Teitanblood - The Baneful Choir

Ταξιδιώτες στις εσχατιές της ακρότητας ήδη από τη δημιουργία τους (2003), οι Teitanblood έχουν καθιερωθεί ως μια οντότητα με ειδικό βάρος στην καψαλισμένη, οριακή περιοχή μεταξύ black και death metal. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η διαρκής παραμονή τους στο ρόστερ της μεγάλης Norma Evangelium Diaboli, από το ντεμπούτο τους εντεύθεν.

Η σοβαρότητα και το χαμηλό, λακωνικά αρχοντικό προφίλ, έχουν συντελέσει στη διατήρηση μιας πάχνης μυστηρίου γύρω από τo γκρουπ, χαρακτηριστικό της οποίας είναι και η μουσική διαφοροποίηση μεταξύ των κυκλοφοριών. Οι Ισπανοί επέστρεψαν πρόσφατα με το Baneful Choir, 5 χρόνια μετά το επιβλητικά ανατριχιαστικό Death (2014). Τρίτος δίσκος, λοιπόν, και τους βλέπουμε να αλλάζουν πρόσωπο για μία ακόμη φορά, εκμαιεύοντας το πιο ακραίο τους έργο.

Η εκκίνηση, ξεγελάει: τα δύο πρώτα κομμάτια έχουν την αίσθηση του intro (παρ' όλο που το “Black Vertebrae” δεν διαθέτει τέτοιες βλέψεις), καθώς αργοσέρνονται με ένα αργοβράζον, επιβλητικό υλικό, που ξυπνάει μνήμες από το Death. Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα παίρνουν απότομη στροφή: χάος και όγκος εκτοξεύονται σε υπερσελήνια ύψη, ενώ ο καταιγισμός παίρνει τα ηνία, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη δημιουργία αυτοτελών συνθετικών μονάδων. Κυριαρχεί έτσι μια αίσθηση αναμπουμπούλας και κοσμικής σούπας, στήνοντας ένα εξωγήινο τερέν, πολύ μακριά από τα ανθρώπινα. Δεν είναι τυχαία τα αμφίβια φωνητικά, τα οποία υπακούν σε παφλάζουσες αρχές πλάι στους στεντόρειους βρυχηθμούς –ο στίχος «unearthly fiends reciting human words» που ακούγεται στο "Inhuman Utterings", πιάνει ακριβώς τον φωνητικό παλμό. Και ο δίσκος μοιάζει πλέον με ματιές στην αντίληψη των Μεγάλων Παλαιών του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.

Η μουσική αφετηρία του Baneful Choir είναι η πρωτόλεια περίοδος του σύγχρονου ακραίου ήχου, τότε που τα όρια μεταξύ death metal και καυστικού thrash ήταν δυσδιάκριτα. Ακούμε έτσι αφιονισμένες κιθάρες με πριονωτό ήχο και μακρόσυρτα μα άκρως ιλιγγιώδη riffs, καθώς και σόλο που δεν μαντρώνονται. Όλα δε αυτά είναι περασμένα μέσα από ένα φίλτρο noise ακαταληψίας, το οποίο υψώνει συμπαγείς τοίχους, ανεβάζοντας το ιξώδες του μείγματος. Αναπόφευκτα σαρώνεται βέβαια έτσι και η δυνατότητα δομικής ανάλυσης, μιας και το όλο πράγμα γίνεται ένα συστρεφόμενο, βίαιο χάος. Μοναδικές εστίες ανάπαυσης τα δύο ιντερλούδια στη μέση, αλλά και δύο αναπάντεχα μελωδικά (τρόπον τινά) κιθαριστικά θέματα στο πρώτο και τελευταίο κυρίως ειπείν κομμάτι του δίσκου.

Το Baneful Choir μοιάζει με ψαλμωδιακές ριπές από το υπερπέραν, σαν ηχητική αποτύπωση των τρελών αυλιστών που παίζουν μουσική για τον Αζαθώθ στο κέντρο του σύμπαντος. Ο πιο αδόμητος και ακραίος δίσκος των Ισπανών δεν αποτυπώνεται εύκολα στο συνειδητό μέρος του νου· βυθίζεται όμως στα πλέγματα του ασυνείδητου, όπου και βιώνεται ως μια εξωκοσμικά βίαιη εμπειρία.

{youtube}SeRRPWeaQmE{/youtube}