Δεν ξέρω ποια ανάγκη ώθησε το γκρουπ (στην ουσία τον Richard Butler, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους) να βγάλει καινούργιο δίσκο αλλά σίγουρα δεν ήταν η ανάγκη της δημιουργικότητας μιας και όλα δείχνουν πως η έμπνευση εδώ -30 χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ- είναι φανερά απούσα. Το Made of Rain των Psychedelic Furs θα χαθεί με την πρώτη βροχή.
Πολλά από τα στοιχεία του ηχητικού τους παρελθόντος βρίσκονται εδώ με διακριτικές προσπάθειες εκσυγχρονισμού (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), αλλά το αποτέλεσμα καταλήγει μετέωρο και χωρίς έμπνευση.
Με ηχητική αντίληψη που θυμίζει ελληνικά μπουζούκια, όταν ο Richard Butler τραγουδάει, η ένταση της μπάντας υποχωρεί κι όταν δεν τραγουδάει υπάρχει χώρος για θορυβώδεις κιθάρες και μελαγχολικά σαξόφωνα. Όλα αυτά να πασχίζουν να βρουν τρόπο επικοινωνίας, αλλά μάταια.
Ένας δίσκος που περιλαμβάνει όλα τα συστατικά της δημιουργικής αμηχανίας από θορυβώδη σόλα και επικές ενορχηστρώσεις μέχρι «ποίηση» στο πόδι και αυτάρεσκα μελοδράματα -όλα χωρίς ικμάδα δημιουργίας, φλόγας, έμπνευσης και λειτουργίας συγκροτήματος.
Οι μελωδίες -όπου υπάρχουν- είναι στοιχειώδεις, λες και προέρχονται από ένα άπειρο γκρουπ που τώρα ξεκίνησε, ο Richard Butler κοιτάζεται συνεχώς στον καθρέφτη όταν τραγουδάει και ξεχνάει πως χρειάζεται και τραγούδια για να έχει κάτι να τραγουδήσει. Έτσι, το όλο εγχείρημα της «μεγάλης επιστροφής» καταλήγει σε ένα άσκοπο και αχρείαστο άλμπουμ που δεν έχει να προσθέσει τίποτα στο -όποιο- ένδοξο παρελθόν τους.
