HMLTD - West Of Eden

Εν αντιθέσει με άλλα, πιο συμπαγώς καθορισμένα είδη, η κατάσταση στη σκοτεινή θάλασσα του post-punk, new wave, dark wave είναι αρκετά ασαφής όσον αφορά τα ακριβή όρια που αντιστοιχούν στους προαναφερθέντες όρους. Είναι μάλιστα εγγενές χαρακτηριστικό του ήχου αυτού, αν αναλογιστεί κανείς το εξαιρετικά ποικίλο υλικό των προπατόρων του: από την εκπληκτική γκάμα του David Bowie, μέχρι το φανταστικό συνθετικό εύρος της δισκογραφίας των Bauhaus, υπάρχει μια τάση για καλλιτεχνικό άπλωμα. Γι' αυτό και η προσπάθεια για αυστηρή κατάταξη καλλιτεχνών όπως οι Bad Seeds του Nick Cave (ιδίως μέχρι και τα 1990s) είναι λίγο-πολύ καταδικασμένη· οπότε ίσως το πολύ ευρύ «art rock», να είναι μια λύση. Οι Άγγλοι HMLTD βρίσκονται στην ίδια μοίρα, παρ' όλο που θεωρητικά (λόγω πνεύματος, αισθητικής και στίχων) κλίνουν περισσότερο προς το post-punk και τις επαφές του με to glam.

Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2015 και έκτοτε έχει κινηθεί δισκογραφικά με σποραδικές κυκλοφορίες singles και με αρκετές ζωντανές εμφανίσεις. Το 2018 βγήκε το EP Hate Music Last Time Delete, ενώ φέτος ήρθε η στιγμή για το ολοκληρωμένο ντεμπούτο West Οf Eden· έναν δίσκο που αγάλλεται με την ποικιλία του και με το εύρος των επιρροών. Εδώ λοιπόν μπλέκονται οι Depeche Mode και ο Bowie της glam περιόδου, οι Bad Seeds με τη dream pop, οι Pulp με τη rave αισθητική, οι Television με την επίκαιρη mainstream μουσική. Μέχρι και (οριακά πετυχημένο) κιθαριστικό industrial συναντάμε, στο “Death Drive”.

Συνθετικά υπάρχει μινιμαλιστική νοοτροπία στις πολυάσχολες κιθάρες, μπασοκρατία, γενναία εμβόλια ηλεκτρονικών ήχων και έμφαση σε μια ρυθμικότητα, η οποία χρωστάει πολλά στο σύγχρονο mainstream. Όσο για τον Henry Spychalski, αποκαλύπτεται ως τραγουδιστής με μεγάλο εύρος και δυναμικές, επιβλητικότητα και ευχέρεια στην ανάπτυξη πετυχημένων μελωδικών γραμμών, συντελώντας έτσι στην ποικιλομορφία του άλμπουμ. Ο προπατορικός punk τσαμπουκάς διατρέχει το υλικό, εντοπιζόμενος σε φωνητικά, στίχους, καθώς και στις συναισθηματικές εκπομπές του δίσκου –εδώ υπάρχει δηλαδή ο θρίαμβος, ο πόνος, η απογοήτευση, αλλά και μπόλικος θυμός, με ίχνη καυστικότητας.

Το post-punk φετίχ με την Άγρια Δύση δεν το ενστερνίστηκα ποτέ, αποτελεί όμως μια αναμφίβολη αλήθεια, το νήμα της οποίας περιλαμβάνει τα καπέλα των Fields Οf Τhe Nephilim, τους (Southern Death) Cult και τους Theatre Οf Hate του “Do You Believe Ιn Τhe Westworld?” (1982). Οι HMLTD αγγίζουν λοιπόν αυτήν την παράδοση με τη διλογία "The Ballad Of Calamity James" και "To The Door”, όπου τα spaghetti western συναντούν τους folk καλπασμούς των Changes.

Αναμενόμενα, όλο αυτό το κολάζ κάπου κάνει κοιλιά, λόγω της ίδιας του της ετερομορφίας. Έτσι, τα συνοδευτικά γυναικεία φωνητικά στα ποπ σημεία είναι ελαφρώς απωθητικά και νερόβραστα, το “Nobody Stays In Love” είναι σύγχρονη μα μέτρια ποπ, που δεν σώζεται από τα ψήγματα των συμπαθητικών μελωδιών, το “Why?” είναι μια ήρεμη avant-garde ελεγεία με απρόσμενα και μάλλον εκτός τόπου γιαπωνέζικα φωνητικά. Το προσωπικό φίλτρο κάθε ακροατή είναι καταδικασμένο να βρει σημεία τα οποία θα απορρίψει.

Το West Οf Eden βρίσκεται σε εκείνο το σημείο όπου το post-punk πυκνώνει από επιρροές και γίνεται ένα πολύ πλούσιο και ποικίλο γεύμα. Η πλούσια αυτή φύση φέρει πάνω της κάτι από την κατακερματισμένη προσωπικότητα των millennials, κάτι βέβαια λογικό, με βάση την ηλικία των HMLTD –το πνεύμα της εμπειρίας του ύστερου καπιταλισμού, αναβλύζει.

Παρά λοιπόν τα στραβοπατήματα, κρατάω τις κάμποσες κορυφές του συνόλου, όπως το επιβλητικότατο και σαρωτικό “The West Ιs Dead”, την τελείως Nick Cave διλογία "Joanna" και "Where’s Joanna?" (με τη στιχουργική ανάδειξη της ιδρυματικής επιβολής της κανονικότητας) και το υμνικό “Mikey’s Song”. Στέκομαι επίσης στη γενναιότητα της διάθεσης για σύνθεση των επιρροών της μπάντας με το zeitgeist, που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει από τον σωρό των συγκροτημάτων που αναμασούν με άτολμο τρόπο το παρελθόν.

{youtube}LNj9q3ckXLY{/youtube}