Blut Aus Nord - Hallucigen

Θυμάμαι πως, όταν έπεσε για πρώτη φορά στα χέρια μου το Vovin των Therion (1998), πελάγωσα λόγω της απουσίας κανονικών φωνητικών. Εξηγούμαι: έως τότε είχα έρθει σε επαφή μονάχα με δίσκους οι οποίοι είχαν έναν κυρίαρχο ερμηνευτή (κυρίως αρσενικού φύλου), που επωμιζόταν τα φωνητικά στο μεγαλύτερο μέρος της κυκλοφορίας, με τα ίδια να έχουν κεντρική, ξεκάθαρη θέση στη σύνθεση. Γι' αυτό και η χορωδιακή φύση του Vovin ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και μη εύκολα επεξεργάσιμο σε πρώτο επίπεδο –είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να εκκινήσει μια μικρή αλλαγή παραδείγματος, όπως και πράγματι έκανε. Το αναφέρω αυτό γιατί το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό του Hallucigen, 13ου δίσκου των Blut Aus Nord, είναι η δημιουργία απορίας περί της ύπαρξης φωνητικών.

Μετά τις πρώτες ακροάσεις ήμουν μπερδεμένος και, όπως έμαθα, δεν ήμουν ο μόνος. Εν τέλει, φωνητικά όντως υπάρχουν, αλλά βρίσκονται θαμμένα πίσω από μια παραγωγική κουρτίνα· μοιάζουν με υπόνοιες ψιθύρων στη μίξη, με μνήμες υμνικών χορωδιών. Φαντάζουν σαν εμπειρίες εναλλακτικών συνειδησιακών καταστάσεων, σαν ομιλίες και δοξολογίες σαμανικών πνευμάτων. Είναι φευγαλέα, σαν να βρίσκονται πάντα πίσω από την επόμενη γωνία· και κάνουν τον ακροατή να αμφιβάλλει για την ίδια τους την υπόσταση, έτσι όπως αρνείται να περιοριστεί στο δίπολο της ύπαρξης/μη ύπαρξης. Με αυτό το τρικ ως εμπροσθοφυλακή, οι Blut Aus Nord απλώνουν την παραισθησιογόνα θεματική που δηλώνουν στον τίτλο και στο εξώφυλλο του τελευταίου τους πονήματος.

Στον μουσικό τομέα έχουμε επιστροφή σε παραδοσιακές φόρμες· το Hallucigen ανήκει ουσιαστικά στην παγανιστική περίοδο του σχήματος (κορυφή της η τριλογία Memoria Vetusta), από την οποία αντλεί πολλές αναφορές όσον αφορά τα συνθετικά θέματα των κομματιών. Riffs κελαρυστά, αστραφτερά και παγωμένα σαν διαστημικά synths, με σαφή προτίμηση στη μελωδία, αλλά και με δόσεις σκανδιναβικώς επικού, σιδηροδρομικού συναισθήματος (όπως στο καταιγιστικό “Mahagma”). Σε σχέση με παλιότερες δουλειές των Γάλλων το ταξιδιάρικο στοιχείο είναι αυξημένο –τόσο με την ειδυλλιακή, όσο και την ψυχεδελική έννοια. Το δε άνοιγμα στους παραισθησιογόνους ορίζοντες γίνεται (και) με παράλογες τεταμένες κορυφώσεις, με ακουστικές κιθάρες (ενίοτε με folk rock υφή) και με μια πολύχρωμη ατμόσφαιρα, πιο ποικιλόμορφη από το παρελθόν, τραβηγμένη σε παράδοξα πυρετικά ύψη.

Δομικά τα κομμάτια διοχετεύονται το ένα στο άλλο, δίχως αυστηρά όρια –μια όσμωση που αναπαριστά την ομίχλη της παραίσθησης, μα και τη ρευστότητα του κόσμου υπό άλλες οπτικές. Εδώ είναι που διαφαίνονται και οι υπόγειες διαδρομές μεταξύ Blut Aus Nord και Cosmic Church, καθώς το Hallucigen ανήκει στην ίδια κοσμολατρική παράδοση με το Täyttymys των τελευταίων (2018, δείτε εδώ).

Ο τελευταίος δίσκος των Blut Aus Nord είναι λοιπόν ένα παραισθησιογόνο ταξίδι στα σωθικά του κόσμου, μια πολύ καλή δουλειά ενός (αναλογικά μιλώντας) υποτιμημένου συγκροτήματος –οι Γάλλοι εδώ και 24 χρόνια έχουν διατηρήσει μια σταθερή ποιότητα και μια εκθαμβωτική ποικιλία στις κινήσεις τους. Στο Hallucigen εκπλήσσουν και καινοτομούν με τον τρόπο υλοποίησης των φωνητικών, με το μουσικό περιεχόμενο να πατάει σε γνώριμες βάσεις, ώστε να απλωθεί ριζωματικά προς ποικίλες κατευθύνσεις.

{youtube}kn91LZ22BuI{/youtube}