Toy - Songs Of Consumption

Οι δίσκοι διασκευών είναι πάντα περίεργη υπόθεση. Στις χειρότερες περιπτώσεις, ξεμπροστιάζουν τη συνθετική λειψυδρία ενός καλλιτέχνη και την προσπάθεια επανόδου στο προσκήνιο με τον πιο εύκολο τρόπο. Στις καλύτερες, μπορούν να αναδείξουν την προσωπικότητα αλλά και την ιδιαίτερη ματιά του διασκευαστή, δίνοντας εν τέλει και αφορμή για μία διαφορετική ανάγνωση του καταλόγου αυτού. Στις ιδεατές, πάλι, είναι ικανές ακόμη και να αποτελέσουν βάση αλλαγής, χαρίζοντας την αναγκαία σπίθα για να χτίσει κανείς το μέλλον πάνω σε νέα δημιουργικά δεδομένα.

Δεν είμαι βέβαιος, ωστόσο, ότι χωράνε τέτοιες ριζικές μετατοπίσεις στο νοσταλγικό σύμπαν των Βρετανών psych rockers Toy. Οπωσδήποτε, όμως, το άλμπουμ διασκευών που μόλις κυκλοφόρησαν οδηγεί σε μία άλλη εκτίμηση της αξίας τους και σε ένα νέο ενδιαφέρον για την ύπαρξή τους.

Η ανάγκη για κάτι διαφορετικό είχε ήδη διαφανεί από την πρώτη τους φετινή κατάθεση Happy In The Hollow τον Ιανουάριο, όταν άφησαν στην άκρη τη vintage ψυχεδελική εμπειρία του Νησιού για έναν ήχο πιο απογυμνωμένο και εντονότερα πληροφορημένο από folk και synth στοιχεία. Στο Songs Of Consumption πάνε την ηχητική τους αποδόμηση ένα βήμα παραπέρα. Με την ελευθερία που χαρίζει η συνθήκη των διασκευών, καταφέρνουν λοιπόν –μέσα από μερικά drum machines, synths και ομιχλώδεις κιθάρες– να ακούγονται ως η καλύτερη πιθανώς εξελιγμένη τους εκδοχή, μέσα από τα τραγούδια αγαπημένων τους μουσικών.

Αρχικά, με μία πρώτη ματιά, παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι ίδιες οι επιλογές. Μερικές, πάντως, μοιάζουν αναμενόμενες, με βάση τις καταβολές που φανερώνονται στους δίσκους των Toy: το (εναρκτήριο) “Down The Street” των Stooges επιδέχεται μία μινιμαλιστική περιποίηση χωρίς να χάσει ίχνος από την οργή που κρύβει, ενώ το “Cousin Jane” των Troggs –από τις πιο υποτιμημένες ψυχεδελικές μπάντες των 1960s– ακούγεται το ίδιο απειλητικά στοιχειωμένο και ανοίκειο.

Οι Βρετανοί φροντίζουν όμως να μας εκπλήξουν ευχάριστα και με απροσδόκητες στιγμές. Όπως π.χ. τo “Follow Me” της Amanda Lear, το οποίο αποτελεί highlight του Songs Of Consumption, μαζί με το αμέσως επόμενο “Sixty Forty”: ένα από τα (σχετικώς) άγνωστα κομμάτια της Nico, που εδώ μεταμορφώνεται σε βυθιστική, ονειρώδη ambient pop. Εξίσου περίφημα τα καταφέρνουν οι Toy και με τη συναισθηματική τους ερμηνεία πάνω στο πολλά παρεξηγημένο “Lemon Incest” των Serge & Charlotte Gainsbourg. Αντιθέτως, οι απόπειρές τους να επαναδιατυπώσουν δύο φοβερά synth pop τραγούδια, όπως το “Fun City” των Soft Cell και το “Always On My Mind” –την απίστευτη δηλαδή διασκευή των Pet Shop Boys στο κομμάτι του Βασιλιά– είναι μάλλον πρόχειρες και καθόλου εφευρετικές.

Πέρα λοιπόν από μερικές απολαυστικές εκδοχές σε λιγότερο ή περισσότερο γνωστά τραγούδια, το Songs Of Consumption λειτουργεί και ως μία ένδειξη για το πού βρίσκονται οι Toy. Ίσως να ψαχουλεύουν ξανά την αξία των αναφορών τους και να προσπαθούν να διαχωρίσουν με τι θα πρέπει να προχωρήσουν, στη νέα τους εποχή. Σε κάθε περίπτωση, παραδίδουν ένα άλμπουμ που έχει τη σφραγίδα τους· και όταν μιλάμε για δίσκο διασκευών, αυτό είναι κάτι δύσκολο και ιδιαίτερα σημαντικό.

{youtube}SizOwns7upg{/youtube}