Κοντεύει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που ο Weeknd μας τα έσκασε στον εγκέφαλο με την βρώμικη και σέξι ατμόσφαιρα της τριλογίας των EP/mixtapes του. Έκτοτε, με κάθε νέα του κυκλοφορία ανεβαίνει πολλά σκαλιά στο pop stardom. Στο φετινό After Hours συναντάμε ξανά την απολαυστική του space soul που ξεδιπλώνεται σε σατέν σεντόνια και την ηδονιστική του pop η οποία είναι τίγκα στις αμφεταμίνες. Αυτή τη φορά όμως, κυριαρχούν οι μνήμες της συνθετικής pop των 80s. Οι παλαιότεροι δίσκοι του ταλαντούχου μουσικού έμοιαζαν να προορίζονται για ημιφωτισμένα καταγώγια, αλλά το After Hours μοιάζει ιδανικό για λουσάτες νύχτες στο Χόλιγουντ και το Λας Βέγκας. Τα νέα τραγούδια του έκφυλου soulman είναι επαρκώς γκλαμουράτα, ώστε να τυφλώσουν και τα λευκά ακροατήρια. Βέβαια, ο δίσκος αργεί να πάρει μπρος. Τα πράγματα ξεκινούν να αποκτούν ενδιαφέρον μετά το παραληρηματικό “Faith” ή μάλλον μετά το “Blinding Lights” που φέρνει αναθυμιάσεις από το "Take on Me" των A-Ha. Το “Blinding Lights” ακούγεται σαν το τραγούδι που θα χόρευε ο ήρωας μιας macho περιπέτειας της δεκαετίας του '80, στη σκηνή που θα κέρδιζε το κορίτσι, αφού είχε καθαρίσει ολόκληρο το καρτέλ ναρκωτικών. To “Save Your Tears” αφήνει μια μια γλυκύτητα τσιχλόφουσκας, το “In Your Eyes” έχει λυγερή μελωδία που απογειώνεται με τα jazzy σαξόφωνα και το ομώνυμο “After Hours” διαθέτει σαλονάτο coolness και εντυπωσιακές ηλεκτρονικές «πλάτες» που ταιριάζουν με φωτισμό neon. Ο Weeknd διαθέτει συγχρόνως μια αδιόρατη μελαγχολία στην έκφραση. Όμως, πρόκειται για τη μελαγχολία κάποιου που αισθάνεται ότι τα όργια δεν του λένε πια τίποτα και σκέφτεται να αράξει σε ένα νησί της Καραϊβικής –μη φανταστείτε τίποτα υπαρξιακό. Επομένως, όσο βελούδινες και να ακούγονται οι μελωδικές υφάνσεις πολλών τραγουδιών του, σε ενοχλεί που δεν συμβαίνει τίποτα βαθύτερο.
Άκου και αυτό: Frank Ocean – Blonde (2016), Luther Vandross - Never Too Much (1981), How to Dress Well – Total Loss (2012)
