Deaf Radio - Modern Panic

Δεν είμαι ακριβώς βέβαιος τι σημαίνει επιτυχημένη ροκ μπάντα στο σήμερα της χώρας μας, πάντως οι Deaf Radio έχουν καταφέρει να γευτούν μέρος αυτής της αίσθησης, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πρώτα δηλαδή έχτισαν όνομα και κέρδισαν φανατικό κοινό με τις φοβερές τους συναυλίες κι έπειτα κεφαλαιοποίησαν τη δυναμική εκείνη με το ντεμπούτο Alarm (2017), το οποίο ακολούθησε μία μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία, που τους εδραίωσε ακόμη περισσότερο στα πιο hot ονόματα του εγχώριου κιθαριστικού ήχου. Και παρ' όλο που τα τέσσερα μέλη του γκρουπ διασκορπίστηκαν σε διάφορα σημεία του κόσμου υπό δύσκολες συνθήκες καθημερινότητας, βρήκαν τον τρόπο να ανασυνταχθούν και να γράψουν τον δεύτερο, «δύσκολο» δίσκο.

Το Modern Panic είναι άλμπουμ που, ενώ από τη μία φανερώνει τη σοβαρότητα και το μεράκι με το οποίο το γκρουπ διαχειρίζεται το υλικό του, από την άλλη μαρτυρά την αδυναμία του να εξελιχθεί· με αποτέλεσμα να καταφεύγει αργά ή γρήγορα στα ίδια, εύκολα και περπατημένα μονοπάτια. Μπορεί η παραγωγή να είναι εξαιρετική, οι εκτελέσεις των τραγουδιών  προσεγμένες και το όλο στήσιμο να αποπνέει επαγγελματισμό, όμως οι συνθέσεις είναι κατά βάση ασθενικές και δεν αποτυπώνουν δίψα για αλλαγή. Αν εξαιρέσει κανείς το ατμοσφαιρικό “Animals” και το συναιθηματικό φινάλε-έκπληξη με το “Gas Station People”, οι Deaf Radio δεν ανοίγονται εδώ μουσικά και δεν βάζουν δύσκολα στους εαυτούς τους.

Το “Death Club” συνεχίζει με stoner γκάζι από εκεί που μείναμε στο Alarm, τα “Colours” και “Fossils” χάνονται μέσα σε μία desert/ψυχεδελική/alternative αοριστία –η οποία είναι εκτός θέματος, πια– ενώ μόνο το single “Astypalea” καταφέρνει να συμπυκνώσει την αληθινή καρδιά και ουσία του γκρουπ. Επιπλέον, ο ακροατής δεν μπορεί (πλέον) να αγνοήσει ούτε την ηχητικά, φωνητικά και αισθητικά ενοχλητική εμμονή της μπάντας με τους Queens Of The Stone Age, ούτε τους (σχετικά) τετριμμένους στίχους πάνω σε θέματα για τα οποία έχουν ξοδευθεί χιλιάδες λέξεις στη μουσική. Ρατσισμός, ομοφοβία, κοινωνική αποξένωση, αγάπη απαιτούν μία πιο προσωπική ματιά για να ξεχωρίσουν πραγματικά και να μεταφέρουν κι ένα μήνυμα, πέρα από μια πάγια θέση.

Έχω την αίσθηση ότι οι Deaf Radio, στην προσπάθειά τους να ξεκολλήσουν από εκεί όπου βρίσκονταν, δεν σχεδίασαν και τόσο καλά το προς τα πού θέλουν να πάνε· με αποτέλεσμα να μείνουν μετέωροι ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Αυτό που μου λείπει από το Modern Panic είναι μία μπάντα τολμηρή, με γωνίες και προσωπικότητα, η οποία θα κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την επόμενη μέρα και δεν θα φοβηθεί να αφήσει πίσω μέρη του εαυτού της, που πια δεν βγάζουν νόημα. Κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι για την τετράδα, αν και έχω την εντύπωση ότι είναι απλώς μία άτσαλη μεν, απαραίτητη δε μετάβαση, μέχρι να βρουν τη νέα ταυτότητα που αναζητούν.

{youtube}Ift9lc7oVL8{/youtube}