Οι Woods πλάθουν τον μεταιχμιακό τους κόσμο, προσπαθώντας να εξηγήσουν τη πραγματικότητα μέσα από το ασυνείδητο και το αντίστροφο.

Ladies and gentlemen, we are floating in vintage synth space.

Η "down under" πεντάδα συνεχίζει τα πράγματα από εκεί που τα είχε αφήσει. Αναπόδραστη απροθυμία για εξέλιξη ή βόλεμα στα κεκτημένα;

Ο δίσκος απογαλακτισμού από την εποχή Κόρε. Ύδρο., είναι και ο δίσκος της ζωής του Π.Ε. Δημητριάδη.

Viva la España, viva la pop.

Ένας απολαυστικός παγανιστικός χορός, στον οποίο ανταμώνουν η Dubna με τον Δράκουλα, o Arthur Cravan με τον Tesla και οι σαμουράι με τους πρίγκηπες.

Εκεί που νομίζαμε ότι οι I Break Horses είχαν ξοφλήσει, η Maria Lindén ξαναείδε τις αγαπημένες της ταινίες χωρίς ήχο, για να γράψει τα δικά της μουσικά ασπρόμαυρα καρέ.

Το ντεμπούτο του supergroup που γεννήθηκε από τους Interpol και τους Walkmen, φωνάζει πως οι Muzz αξίζουν περισσότερο buzz.

Η φούσκα της αθηναϊκής jazz κοινότητας σπάει τα σύνορά της με τη φρέσκια, συναισθηματική, σύγχρονη και προσιτή για όλους nu jazz των Kepler Is Free.

Ωμό, τραχύ και καταγγελτικό, με τσαμπουκά αλλά και με μια “in your face” ευθύτητα, το τέταρτο άλμπουμ των El-P και Killer Mike χρωματίζεται από την επικαιρότητα, αλλά θα τα πήγαινε πολύ καλά και χωρίς αυτήν.

Κερδίζει το στοίχημα του αυτόνομου έξω από το φιλμ έργου η μουσική που έγραψε ο Σωτήρης Δεμπόνος για την ταινία του Μίνωα Νικολακάκη;

Ένας live δίσκος «στα χαρτιά», από ένα, όμως, κουαρτέτο που δείχνει φροντίδα και συνέπεια.

Ο Stephin Merritt γράφει άλλον ένα sui generis concept δίσκο, με το κάθε τραγούδι να λειτουργεί σαν ένα σκίτσο της στιγμής.

Στην έκτη της δουλειά, η Lady Gaga χρίζεται cyberpunk βασίλισσα, σε ένα overdose 90s και 00s χορευτικού Prozac, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι -αλλά όχι απαραίτητα και να προσκυνάνε αμφότεροι. 

Τραγούδια, από και για την καραντίνα των clubbers, που περπατάνε στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη pop σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν.

Οι πατρινές κιθάρες τραγουδάνε ακόμα.

Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Huntsmen μας υπενθυμίζουν ότι το metal κάνει σοβαρό παιχνίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και οι ίδιοι κερδίζουν θριαμβευτικά τον αγώνα.

Art pop για την ελίτ.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου περπατάει την Αθήνα αλλιώς, μέσα από έναν σπιτικό αστικό ηλεκτρονικό ήχο.

Η γνωστή συνταγή δεν πετυχαίνει πάντα.