δημώδες tempo, παντρεύοντάς το με γρασαρισμένο rock 'n' roll.
Η συμβολή των πνευστών στο γεφύρωμα παράδοσης και θορυβώδους ροκ αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο στο "Ο Άνθρωπος Στη Σελήνη" –το κορυφαίο ίσως τραγούδι του δίσκου, το οποίο θα ζήλευαν ακόμα και οι 1000Mods– ενώ θα καθρεφτιστεί και λίγο παρακάτω, στη stoner επιδρομή της "Ουτοπίας". Το άλμπουμ θα κλείσει σαρωτικά, με το φιλόδοξο τρίπτυχο των "Τι Κάνω Εδώ", "Τηλέγραφος" και "Σε Χτυπά Η Φωνή Τους" να προσφέρει μια μεγάλη ανάσα. Είναι μια τριλογία που ακούγεται ενιαία, δοκιμάζοντας διαφορετικά υφολογικά εδάφη και κιθαριστικές ποιότητες, ώστε να ξεδιπλώσει το επιμύθιο του ΚΡΑΑΚ.
Οι ΚΡΑΑΚ έχουν καταφέρει λοιπόν να στήσουν πάνω σ' έναν σύγχρονο garage ήχο (πιο καθαρό από τα στερεοτυπικά 1960s) έναν καλό μουσικό μύλο, που έχει αλέσει έξυπνα και σχολαστικά μια μεγάλη ποικιλία αναφορών: η αθηναϊκή παρέα ελίσσεται με άνεση από τους Neu! στα Μωρά Στη Φωτιά κι από τους Wipers στους Nightstalker, παράγοντας ένα καλοκεντημένο, θορυβώδες ροκ κράμα, το οποίο φλερτάρει με πολλές ταμπέλες, όμως δεν δείχνει τελικά να ησυχάζει κάτω από καμία. Στη σύνθεσή τους άλλωσε συναντάμε εξαιρετικούς μουσικούς, όπως τον Άγγελο Κώττα από τους Omega Ray και τον Ντον Σταυρινό από τους Chickn, που γνωρίζουν άριστα αυτό το δημιουργικό, διαλογικό παιχνίδι μεταξύ ειδών. Το αποτέλεσμα χτυπάει αν μη τι άλλο κατάμουτρα. Κι είναι ένα χτύπημα που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο.
{youtube}h5g5Ixg4iuQ{/youtube}
