Η θρυλική μπάντα εξακολουθεί να στοιχειώνεται από το De Mysteriis Dom Sathanas (1994), προσεγγίζοντας αποτυχημένα την κληρονομιά του, με ένα ακραίο metal μοντέρνο μα κατά βάση κλινικό, που αφήνει πολλούς άδειους χώρους...

Είναι ίσως το πιο βαρύ και δύσκολο έργο του, ωστόσο η δύναμη των λέξεων ρεφάρει για το κυκλοθυμικό συνθετικό αποτύπωμα, αναδεικνύοντάς τον ξανά σε εξαιρετικό παλμογράφο των ελληνικών πόλεων και των ανθρώπων τους...

Ο Michael Gira σκάβει ξανά το χωράφι των Angels Of Light και καλπάζει προς την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα επιμένοντας να ψάχνει για προκλήσεις και να τραγουδά σαν αλλόκοτος προφήτης παραληρηματικών ηλιακών θεοτήτων...

Δεύτερο σερί ναυάγιο για τη μπάντα του Γιάννη Φιλιππάκη, που μπορεί να κατέκτησε την κορυφή της Βρετανίας μα παραμένει μέτρια, αδυνατώντας να υπηρετήσει με την αδέξια στιχουργία της τα μεγαλοϊδεατικά της concept...

Μια ματιά στη δημιουργική διαδικασία που έδωσε το Leaving Meaning, όταν ακόμα το μέλλον της ηχογράφησης ήταν ασχημάτιστο και υπήρχαν μόνο η φωνή και η κιθάρα του Michael Gira...

Πιο ηρωικοί και περήφανοι από ποτέ, φτιάχνουν έναν δίσκο για όσα τους μαγεύουν και όσα τους απογοητεύουν στην Ευρώπη, γεμάτο φασματικούς ιππότες, ανθρώπους της αυγής και αναφορές στον Τόλκιν...

Φοβερά επείγουσα και οριακή δουλειά, που συλλαμβάνει την ουσία όσων διψά να κοινωνήσει η μπάντα της Adrianne Lenker, «ζωντανεύοντας» για τον ακροατή τον ιδρώτα, τις ανάσες και τα χαμόγελα της ηχογράφησης...

Στα 74 του χρόνια δεν ποντάρει σε μνήμες και παλιές δόξες, αλλά δίνει νόημα και ουσία στη λέξη «τζαμάρω», κρατώντας τις κιθάρες σε θερμοκρασία βρασμού...

Μουσική που θα μπορούσε να κριθεί κατάλληλη για ταινίες της Disney ανακατεύεται με blastbeats τα οποία ούτε οι Dimmu Borgir δεν θα έπαιζαν, δίνοντας ένα επικό άλμπουμ, που ήδη διχάζει για το αν είναι αριστουργηματικό ή μεγάλη παπαριά...

Πάσχει εδώ κι εκεί από διάφορα ζητήματα, ωστόσο δεν του λείπει η ικανότητα να ανθίζει στο οικείο, ενώ διαθέτει στην εμπροσθοφυλακή μια θεσπέσια φωνή, η οποία παραμένει σε φόρμα...

Πέντε χρόνια μετά το πολυσυζητημένο Riza οι Γιαννιώτες ρισκάρουν με έναν δίσκο πιο μελετημένο και πιο φινετσάτο, από τον οποίον λείπουν όμως το ξεκάθαρο όραμα και η αδιάσειστη στάμπα προσωπικότητας...

Ηχογραφούν μια σειρά από ξεχασμένα τραγούδια που είχαν γράψει στην εφηβεία, επαναπροσεγγίζοντας χρόνους όπου όλα έμοιαζαν ρευστά και επικίνδυνα, στους οποίους οι διαθέσεις, όσο κι αν σκοτείνιαζαν, είχαν ως φάρο όνειρα φωτεινά όσο ποτέ μετέπειτα...

Οι ιδέες και τα παιξίματα κερδίζουν την ίδια την τραγουδοποιία, μένει όμως ένας στέρεος δίσκος, που εξηγεί γιατί έκαναν τόσο γρήγορα το ταξίδι από τις pub του νότιου Λονδίνου, στα πρωτοσέλιδα...

Η μπάντα του Jeff Tweedy επιστρέφει με έναν ύμνο για την πιθανότητα της αλλαγής, την ελευθερία των επιλογών και την αναζήτηση των στιγμών εκείνων όπου το προσωπικό και το οικουμενικό θα συναντηθούν...

Κοκκώδης ήχος, που θυμίζει τουλούπες φωσφορισμών από το υπερπέραν, ομιχλώδης παραγωγή, ακατάληπτα και τρεμουλιαστά φωνητικά, φτιάχνουν μια πολύ λογική μα και ασφαλή συνέχεια του προπέρσινου Banished From Time...

Αν και οι στίχοι του Zachary Cole Smith γύρω από τα ναρκωτικά παραμένουν απογοητευτικοί, ο ήχος του γκρουπ φτάνει πιο γεμάτος, οι συνθέσεις ακούγονται πιο σφιχτές και οι κιθάρες χτυπούν ακριβώς στα σωστά σημεία...

Σπιράλ κατάβαση εἰς Ἔρεβος, με μελαγχολικές κιθάρες να σιγοντάρουν τα σχισμένα ουρλιαχτά του Johannes Persson, τα οποία εκπροσωπούν θαρρείς όσους νιώθουν να παθαίνουν ό,τι και η φιγούρα της περίφημης Κραυγής του Έντβαρτ Μουνκ, ζώντας και δρώντας στο αστικό πεδίο...

Χορταστικός και γενναιόδωρος δίσκος από τον κάποτε ηγέτη των The Band, ο οποίος δείχνει τη διαφορά κλάσης που τον χωρίζει από όσους τραγουδοποιούς νομίζουν ότι μπορούν να μιλήσουν για τα πάντα, χωρίς να έχουν ζήσει τίποτα...

Αν και δεν άλλαξε πολλά στον τρόπο με τον οποίον υπάρχει και δημιουργεί, επιδιώκει να μας συστήσει τη δική της κοντινή Αμερική, καθώς και το μπερδεμένο της είδωλο στον καθρέφτη αυτής. Και σε έναν βαθμό τουλάχιστον, το καταφέρνει...