The Strokes - The New Abnormal

Η πορεία της καριέρας των Strokes είναι σαν το hangover. Τις πρώτες φορές δεν είναι μόνο υποφερτό, αλλά αποτελεί και μια άτυπη επιβράβευση του πόσο άγριος αποδείχθηκες κι αυτό το σαββατόβραδο. Όσο, όμως, τα χρόνια περνάνε, γίνεται χειρότερο, ως και εφιαλτικό και προτιμάς να το αποφεύγεις, δίνοντας τόπο στα νιάτα.

Το πρόβλημα αρχίζει όταν θες να αποδείξεις πως είσαι ακόμα τα νιάτα. Η έκτη δουλειά των Strokes μοιάζει με μια ατσούμπαλη προσπάθεια του Julian Casablancas να αποδείξει πως η μπογιά του ακόμη περνάει, επειδή καλύπτει τα συνθετικά κενά με synths “on Prozak” και κακά φαλτσέτο. Από την άλλη, τα ράθυμα φωνητικά του δεν είναι πια ένα σήμα κατατεθέν τεμπέλικου κωλοπαιδαρισμού, αλλά τεμπέλικης συγκατάβασης, που μοιάζει σαν απαραίτητη προκειμένου να μην ξυπνήσουν οι γείτονες. Ακόμη κι εκείνο το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου με τους φυσικούς ήχους στούντιο στο εναρκτήριο “The Adults Are Talking” και το “Not The Same Anymore” ακούγονται σαν μια απέλπιδη σκηνοθετική προσπάθεια ζωντάνιας.

Οι τίτλοι δίνουν πάρα πολλές πάσες εδώ για να καταφύγει κανείς σε ένα από τα αγαπημένα και βολικά παιχνίδια, τα λογοπαίγνια. Δεν θα εκμεταλλευτώ, όμως, ούτε το “The Adults Are Talking”, ούτε το “Bad Decisions”, ούτε το “Not The Same Anymore” (ή μόλις το έκανα;). Μα ούτε και το εντελώς προφανές του τίτλου του δίσκου (“Abby, who?”, “Abby Normal”). Γιατί, αυτό που κάνει πραγματικά πληκτικό το The New Abnormal είναι η χρυσή του μετριότητα, που, ως γνωστόν, συχνά αποδεικνύεται χειρότερη από το γέλιο που μπορεί να σκορπίσει κάτι πραγματικά κακό.

Υπάρχει μια διάχυτη διάθεση για στρογγυλεμένες μελωδίες στα κομμάτια που «φωνάζει» για λίγο airplay. Αυτή η υπερπροσπάθεια της νεοϋορκέζικης παρέας, στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά του Is This It? (“Bad Decisions”), στη χειρότερη κάνει τον αρχηγό της να ακούγεται σαν τον Mr. Peanutbutter του indie (“Brooklyn Bridge To Chorus”).

Την εποχή που η νοσταλγία του συλλογικού ποπ ασυνειδήτου έχει βρει επιτυχώς το δρόμο της μέσα από υβριδικούς meta ήχους, δίσκοι σαν το The New Abnormal μοιάζουν σαν ξαναζεσταμένο φαγητό, πασπαλισμένο με γενναίες δόσεις “ok boomer”. Και φυσικά, οι Strokes δεν κατάφεραν (όπως ήταν αναμενόμενο) και πάλι να κάνουν τίποτα για να ανατρέψουν το ασφαλές συμπέρασμα πως έχουν να βγάλουν πραγματικά καλό δίσκο από το 2001 και συμπαθητικό από το 2003. Άσε και κάναν άλλο να δώσει ραντεβού στις τουαλέτες τώρα, ρε Julian.