Tennis - Swimmer

Διαθέτουν κάτι απίστευτα cool η Alaina Moore και ο Patrick Riley. Πρόκειται για το παντρεμένο ζευγάρι που αποτελεί τους Tennis. Από τον πρώτο δίσκο τους, το Cape Dory (2011) είχε φανεί πως είναι μυστήριο τρένο οι Tennis ή πιο σωστά, μυστήρια βάρκα. Πάντα αφήνουν την αίσθηση ότι τα τραγούδια τους γράφτηκαν σε ιστιοπλοϊκό και ότι ακούγονται ιδανικά όταν σαλπάρεις για κοντινά θαλάσσια ταξίδια.

Αυτά τα ρετρό χτενίσματα στα εξώφυλλα, οι μπλαζέ πόζες, η ναυτική μόδα και τα ρούχα από πολυέστερ, μου έκαναν τους Tennis εξαιρετικά συμπαθείς από την πρώτη στιγμή.

Το Swimmer μπορεί να μην ξεφεύγει από το πλαίσιο της «popτσιχλόφουσκας» και τα στεγανά της μελαγχολικής pop για καλοκαιρινά απογεύματα, τις ώρες που όλα είναι όμορφα και γεμάτα υποσχέσεις. Όμως σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά. Αληθινά καλά.

Φανταστείτε μια Gwen Stefani (προτού ποτίσει πάνω της το σελεμπριταριό) να τραγουδάει κομμάτια πάνω σε ακριβό yacht αφού έχει ακούσει για πολλές ώρες τα girl bands της δεκαετίας του '60. Φανταστείτε τους Saint Etienne να ντύνουν τα τραγούδια της, με lo-fi πλήκτρα και με όσα μικρά όργανα χωρούσαν στις βαλίτσες τους για την μικρή μουσική κρουαζιέρα. Προσθέστε στο παράδοξο στιλιστικό πακέτο και κάτι χίπστερς που θεωρούν ήδη ξεπερασμένους τους Vampire Weekend αλλά έχουν φετίχ με οτιδήποτε vintage, να χορεύουν με ολόσωμα μαγιό και έχετε ολοκληρωμένο το φαντασιακό πλαίσιο που θα απογείωνε ο νέος δίσκος των Tennis.

Χωρίς αμφιβολία, λείπει η αίσθηση περιπέτειας που θα έφερνε ένας τολμηρός μουσικός σαν τον Ariel Pink στην παραγωγή και στις αρμονίες. Δεν συμβαίνουν σοβαρά δράματα στο δίσκο. Το λιμενικό είναι σε απόσταση αναπνοής για να μας σώσει αν κάτι πάει στραβά. Τουλάχιστον, όμως, η αίσθηση οικονομίας δεν αφήνει τα νερά να μπουν στη βάρκα, η λεπτή ειρωνεία (“Tender as a Tomb”) και τα ψυχεδελικά παιχνίδια μας ξεγελάνε ευχάριστα και κάποια τραγανά beat εδώ κι εκεί δεν μας αφήνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν διακυβεύεται τίποτα σπουδαίο στο δίσκο.

Ακόμη και με αυτές τις συμβάσεις, τραγούδια όπως το "Need Your Love" αφήνουν ενδιαφέρουσα γεύση ως «σοφιστικέ ποπ» σφηνάκια για τις ώρες της τεμπελιάς, και ακούγονται μια χαρά.