Το οτι οι στίχοι του Joe Casey, frontman των Protomartyr, έχουν καταγράψει με ποιητικότητα και μετά-αποκαλυτική διάθεση τη ζοφερή κατάσταση της ανθρωπότητας στους τέσσερις δίσκους σαρωτικού post-punk τους, μπορεί να γίνει εύκολα εμφανές μετά από ορισμένες ακροάσεις τους. Το ότι η διορατικότητα και η προφητικότητά τους θα έφτανε σε βαθμό ανατριχιαστικό, είναι κάτι καινούργιο: στο τραγούδι “Processed By The Boys” από το νέο τους άλμπουμ Ultimate Success Today υπάρχει ο στίχος “When the ending comes is it going to run at us like a wild-eyed animal? A foreign disease washed up on the beach? A dagger plunged from out the shadows?”, ενώ κάπου αλλού μιλάνε για εξεγέρσεις στου δρόμους λόγω αστυνομικής βίας. Ακόμη και για μία μπάντα που εξερευνά πάνω κάτω παρόμοιες, σκοτεινές -μα απόλυτα ρεαλιστικές- θεματικές, η ακρίβεια εδώ είναι κάπως τρομακτική. Πέρα όμως από τη συγκεκριμένη, λυρική επίδειξη μαντικών ικανοτήτων, οι στίχοι του Casey δεν είναι οι πιο δυνατοί που έχει γράψει και η εμμονή του να ακούγεται σαν ένα υβρίδιο του Nick Cave και του Mark E. Smith έχει αρχίζει να εξαντλεί την υπομονή ακόμη και του πιο πωρωμένου fan. Ωστόσο, η προσπάθεια του γκρουπ από το Ντιτρόιτ να σπρώξει πιο μακριά τα ηχητικά του όρια είναι αυτή που παρουσιάζει το πραγματικό ενδιαφέρον. Αυτό το πετυχαίνει κυρίως με την ενσωμάτωση μιας ομάδας πνευστών στη ραχοκοκαλιά αρκετών τραγουδιών (“Processed By The Boys”, “Day Without End”, “Tranquilizer”), όπως το σαξόφωνο, το κλαρινέτο και το φλάουτο, τα οποία προσδίδουν μία αίσθηση εξερεύνησης, απελευθέρωσης και πειραματισμού πάνω στη γνωστή, συμβατική φόρμουλα που μας είχε συνηθίσει το γκρουπ. Επιπλέον, τα κιθαριστικά riffs είναι πολύ πιο καλογραμμένα και ο τρόπος που εναλλάσσονται με κιθάρες που γιγαντώνονται από την παραγωγή είναι αριστοτεχνικός (“The Aphorist”), αλλού οι αγχωτικές, motorik ρυθμολογίες στέκονται αντιφατικά στους «καλοκαιρινούς» στίχους (“June 21”), ενώ στο φινάλε, οι Protomartyr διαθέτουν μία νωχελικότητα που θυμίζει μέχρι και Parquet Courts. Οι στίχοι, βέβαια, μας θυμίζουν με ποιους έχουμε να κάνουμε: “Remember me, how I lived. I was frightened, always frightened”. Ή αλλιώς, η μπάντα που έχει μετατρέψει την καταγραφή της υπαρξιακής αγωνίας των καιρών μας σε τέχνη, στα καλύτερα, πιο απελπιστικά και μίζερα της.
Άκου κι αυτό: Iceage - Beyondless (2018), Viagra Boys - Street Worms (2018), Bambara - Stray (2020)
