Αν κάτι μας μαθαίνει ο Baxter Dury στο The Night Chancers, είναι πως, για κάθε Carla που στοκάρει στο Instagram, γιατί δεν μπορούσε να έχει στη ζωή του, βγάζει σαν άσσο από το μανίκι του αβίαστες μελωδίες με ατσαλάκωτο στυλ.Ο διάλογος/μονόλογος που ανοίγει ο Dury με την κουκλίστικη μίνιμαλ γυναικεία χορωδία του, λειτουργεί κάπως σαν εκείνη την σκηνή του Annie Hall, που ο Woody Allen και η Diane Keaton χαριεντίζονται, όσο χαριτωμένα και άβολα απαιτείται κι αφήνουν τους υπότιτλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Σαν να λέμε, σε αντιστοιχία, πως η αλήθεια κρύβεται στα κορίτσια του Baxter. Μαστόρικα, βάζει τα αιχμηρότερα λόγια του στα στόματα υποσχόμενα αισθαντικών φωνών και κάνει το άχτι και την εκδίκηση να ακούγονται σαν ανεκπλήρωτες ονειρώξεις. Αν σε κάτι είναι επικίνδυνος ο αισθητικός δρόμος που έχει επιλέξει ο γιος του κύριου “Sex and Drugs and Rock ‘n’ Roll”, είναι στο να τον ρίξει σε μπανάλ και εντυπωσιοθηρικές παγίδες. Με την έκτη του, όμως, δουλειά, δείχνει πως πουλάς μούρη σαν αλητάκος λονδρέζος κρούνερ και συγχρόνως, κάνεις έναν δίσκο μεστό, που φροντίζει να μην πολυπερηφανεύεται γι’ αυτό.
Άκου κι αυτό: Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1971), Destroyer - Ken (2017), Iggy Pop - Post Pop Depression (2016)
{youtube}x_x9tB2Qsyk{/youtube}
Ακούτε ολόκληρο τον δίσκο εδώ.
