Jack Peñate - After You

Αν εξαιρέσουμε τα πολύ σπουδαία ονόματα της δισκογραφίας, δύο ήταν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες των οποίων τα νέα άλμπουμ περίμενα με περισσότερη αγωνία, μέσα στο 2019. Ο ένας ήταν ο Woodkid και ο άλλος ο Jack Peñate. Ο πρώτος δεν μας έκανε τελικά το χατίρι να μας τιμήσει, αλλά ο Λονδρέζος μουσικός επέστρεψε, μια δεκαετία από την τελευταία φορά που τον ακούσαμε, στο εξαιρετικό Everything Is New. Δείχνοντας με το After You ότι θέλει να εξελιχθεί με στυλ και να περάσει σε μια κομψή electro-pop δωματίου. Βγαίνει όμως κερδισμένος;

Μη σας προϊδεάσει αρνητικά η τρυφερή μα προβλέψιμη gospel αισθητική του "Prayer", το οποίο ανοίγει τον δίσκο. Κάθε άλλο παρά απλοϊκά είναι τα πράγματα εδώ. Αυτό άλλωστε μαρτυρά το ψυχεδελικό "Loaded Gun", που ακούγεται σαν διαστημική συνύπαρξη του Harry Nilsson με τον Roger Waters. Μην αφήσετε επιπλέον να σας αποθαρρύνουν οι αμήχανοι (και ολίγον άγαρμποι), ανατολίτικοι ρυθμοί του "Round Αnd Round": υπάρχουν περιπετειώδη στοιχεία στην παραγωγή. Το "Cipralex", επίσης, δεν βασίζεται μόνο στις ευκολίες της γαλανομάτας soul· οι πολλές στρώσεις κάθε τραγουδιού έντεχνης pop που σέβεται τον εαυτό του, δίνουν κι εδώ ανάλογο βάθος.

Το "Murder", πάλι, μπορεί να ξεκινάει σαν μεταμοντέρνος Moby, αλλά στη συνέχεια ανεβάζει τον ονειροδείκτη της ακρόασης και (ω, τι θαύμα) μπορεί να χορευτεί! Το "Let Me Believe" θα μπορούσε να ακούγεται στους τίτλους τέλους μιας quirky τηλεταινίας του ΗΒΟ με έξυπνα κολεγιόπαιδα –αλλά αυτό δεν είναι κακό, αν και ούτε για να το παινεύεσαι είναι. Όπως κακό δεν είναι το να σώζονται τραγούδια σαν το "GMT", όταν έρχονται σε αδιέξοδο, με γυαλισμένες τρομπέτες και σαξόφωνα (η άλλη εύκολη λύση που έχει ξελασπώσει κόσμο και κοσμάκη είναι η παιδική χορωδία).

Τελικά, βέβαια, θεωρούσα ότι ο Peñate θα βγει κερδισμένος επειδή η αναμονή της επιστροφής του με έκανε θετικά προκατειλημμένο. Αλλά, ακούγοντας ξανά και ξανά το After You, διαπιστώνω ότι είναι περισσότερες οι νάρκες που κινδυνεύει να πατήσει ο ακροατής, παρά τα δυνατά σημεία (ενώ το Everything Is New ήταν τόσο πλήρες σε χυμούς και απολαύσεις). Χρειάζονται δηλαδή ειδικές προειδοποιήσεις, για να αφεθεί κανείς και να μην χάσει το ενδιαφέρον του. Για να μην πω ότι το "Swept Τo Τhe Sky", που κλείνει τον δίσκο, αν το έβγαζαν οι Coldplay θα άκουγαν τα εξ αμάξης από το κοινό που μεγάλωσε πίνοντας νερό στο όνομα του Pitchfork.

Τελικά, λοιπόν, δεν βγαίνει κερδισμένος εδώ ο Jack Peñate. Ακούγεται περισσότερο βολεμένος, παρά εμπνευσμένος. Και έχω την αίσθηση ότι σε μελλοντικές ακροάσεις θα πέσει ακόμη περισσότερο το 7 της βαθμολογίας.

{youtube}hOOxdwrz0I8{/youtube}