Vagabon - Vagabon

Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίον η Vagabon δημιουργεί ένα σύνολο από μελωδικά τραγούδια, που την κρατάνε με ασφάλεια μέσα τους. Ο νέος της δίσκος φέρνει στον ακροατή μια ευπρόσδεκτη δόση αρμονιών· ενώ όμως κάποιες σε γοητεύουν, άλλες σου γεννούν υποψίες για την αυθεντικότητα των κινήτρων τους…

Η (κατά κόσμον) Lætitia Tamko έχει ρίζες στο Καμερούν, αλλά προέρχεται από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μια τραγουδοποιό που δείχνει έξυπνη και καλόγουστη και διαθέτει όλα τα φόντα να σαγηνεύσει ακροατές από οποιαδήποτε χώρα. Αλλά, ενώ αρχικά η μουσική της τη δείχνει σαν μια σύγχρονη απόγονο της Sade –η οποία μοιάζει παράλληλα να κατάπιε όλη την αποφασιστικότητα της Tracy Chapman– τελικά δεν σου επικοινωνεί τίποτα βαθύ και σημαντικό. Ενώ δηλαδή ακούς τη μεταξένια R'n'B παραγωγή και τα υγρά ρεφρέν μπορεί να μην βρίσκεις αμέσως κάτι σημαντικό να προσάψεις, αισθάνεσαι ωστόσο ότι απουσιάζει το βαθύτερο καλλιτεχνικό κίνητρο. Η δε πληροφορία ότι η Vagabon άντλησε έμπνευση εδώ από τη Nayyirah Waheed, την ιέρεια της αμφιλεγόμενης σχολής του Instapoetry, επιβεβαιώνει αυτό το άβολο προαίσθημα.

Η Waheed είναι υπέυθυνη για χιλιάδες αρμονικά τσιτάτα Insta-ποίησης, που έγιναν viral· και μερικά από αυτά στάθηκαν υπεύθυνα για το φετινό πόνημα της Tamko, οδηγώντας τη σε ένα μείγμα νέο-φεμινισμού και ήπιας κοινωνικής αφύπνισης. Φυσικά ο δίσκος είναι κρυστάλλινος και ποτισμένος με το «μάχιμο» συναίσθημα της διαδικτυακής εποχής. Και διαθέτει ρυθμούς καλλίγραμμους και λιγνούς, οι οποίοι προχωράνε αμέριμνοι. Σαν να μην έχει καμία σημασία οτιδήποτε άλλο, πλην της αέρινης αύρας τους.

Ξεχωρίζει η υπέροχη μελωδία του "In A Bind", που στην κλιμάκωσή του οδηγεί σε μια προσευχή. Ιδιαίτερα είναι επίσης το “Flood”, το “Water Me Down” και το “Every Woman”, το οποίο θέλει να μιλήσει (με κάποιον τρόπο) για την εποχή του #MeToo –με τη Vagabon να ακούγεται σαν θηλυκός Bon Iver. Η φωνή της εναρμονίζεται άψογα με τη (φυσική) ενορχήστρωση και είναι οπωσδήποτε σημαντικό ότι έγραψε η ίδια τα κομμάτια, τα τραγούδησε, έπαιξε πολλά από τα όργανα και ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής.

Η Vagabon ανήκει στις ταλαντούχες της γενιάς της: στις δημιουργούς που νιώθουν ότι αρκεί μία «πλάτη» από synths και δύο στρογγυλά, ορθά λόγια, για να νιώσουν ότι αφηγούνται τις αλήθειες μιας ζωής. Όμως, αν και παρουσιάζεται σαφώς πιο ώριμη σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο της (Infinite Worlds, 2017), δίπλα στη Sade και στην Tracy Chapman που προανέφερα, φαντάζει σαν σελίδα του Facebook που μιλάει με τσιτάτα περί «μαγκιάς και αυτοταπείνωσης» δίπλα σε καλή λογοτεχνία. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα εξελιχθεί κι άλλο και θα βρει τη φωνή της. Κι ας μην είναι επιδραστική ποιήτρια. Ας μην είναι σοφή και ενάρετη. Ας είναι απλά αληθινή (αν και αυτό το τελευταίο, θύμισε έντονα Instapoetry)

{youtube}mzFb1z_-Cvw{/youtube}