Μια δεκαετία μετά την τελευταία του παρουσία επιστρέφει με έναν δίσκο που έχει τις ωραίες του στιγμές, αλλά τον δείχνει περισσότερο βολεμένο, παρά εμπνευσμένο...

Αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλώς κομιστές της παράδοσης των Broadcast και των Stereolab, αλλά ένα αυθύπαρκτο και φρέσκο σχήμα, ικανό να μετατρέψει τον ονειρικό νόστο της ψυχεδελικής pop σε συναρπαστικό παρόν...

Ο Αθηναίος τραγουδοποιός ζητάει γύρω στη 1,5 ώρα της προσοχής μας στον νέο του δίσκο. Και όχι αναίτια, καθώς, παρά την έλλειψη μέτρου και κάποιες ακόμα αβαρίες, τα κομμάτια του διαθέτουν το χάρισμα μιας καίριας απλότητας...

Σχεδόν 20 χρόνια μετά την αιφνίδια εξαφάνισή τους, οι Αμερικανοί πραγματοποιούν μια ευπρόσδεκτη μεν επιστροφή, που όμως απομυθοποιεί τον θρύλο μίας εκ των πιο σκοτεινών και απόκρυφων σελίδων του indie αφηγήματος...

Σε μια προφανή προσπάθεια να γράψουν ραδιοφωνικό hit μένουν με έναν δίσκο χωρίς σπουδαία τραγούδια, που καταγράφεται ως ο λιγότερο καλός της μέχρι τώρα πορείας...

Βαθιά υπόκλιση στη διαχρονική αίγλη του βασιλιά Χειμώνα, με χαρακτηριστικά αρκτικής περιπέτειας βγαλμένης από τις σελίδες του Ιουλίου Βερν, όπου οι αχανείς εκτάσεις του βορρά υμνούνται ως έσχατο πεδίο ελευθερίας...

Εξελισσόμενη εντυπωσιακά, η 25άχρονη μουσικός από τις εργατικές γειτονιές του βόρειου Λονδίνου φτιάχνει ένα άλμπουμ που πασχίζει να φέρει το μέλλον μια ώρα αρχύτερα...

Η πιο εγκεφαλική διαδρομή που χαράσσουν εδώ οι πλανητάρχες του εγχώριου stoner δεν αμαυρώνει μεν την εικόνα τους, όμως γίνεται αισθητά απούσα η πηχτή ενέργεια που έκανε ντου από παντού στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους...

Ο Sam Shepherd δικαιώνει πανηγυρικά κάθε θετικό σχόλιο που έχει ειπωθεί για εκείνον και την τέχνη του τα τελευταία χρόνια, με έναν δίσκο ιδανικό για μια υπερσύγχρονη πίστα, όπου η επιστήμη συναντάει την τέχνη και οι άνθρωποι χορεύουν με τους σωσίες τους από μια χαοτική διάσταση...

Σκιαγραφεί τόσο την κοχλάζουσα απογοήτευση για το τώρα της Ελλάδος, όσο και το σήμερα της εγχώριας queer σκηνής, η οποία ζει και ανασαίνει μέσα σε μια κοινωνία βαθιά μικροαστική, διεκδικώντας την ορατότητά της τόσο με νίκες, όσο και με ήττες...

Οι Γάλλοι βασίζονται και πάλι σε riffs κελαρυστά, αστραφτερά και παγωμένα σαν διαστημικά synths, με σαφή προτίμηση στη μελωδία, εκπλήσσουν όμως στα φωνητικά, καθώς τα μεταχειρίζονται ως υπόνοιες ψιθύρων στη μίξη...

Υπάρχει δρόμος βελτίωσης σε flow και σε στίχους, ωστόσο εδώ η τέχνη του ράπερ από την Ξάνθη γνωρίζει μια πρώτη άνθιση, αφήνοντας την εντύπωση ότι ίσως τον δούμε να εξελίσσεται σε μία από τις σημαντικές φωνές των σημερινών 20άρηδων...

Μεταξένια η R'n'B παραγωγή και υγρά τα ρεφρέν, αλλά ενώ αρχικά νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια σύγχρονη απόγονο της Sade και της Tracy Chapman, τελικά ο δίσκος δεν σου επικοινωνεί τίποτα βαθύ και σημαντικό...

Το στιχουργικό αποτέλεσμα του δίσκου ηχεί αλλοπρόσαλλο σε κάποιες στιγμές, όμως το ήρεμο ταλέντο του Παναγιώτη Μελίδη βρίσκεται πάντα εκεί, κάνοντας παιχνίδι και τραγούδι τις διαχρονικές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου...

Κάνουν μια σοβαρή προσπάθεια να παρουσιάσουν κάτι πιο ουσιαστικό και κατορθώνουν πράγματι να ανορθώσουν τη βαλτωμένη τους εικόνα, παρότι οι στίχοι του Chris Martin καταγράφονται αδύναμοι απέναντι στα βαθυστόχαστα πολιτικοκοινωνικά που επιδιώκουν να θίξουν...

Ξαναγυρνάει στο κλίμα του οριακού Endless Summer (2001), διαλέγει όμως ένα πιο εγκεφαλικό μονοπάτι προσέγγισης, μένοντας (σχεδόν) αδιάφορος για την «ευφορία» και για τη «μελαγχολία» που πολλοί έχουν συνδέσει με τη μουσική του...

Αποτυπώνονται ως μέρος μιας ελευθεριακής παράδοσης που συνδυάζει τη φαντασία με τη μαχητική πολιτική στάση, παραδίδοντας ατόφιο, καλογραμμένο black metal, με στίχους επικριτικούς για κάθε είδους εξουσιαστικές λογικές...

Ίσως να μην πιάσουν ξανά τις επιτυχίες του El Camino (2011), πάντως πετυχαίνουν και με το παραπάνω το ζητούμενο μιας αξιοπρεπούς επιστροφής...

Αν και δεν τα καταφέρνουν πάντα στα τραγούδια που επιλέγουν να διασκευάσουν, παραδίδουν έναν δίσκο που έχει τη σφραγίδα τους, με τον οποίον ψαχουλεύουν εκ νέου την αξία των αναφορών τους...