Με βάση τρεις διακριτές, λεκτικές αφηγήσεις, ο Βολιώτης δημιουργός περιηγείται μεταξύ διαφορετικών προθέσεων, διαθέσεων, συνθέσεων και αντιθέσεων, στήνοντας μια πολυσυλλεκτική και πολυεπίπεδη ακροαστική εμπειρία, γεμάτη παλμό και φαντασία...

Διατηρούν το στάτους τους ανάμεσα στα κιθαριστικά ονόματα του εγχώριου σήμερα, όμως είναι δύσκολο πια να αγνοήσεις την εμμονή με τους Queens Of The Stone Age ή το ότι οι συνθέσεις τείνουν στα εύκολα και περπατημένα, έστω κι εν μέσω μιας εξαιρετικής παραγωγής...

Παρά τη ράθυμη ανάπτυξη του υλικού, είναι δίσκος που κρύβει εντός του πράγματα που μάλλον σπανίζουν στο ευρύτερο τοπίο του ελληνικού τραγουδιού: συναισθηματικό πλούτο, ευαισθησία, φαντασία, χιούμορ, εκφραστικότητα...

Δεν αποφεύγουν μεν τα στραβοπατήματα καθώς μπλέκουν τους Depeche Mode και τους Bad Seeds με τη dream pop και τους Pulp με τη rave αισθητική, ωστόσο κατορθώνουν και ξεχωρίζουν από τον σωρό των συγκροτημάτων που αναμασούν με άτολμο τρόπο το παρελθόν...

Τα χρόνια στα οποία ράγιζαν καρδιές με το "The Past Is A Grotesque Animal" δείχνουν πια μακρινά, όσο κι αν προσπαθεί ο Kevin Barnes να προσφέρει έναν νέο δίσκο όπου όλα είναι πολύχρωμα, ευχάριστα, τακτοποιημένα –ίσως μάλιστα αυτό ακριβώς να είναι και το πρόβλημα...

Η στρογγυλάδα του κλασικού λαϊκού ήχου δίνεται με μικρές πινελιές διαφορετικότητας, σε έναν δίσκο που ισορροπεί κάπου μεταξύ Βασίλη Τσιτσάνη και Νίκου Ξυδάκη (με πιθανό «καταλύτη» τον Νίκο Παπάζογλου), μα εν τέλει πετυχαίνει να αφορά και το σήμερα...

Ελεύθερη βουτιά σε ιδέες που μπλέκουν τη διεγερτική pop με τα γκαζωμένα beat και τις nu metal κιθάρες, δοσμένη με ένα κράμα ελαφρότητας και κωλοπαιδίστικης οργής ικανό να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στην Ariana Grande και τους Slipknot...

Το αντίο του σπουδαίου τραγουδοποιού σχεδιάστηκε από τον ίδιο λίγο πριν πεθάνει και υλοποιήθηκε από τον γιο του. Και είναι ένας αποχαιρετισμός ευτυχής, χορτασμένος, με μια ακατάβλητη φλόγα να καίει ευκρινώς εντός του...

Με το ένα χέρι στον αγρό και το άλλο στο Διάστημα, αποδεικνύεται το πιο οργιαστικό τους άλμπουμ, ένα αριστοτεχνικό κολάζ από σοβιετικές εικόνες, φολκλορικά μοτίβα και σκηνές του παρελθόντος...

Φυσιολατρική electronica που πατάει σε κλασικές ambient δομές, με τις πυξίδες να δείχνουν μοιρολατρικά τον βορρά, ανοίγοντας έναν ασκό απ’ όπου ξεπηδά μια εκπληκτική ποικιλία «παγωμένων» ηλεκτρονικών ανέμων...

Σε ένα τοπίο όπου η σύγχρονη τζαζ μπαίνει μέσα στην κλασική μουσική (και τούμπαλιν), ο «παλιός» αποτελεί την ήρεμη δύναμη, ενώ ο «νέος» εκμεταλλεύεται τους χώρους που του αφήνονται, ώστε να εντυπωσιάσει...

Μένεις συχνά με την εντύπωση ότι γίνεσαι μάρτυρας μιας συνύπαρξης χωρίς ώσμωση, παρά την αξία της πρότασης και τη διαυγή της αισθητική, που ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας της δημοτικής παράδοσης με την αισθητική της ECM και τον DJ Shadow...

Κορυφώνοντας τη σειρά κυκλοφοριών που ξεκίνησε με το εκπληκτικό Kaputt (2011), ο Dan Bejar φτάνει στον πιο προσωπικό και πολιτικό του δίσκο, που είναι όμως ταυτόχρονα και ο πιο διασκεδαστικός του, μέχρι στιγμής...

Πήραν στα σοβαρά το δεύτερο άλμπουμ τους, γύρισαν επιτυχώς τη γλώσσα από τα αγγλικά στα γερμανικά και πήγαν καρφί στο νούμερο 1 της Γερμανίας, παρότι μέσα στην ίδια χρονιά είχαμε και την επιστροφή των Rammstein, μετά από 10 χρόνια σιωπής...

Ίσως να λείπει μια δραματική παραφωνία ή ένα άλμα στο κενό, πάντως το εγχώριο γκρουπ κινείται συνειδητά ανάμεσα στις διεθνείς επιρροές του, προσφέροντας τη νιρβάνα μιας ήπιας μέθης, καθώς και ηλεκτρονική ομορφιά...

Ξεκινώντας από την τζαζ, οι Φινλανδοί εγγράφουν τολμηρές τροχιές, φτάνοντας σε έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο που αποπνέει αίσθηση φρεσκάδας, αποτυπώνοντάς τους ως αναζητητές του παράδοξου και του ασυνήθιστου...

Ίσως να ηχούν υπερβολικά «γυαλισμένοι» καθώς παραμένουν στην progressive γραμμή του Heritage (2011), πάντως η απόφαση του Mikael Åkerfeldt να γράψει στα σουηδικά, η ποικιλία των ιδεών και οι άψογες εκτελέσεις οδηγούν σε έναν πολύ συμπαγή δίσκο...

Ήρεμες περιπλανήσεις με τελετουργικό χαρακτήρα και υπνωτικές ατμόσφαιρες, εκκινούν από έναν αδρό black metal πυρήνα, για να απλωθούν οργανικά σε μουσικά είδη πνευματικά συγγενή...

Στη σκιά μιας βαριάς κατάθλιψης, το ντεμπούτο της Βρετανίδας καλλιτέχνιδας ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στα όρια της μουσικής, της performance και της ποιητικής ανάγνωσης...