Είναι αλήθεια πως τη δεκαετία που μας πέρασε, τον Jarvis Cocker δεν τον ενδιέφερε τόσο η μουσική δημιουργία, όσο η μουσική παρουσίαση μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του στο BBC Radio 6. Πέρα από ένα εξαιρετικό concept άλμπουμ πιανιστικών μπαλάντων με το Chilly Gonzalez στο πλευρό του (Room 29, 2017), δεν είχε κυκλοφορήσει άλλη καινούρια, ηχογραφημένη μουσική όλο αυτό το διάστημα. Ωστόσο, αυτό άλλαξε όταν το 2017 σχημάτισε μία νέα μπάντα για live σκοπούς -με μέλη των Bas Jan, των Three Trapped Tigers κ.α. Μετά και από μία εμμονή που έπαθε με τους ανθρώπους των σπηλαίων και την παλαιολιθική εποχή (σε σημείο που έφτασε να χαρακτηρίζει τους cavers ως τους πρώτους ravers), αποφάσισε να ηχογραφήσει τον δίσκο που ακριβώς θα έφτιαχνε ένας άνθρωπος σαν τον Jarvis Cocker αν είχε στο μυαλό του το πως θα ακουγόταν σήμερα η αρχέγονη, χορευτική μουσική.
Φυσικά, μην περιμένετε στο Beyond The Pale απόκοσμους ήχους, πειραματική διάθεση και συνθετικές τομές, αλλά, εδώ έχουμε, ίσως, τον πιο παιχνιδιάρη, άτακτο και συνάμα πνευματώδη Jarvis Cocker που έχουμε να απολαύσουμε από την εποχή των Pulp. Το ερώτημα “Must I Evolve?” στο αντίστοιχο και πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι του δίσκου απαντιέται καταφατικά από τη γυναικεία χορωδία “Yes, Yes, Yes, Yes”. Αλλά μέσα από το 7λεπτο ρυθμικό του χτίσιμο, ο Βρετανός καταλήγει πως τελικά δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά από το Big Bang μέχρι και σήμερα (“And now we're back in the stone age/Back in the stone age/The mind in the cave, out of your mind at a rave”). Μέσα από αυτές τις αναλογίες που τραβάει o Cocker σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, μέχρι να φτάσει και στο χαρακτηριστικό του ουρλιαχτό, σχολιάζει ουσιαστικά - τι άλλο; - το πώς η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν έχει εξελιχθεί στην ουσία της, αλλά μάλλον οδεύει προς την απόλυτη παρακμή της.
Αλλού, ο 56χρονος, πλέον, ερμηνευτής ακούγεται σαν ένα υβρίδιο ενός νεαρού Leonard Cohen και ενός ζεν Serge Gainsbourg (“Save The Whale”). Στο “Am I Missing Something?” έχει κάτι από τον αέρα των χρυσών του εποχών, στο “Swanky Modes” υπάρχει ένας στίχος που μπαίνει κατευθείαν στο πάνθεον των πιο ιδιοφυών του (“I can resist gentrification/ But I cannot resist temptation”), ενώ το “Sometimes I Am Pharoah” είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι βπου έχει γράφει εδώ και χρόνια, ένα χορευτικό, art-pop τόλμημα που θα μπορούσε να είχε γράψει ο David Byrne για τον τελευταίο του δίσκο.
Μπορεί ο δίσκος να έχει τις δυνατές στιγμές του, αλλά δεν έχει να δώσει πολλά τελικά. Γρήγορα, μετά από μερικές μόνο ακροάσεις αποδεικνύεται πως ο μόνος λόγος που αυτά τα τραγούδια διατηρούν ακόμη το ενδιαφέρον τους είναι γιατί πίσω από αυτά βρίσκεται ο χαρισματικός Jarvis Cocker. Και γι' αυτό το λόγο, από ένα σημείο και μετά, όταν πλέον έχουμε χορτάσει το γεγονός πως ξανακούμε τη φωνή του Βρετανού πίσω από νέα, ηχογραφημένη μουσική (που τόσο είχε λείψει), τα τραγούδια μένουν μόνα τους, γυμνά, αποκαλύπτοντας, τελικά, πως δεν υπάρχει, ουσιαστικά, κάτι το ιδιαίτερο σε αυτά.
Μπορεί το “Must I Evolve?” να αφορά την εξέλιξη της ανθρωπότητας, αλλά, μπορεί τελικά ο Jarvis Cocker να απευθύνεται και στον ίδιο του το εαυτό. Και ίσως η αδυναμία του να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, να τον άφησε κάπου μετέωρο ανάμεσα στην αναβίωση παλιών, καλών εποχών και στην ανάγκη να εξελιχθεί προς κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Αυτή η προσπάθεια για μία απάντηση είναι το Beyond The Pale. Και όσο απολαυστική μοιάζει στην αρχή, τόσο κουράζει όσο το ερώτημα παραμένει. Μέχρι το επόμενό του δίσκο, ο Jarvis Cocker οφείλει να ξέρει.
