Floating Points - Crush

Ρομαντισμός που κρύβει κάτω απ' το δέρμα του σκεπτόμενο υπαρξισμό. Μαλακές ηλεκτρονικές δομές, που μπορούν να πετάξουν ατσάλινες αιχμές, και σκοτεινός λυρισμός με δεξιότητες χαμαιλέοντα και διαχρονική προοπτική. Πέντε χρόνια δουλειάς, πανέμορφα συμπυκνωμένα σε πέντε μόλις εβδομάδες.

Στο 2o κατά σειρά πλήρες άλμπουμ του, o Floating Points κατάφερε να δημιουργήσει σε κάτι περισσότερο από έναν μήνα παραγωγής μια ώριμη συνέχεια του εξαιρετικού ντεμπούτο πάνω στο οποίο δούλευε για πέντε χρόνια, πριν αποφασίσει να το πετάξει σαν τρυφερό βότσαλο στα ανήσυχα νερά της ηλεκτρονικής μουσικής. Και συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι που πρωτόπιασε στα χέρια του με το Elaenia το 2015, γυρνώντας τον ήχο του μέσα-έξω και παίρνοντας μια ριψοκίνδυνη στροφή. Η οποία τον βγάζει σ’ έναν εξώστη απ’ όπου μπορεί ν’ ατενίσει και να εισπνεύσει με μια ανάσα όλη την ομορφιά του χάους.

Τα 12 κομμάτια του Crush είναι 12 στοπ-καρέ σ’ ένα φιλμ που ξεκινάει με την περιοδεία του Floating Points με τους The xx το 2017 και τελειώνει (αν τελειώνει) στα φτερά ενός μυθικού πτηνού, κεντημένου με οπτικές ίνες σε μια γωνιά του απείρου. Ο Sam Shepherd αξιοποίησε στο νέο του πόνημα όλoυς τους πειραματισμούς στους οποίους είχε την ευκαιρία να επιδοθεί ανοίγοντας τα σόου των The xx και όλα τα ευρήματά του από τις ατελείωτες nerdish ώρες που πέρασε φιλτράροντας αυτούς τους πειραματισμούς στο στούντιό του. Το ηχητικό αποτέλεσμα δικαιώνει πανηγυρικά κάθε θετικό σχόλιο που έχει γραφτεί και ειπωθεί για εκείνον και την τέχνη του τα τελευταία χρόνια· κι ακούγεται δυνατά σε μια υπερσύγχρονη πίστα, όπου η επιστήμη συναντάει την τέχνη και οι άνθρωποι χορεύουν με τους σωσίες τους από μια χαοτική διάσταση.

Το "Last Bloom" και το "Bias" είναι οι απόλυτοι ύμνοι σ' αυτήν την πίστα, ξεπηδώντας εκρηκτικά αλλά και σχεδόν φυσικά από το σχόλιο μιας drum machine πάνω στην κλιματική αλλαγή. Το "Les Alpx" υπογραμμίζει δημιουργικά την επιστροφή του Floating Points στις techno ρίζες που έθρεψε γυρνώντας τα βρετανικά club στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ το "Requiem For CS70 And Strings" αποδεικνύεται ως ένα πολύτιμο συμφωνικό ορυκτό, το οποίο κλείνει το μάτι στην κλασική παιδεία του Βρετανού παραγωγού και αναδεικνύει την κλίση του (και) στις αθλοπαιδιές της μπαρόκ αισθητικής. Η διπλή κατακλείδα "Apoptose Pt. 1" και "Apoptose Pt.2", πάλι, κλείνει τον δίσκο με το απαύγασμα του τρέχοντος, αυτιστικού πειραματισμού του Shepherd με τα synths, σφραγίζοντας εμφατικά τον προσωπικό επαναπροσδιορισμό της IDM που επιχείρησε εδώ –ηθελημένα ή άθελα.

Το Crush είναι μία εμπνευσμένη και σίγουρη φωτογραφία της νυν στιγμής του Floating Points. Μια ζωντανή κι αυθόρμητη αναπαραγωγή των αναζητήσεων ενός μορφωμένου, λεπτολόγου ηλεκτρονικού μουσικού σε πραγματικό χρόνο, την οποία δεν μπορείς να μη θαυμάσεις. Μια ανταπόκριση από το ταξίδι του σε μια άλλη σφαίρα, η οποία δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Όσοι δεν μπορούν βέβαια να ξεπεράσουν την επαναστατική απαλότητα και την τρυφερότητα των σχημάτων του Elaenia, ίσως δυσκολευτούν λίγο να δώσουν γη και ύδωρ στο σκληρότερο και τραχύτερο Crush –τουλάχιστον μέχρι να δουν και ν' ακούσουν ζωντανά τον Floating Points να το αποκωδικοποιεί αφοπλιστικά μπροστά τους (όπως για παράδειγμα συνέβη εδώ). Δεν θα βρεις επομένως εδώ τις νότες του Claude Debussy και του Bill Evans, αλλά θα απολαύσεις μία ακόμα σπουδαία στιγμή των βρετανικών, intellectual ηλεκτρονικών του τώρα.

Υπό μία τέτοια οπτική, λοιπόν, το Crush γίνεται μια γυάλινη σφαίρα αποκολλημένη από κάποια μήτρα ουράνιου θορύβου, η οποία κυλάει στα πόδια σου και σε προ(σ)καλεί να τη σηκώσεις, να κοιτάξεις μέσα της και να θαμπωθείς απ’ την εντέλεια που μπορεί να εμφανίζει το χάος στα σωστά χέρια.

{youtube}0x0t1l7QeeY{/youtube}