Poppy - I Disagree

Προτού κάνουμε οποιαδήποτε βαθυστόχαστη ανάλυση για την Poppy, ας συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μια κοπέλα που ανήκει σε μια γενιά η οποία θεωρεί classic pop τη Britney Spears και δεινόσαυρους του παρελθόντος τους Limp Bizkit. Επομένως, μια δίκαιη προσέγγιση οφείλει να σέβεται την αντίληψη και τις ανάγκες όσων εφήβων θεωρούν ρετρό την ανάμνηση ενός κόσμου χωρίς YouTube.

Η Poppy απαλλάχτηκε πλέον από τον πρώην συνεργάτη της Titanic Sinclair (γιατί παίχτηκαν άσχημα σκηνικά και στράβωσε η φάση, κάτι τέτοιο…). Κάνει λοιπόν μια ελεύθερη βουτιά σε ιδέες που μπλέκουν τη διεγερτική pop με τα γκαζωμένα beat και τις nu metal κιθάρες. Δεν πίστευα, προσωπικά, ότι μπορούσε να συμβεί τίποτα ενδιαφέρον στο I Disagree, με μια τέτοια βάση. Έλα όμως που προκύπτει ένα ελκυστικό μείγμα, το οποίο απελευθερώνει αδρεναλίνη και τοξίνες.

Με ένα κράμα ελαφρότητας, περηφάνειας και κωλοπαιδίστικης οργής, η Poppy τραγουδάει εδώ σύντομες μελωδίες, οι οποίες, πριν προλάβουν να γίνουν ολοκληρωμένα τραγούδια, έχουν ήδη μετασχηματιστεί σε κάτι διαφορετικό, με στόχο να σε «κάψουν» από τις αλλαγές. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι εύκολο να εντοπίσεις τη σάχλα, σε κάθε σχεδόν στροφή. Φαίνεται δηλαδή πότε παριστάνει η 25άχρονη Αμερικανίδα ότι «τραβάει ζόρια». Φαίνεται πότε παριστάνει την εμπνευσμένη celebrity, που αν θέλει το ρίχνει το ίντερνετ με μια σέλφι, απλά βαριέται.

Τελικά, όμως, όσο και να θες να καγχάσεις με το υποκριτικά σπουδαιοφανές της ύφος, περνάς καταπληκτικά –το άλμπουμ είναι στ' αλήθεια απολαυστικό. Σαν μια αυτοσχέδια ροκ όπερα, στην οποία παίζει μια πωρωμένη πιτσιρίκα σε ζωντανό streaming στα social media, μέσα από το μπάνιο του διαμερίσματός της, με όσα υλικά διαθέτει: γκοθ μάσκαρα, black light, μπόλικο γκλίτερ, περούκες και βούρτσα αντί για μικρόφωνο. Από τραγούδι σε τραγούδι περιμένεις την trash στιγμή που θα σε ξενερώσει και θα σε πετάξει έξω, όμως δεν έρχεται ποτέ.

Το φιλόδοξα rock up tempo είναι πλούσιο ενορχηστρωτικά, γεμάτο ορμητικότητα, χυμούς και καυλοθυμό. Από τα ανόητα «chewy chewy, yummy yummy» που ξεκινάνε τον δίσκο στο “Concrete”, μέχρι το πανικόβλητο “Anything Like Me” και το διπολικό σύμπαν των “Fill The Crown” και “Sit/Stay”, ο δρόμος έχει ροζ αγκάθια, τα οποία εντυπωσιάζουν το κοινό που διαβάζει εναλλάξ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ και Cosmopolitan (αν υπάρχει ακόμη). Η Poppy μπορεί λοιπόν να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στην Ariana Grande και στους Slipknot και να γίνει ό,τι θα μπορούσε να είχε γίνει η Gwen Stefani, αν δεν την έτρωγαν τα τηλεοπτικά ριάλιτι.

Φαίνεται επομένως ότι καλά έκανε και ξεπέρασε τον Sinclair (γιατί 'ξηγήθηκε άσχημα και έγινε hater, κάτι τέτοιο…). Εάν μάλιστα στο μέλλον η Poppy κλειδώσει τα κανάλια της στα socials και σταματήσει να παριστάνει το «riot gurrl» που είναι ερεθισμένο με τα πάντα, ίσως μπορέσει να κάνει ωραία πράγματα στη dark pop σκηνή, χωρίς τα χασμουρητά που προκαλούσαν κάποτε οι αγέλαστοι emo. Αλλιώς θα μείνει για πάντα ένα νέο-μιντιακό πείραμα της συγκεκριμένης εποχής.

{youtube}6gmswmbosYo{/youtube}