Kanye West - Jesus Is King

Έκτακτο παράρτημα: Δέχτηκε τον Χριστό σαν προσωπικό του Κύριο και Σωτήρα ο Kanye West.

Να είναι άραγε όλη αυτή η εκκλησιαστική έξαψη ένα νέο επικοινωνιακό εργαλείο; Ή να πρόκειται για αληθινή χριστιανική αναγέννηση; Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Και δεν έχουμε το δικαίωμα να αποδώσουμε την ηδονή που αντλεί ο Kanye West από το θρησκευτικό κήρυγμα στην ψυχολογική του κατάσταση ή στην αποτοξίνωση. Είναι πανεύκολο να αποδομήσεις έναν δίσκο χριστιανικού ραπ, ειδικά αν συνδέεται με τη reality TV/trashy δημόσια περσόνα του West. Όμως ο ελιτίστικος κυνισμός και το εξυπνακίστικο ύφος δεν μπορούν να επιτρέπονται σε ένα κείμενο κριτικής. Αφού ξεκαθαρίσαμε τα βασικά, λοιπόν, πάμε παρακάτω

Βρήκε λοιπόν τον Χριστό ο Kanye West· και ως μάχιμος, αναγεννημένος πιστός, κυκλοφορεί έναν σκληροπυρηνικό δίσκο χριστιανικού ραπ. Το Jesus Is King είναι το πνευματικό προϊόν ενός ορκισμένου μαχητή της Βασιλείας του Θεού, που αυτοανακηρύχτηκε πρεσβευτής του θελήματός Του. Η (όχι και τόσο μικρή) λεπτομέρεια στην οποία θα σκαλώσει το κοινό αίσθημα των ακροατών, είναι πως ο ράπερ δεν πουλάει μια κουλτουριάρικη, πνευματική εξερεύνηση –όπως κάνουν πολλοί indie darlings του ροκ (Nick Cave) ή πολλά mainstream acts (U2, Johnny Cash), που έχουν αποφύγει με προσοχή τη ρετσινιά της ταμπέλας της «χριστιανικής μουσικής».

Συνήθως, δηλαδή, όσοι καλλιτέχνες πουλάνε το «ο Θεός είναι η αγάπη», απλά ντρέπονται να ξενερώσουν το ακροατήριό τους και σερβίρουν την ιδέα της «αναζήτησης». Καλά κάνουν. Κάθε επαγγελματίας μάνατζερ και κάθε σοβαρή δισκογραφική, οφείλει να συμβουλέψει οποιονδήποτε καλλιτέχνη ότι μια χριστιανική στροφή θα είναι ολέθρια για τη δημόσια εικόνα του. Μπορεί βέβαια κάποιος να προέρχεται από τα gospel σπλάχνα και να περάσει στη soul –όπως παλιότερα ο Sam Cooke και η Aretha Franklin– αλλά η αντίστροφη μετάβαση, από την «κοσμική» μουσική στα χριστιανικά μονοπάτια, είναι καταστροφική. Ο Bob Dylan, ας πούμε, κυκλοφόρησε κάποια άλμπουμ χριστιανικού ροκ μετά το 1979 και αναγκάστηκε να ξαναβάλει στις setlist του τα folk τραγούδια της πρώτης περιόδου, γιατί κανείς δεν πάταγε στις συναυλίες. Το ίδιο συνέβη και με τον Al Green, που έβγαλε ωραίους χριστιανικούς δίσκους στη δεκαετία του 1980, για τους οποίους το κοινό αδιαφόρησε.

Όσον αφορά τον Kanye West, τώρα, έχει εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί το τρένο της συμβατικής καριέρας, μαζί με αυτό της λογικής. Η ψυχική του υγεία έχει κλονιστεί σοβαρά και ανεπανόρθωτα. Αλλεπάλληλα συμπτώματα έδειχναν ότι ο άνθρωπος δεν στέκει στα σύγκαλά του (όπως εκείνο το παραλήρημα πριν 3 χρόνια, όταν είπε δημόσια ότι ο Jay-Z έχει βάλει ανθρώπους να τον δολοφονήσουν)· αλλά το πέπλο του σελέμπριτι, που πάντα τον συνόδευε, τα έκανε όλα να φαίνονται «εκκεντρικά». Μέχρι που ένα βαρύ ψυχωτικό επεισόδιο τον έστειλε στο νοσοκομείο. Όταν συνήλθε από εκείνο το blackout μιλούσε πια σαν αναγεννημένος στρατιώτης του Χριστού και σαν ψηφοφόρος του Ντόναλντ Τραμπ, με κόκκινο MAGA καπέλο. Η ιστορία θυμίζει ελεύθερο ριμέικ της ταινίας Bullworth (1998), στην οποία ο Γουόρεν Μπίτι υποδυόταν έναν πολιτικό που ξαφνικά, όταν άνοιγε το στόμα του, έβγαζε ρίμες σε ραπ ρυθμό.

Το Jesus Is King είναι λοιπόν αποτέλεσμα αυτής της παρακμιακής φάσης του Kanye West. Το τεράστιο ταλέντο του οποίου όχι απλώς δεν κάμφθηκε μέσα στην όλη αλλόκοτη πραγματικότητα, αλλά βρήκε την ισορροπία που είχε πρόσφατα χάσει με το αδιάφορο Ye (2018) και με το άνισο The Life Of Pablo (2016).

Το “Every Hour” σε εισάγει σε μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα, όπου η χριστιανική χορωδία πήρε ανάποδες στροφές, σαν κάποιος να έριξε LSD στη Θεία Κοινωνία ή να αντικατέστησε το αντίδωρο με ισχυρά space cakes. Ακολουθεί το επιθετικό, σαλταρισμένο "Selah", με ένα beat που σου καίει το στομάχι. Ο Kanye West ξεσπάει σε αδιαπραγμάτευτο κήρυγμα, σαν τον πιο ορκισμένο Ευαγγελιστή, φτύνοντας προπαγανδιστική πώρωση που δεν αφήνει τίποτα όρθιο: ο νεοβαπτισμένος Yeezus πήρε ανάποδες και πήγε να ραντίσει με αγιασμό το ποίμνιο. Ακούστε το αλάνθαστο, ξεσηκωτικό flow στο “Follow God”, το οποίο επιβάλλει επαναληπτικές ακροάσεις (γιατί να διαρκεί 1,5 λεπτό μόνο;).

Το “Closed On Sunday”, πάλι, χτίζει μια ύπουλη ατμόσφαιρα, με ηλεκτρονικούς ρυθμούς που μαγνητίζουν. Μάλιστα στο βιντεοκλίπ ο West επιστρατεύει όλη τη φαμίλια των Kardashian –όχι μόνο την Kim, δηλαδή, μα ακόμα και την πεθερά του– που βλέπουν τη φάση σαν ένα ατελείωτο hashtag #LoveJesus. Ας είναι. Το ταλέντο του έχει σημασία και αυτό διακρίνεται εδώ, παρά το ταραγμένο του lifestyle. Ξεπηδάει για την ακρίβεια από παντού, ακόμη κι όταν ο καλλιτέχνης μας απευθύνεται μέσα απ’ το κατηχητικό που έχει χτίσει για να νιώθει ασφαλής. Οι δε επιμέρους ιδέες, αποδεικνύονται καταιγιστικές: τα διαστημικά synths που ντύνουν τις πλάτες της δέησης στο “On God” είναι συγκλονιστικά, η gospel μουσική έχει χρόνια να ακουστεί τόσο φρέσκια και σπαρταριστή όπως στο “God Is”, τα αλαφιασμένα «αλληλούια» που πέφτουν σαν όξινη βροχή στο “Selah” δεν έχουν προηγούμενο, η χρήση πειραγμένου σαξόφωνου στο “Use This Gospel” είναι πανέξυπνη...

Την εποχή του “I Am A God” (2013) ο Kanye West βρισκόταν μέσα στην ύβρη και στην υπεροψία. Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι ακόμη νιώθει έτσι: η ταπεινοφροσύνη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του. Τα τροπάρια του Jesus Is King είναι λοιπόν βουτηγμένα στην αυταρέσκεια και στην υπερβολή. Παρά τις εξαιρετικές στιγμές και την ευρηματική παραγωγή, δεν μπορούμε έτσι να προσπεράσουμε την υποψία ότι ο δίσκος λειτουργεί περισσότερο ως ψυχοθεραπεία για τον δημιουργό του, εξυπηρετώντας την ανάγκη να βρει έναν νέο ρόλο για να απασχολεί την επικαιρότητα. Και ο ενάρετος μαύρος Ρεπουμπλικάνος, που κάνει μουσική σταυροφορία για τον Ιησού, είναι αυτός ακριβώς ο προβοκατόρικος ρόλος. Χρειάζονται όμως περισσότερα crossover τραγούδια, λίγος ρεαλισμός παραπάνω και οπωσδήποτε λιγότερη λύσσα για κήρυγμα, ώστε να μας πείσει να προσκυνήσουμε.

{youtube}ivCY3Ec4iaU{/youtube}