Bloody Hawk - 1 Ευρώ

Ο φετινός δίσκος του Bloody Hawk διαθέτει την εξής, ολίγον παράδοξη ιδιότητα: σε έχει εκεί, μαζί του στα 42 λεπτά της διάρκειας, σταθερά ενδιαφερόμενο για το τι θα σου φτύσει κατάμουτρα. Αλλά, παρότι κρατάς τραγούδια και βρίσκεσαι να σιγομουρμουράς στίχους σε ανύποπτες φάσεις, στο πέρας των ακροάσεων η συνολική εντύπωση «μικραίνει».

Καθώς αυτό μπορεί να εγγραφεί τόσο ως νίκη, όσο και ως ήττα, σχηματίζεται μια μπουρδουκλωμένη αποτίμηση για το άλμπουμ, η οποία γίνεται ακόμα πιο άβολη ως θέση όταν σκάει πάνω σε ένα κύμα ενθουσιασμού, πυροδοτημένο από δημοσιεύματα που το θέλουν «έναν από τους καλύτερους χιπ-χοπ δίσκους που έχουν βγει ποτέ στην Ελλάδα» (εδώ) ή χρίζουν τον δημιουργό του ως τον «τύπο που μας θύμισε γιατί (ξανα)κολλήσαμε με το χιπ χοπ» (εδώ).

Μεγάλο μέρος του ενθουσιασμού οφείλεται στο "Εικοσάλεπτο" και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί: έχει τον αέρα του «ανεπιτήδευτου», κορυφώνει το δράμα του στην αυτοκριτική και όχι στο μελό και βασίζεται σε μια σπαρτιατικώς αποτελεσματική μουσική συνοδεία (από το εναρκτήριο πιανάκι στο μπιτάκι του Chico Beatz), που αφήνει τη «σκηνή» στους στίχους και στις χρωματικές μεταπτώσεις στη ροή της ερμηνείας, η οποία πράγματι δημιουργεί την επιδιωκόμενη συγκίνηση.

Παρά ταύτα, για όσους διατηρούν επαφή με τις διεθνείς εξελίξεις, προκύπτει αμέσως ένα τεράστιο «αλλά», καθώς το "Εικοσάλεπτο" μεταθέτει βασικά σε θρακιώτικο σκηνικό το "How Much A Dollar Cost" του Kendrick Lamar (2015). Βεβαίως, ο Bloody Hawk δεν αντιγράφει –ή, τέλος πάντων, το έχει προσαρμόσει επαρκώς στα μέτρα του και στις ανάγκες του, ώστε να μη μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο. Καθώς όμως χάνεται το ορίτζιναλ στοιχείο και αρχίζεις αναπόφευκτα να συγκρίνεις τις εκπληκτικές ρητορικές στρατηγικές του Lamar με τον μετεφηβικό τόνο του Bloody Hawk, γίνεται σαφές ότι το 1 Ευρώ δεν γίνεται να αποτιμηθεί με το επιχείρημα «περιέχει το "Εικοσάλεπτο"». Άσχετα με το πόσοι πιτσιρικάδες το τραγουδούν βουρκωμένοι στα live του ράπερ από την Ξάνθη ή από τα πόσα views έκανε στο YouTube.

Το 1 Ευρώ δεν μπορεί επίσης να κρίνεται έτσι μονάχο του, επειδή τώρα εντόπισαν ορισμένοι την παρουσία του Νίκου Κίτσου. Ο τελευταίος δίνει μαχητικό παρών εδώ και μια πενταετία και το νέο άλμπουμ είναι το 4ο κατά σειρά, δίχως να υπολογίζω 2 ακόμα καταθέσεις με τα σχήματα Fuked Up και Φθείρομαι. Η όλη παραγωγή φαντάζει υπερβολική για το πώς έχουμε οι παλιότεροι κατά νου τη «δισκογραφία», αλλά είναι οπωσδήποτε προσαρμοσμένη στους ταχείς ρυθμούς του ίντερνετ. Ένα τέτοιο credit επικαιρότητας, όμως, δεν προσφέρει συγχωροχάρτι στο γεγονός ότι άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, o Bloody Hawk αναλώνεται σε πράγματα που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Αντιστρέφοντας δηλαδή την ίδια ιντερνετική λογική, αν τελειώσει το 1 Ευρώ στο Spotify και σε πάει η πλατφόρμα σε παλιότερη επιλογή, θα αργήσεις κομματάκι να το καταλάβεις.

Θα το καταλάβεις, ωστόσο. Κι εδώ εντοπίζεται μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ του 1 Ευρώ και δίσκων σαν το Κομπλεξικό (2017) ή το Signore Falco (2015). Παρότι δηλαδή δεν βρίσκονται όλα τα τραγούδια σε ίσο επίπεδο, υπάρχει μια ξεκάθαρη αναβάθμιση δυνάμεων, η οποία δίνει την εντύπωση μιας πρώτης άνθισης στην τέχνη του Νίκου Κίτσου.

Μουσικά οι Chico Beatz, Trouf, NPS & Beef κρατούν μια φιλοσοφία που θέλει το χιπ χοπ στηριγμένο στον λόγο, χωρίς πάντως να λείπουν οι αιχμές των beats (π.χ. στο φοβερό "Daewoo 2") ή ο απαραίτητος επαγγελματισμός στη διαδικασία της ηχογράφησης, τον οποίον εγγυάται η παρουσία του Eversor. Με τη σειρά του, ο Bloody Hawk παρουσιάζεται με δουλεμένο το flow του, πετυχαίνοντας έτσι καθαρότερο «σερβίρισμα» ("Είμαστε Αλλιώς"), αν και σε διάφορα σημεία τον αισθάνεσαι να φωνάζει ενοχλητικά μέσα στο αυτί σου. Δρόμος υπάρχει δε και για τους στίχους: παρά τη συχνή τους ευστοχία ("Πείσμα"), τις ιστορίες των αδύναμων που φέρνουν στο φως και μια ισχυρή αίσθηση προσωπικής αλήθειας («η μάνα με έκανε πολυλογά και ο κόσμος σας αγχώδη», "Πίσω Πάλι"), χάνουν αρκετά από μια κυρίαρχα άγουρη ματιά ("Μπαλόνια", "Μη Σταματάς").

Με δεδομένο ωστόσο ότι ο Νίκος Κίτσος είναι 20 χρονών, έχει μεγαλύτερη σημασία ο ορίζοντας που ξανοίγει με το 1 Ευρώ, έστω κι αν δεν εντοπίζεται εδώ κανένας «σταθμός» για το ελληνικό χιπ χοπ. Αν κρίνουμε βέβαια με βάση το τι κυκλοφορεί στις μέρες μας, τότε ναι: όσο κι αν χρειάζεται να ακονίσει την τέχνη του, ο Bloody Hawk έχει ήδη κάτι παραπάνω να πει σε σύγκριση με τους απογοητευτικούς δίσκους των trap συνομηλίκων του. Και ας μη διαθέτει τις παραγωγές τους –εκείνοι άλλωστε υστερούν στο περιεχόμενο, για να τελειώνουμε με αυτήν την εν πολλοίς άστοχη συζήτηση. Το παρόν μπορεί λοιπόν όντως να τους ανήκει, με όρους επικαιρότητας, αλλά ο Bloody Hawk αφήνει ζωηρή την υποψία ότι θα μας απασχολήσει και στο μέλλον, γενόμενος ίσως μία από τις σημαντικές φωνές των σημερινών 20άρηδων.

{youtube}9-i2ufMa0bU{/youtube}