Παρά τις συζητήσεις που έχουν κατά καιρούς γίνει γύρω από το όνομά τους και την αδιαμφισβήτητη καταχώρησή τους στα «βασικά» της μουσικής ιστορίας, οι Venom βρίσκονται σε μάλλον δυσχερή θέση 37 έτη μετά τον περίφημο δίσκο του 1982, που χάρισε στο black metal την ονομασία του.
Στην εποχή του Google, δηλαδή, πιο ψηλά βγαίνει στα αποτελέσματα ο νέος υπερήρωας της Marvel αν ψάξεις για «Venom», παρά οι ίδιοι.
Κι αυτό μάλλον δεν είναι άσχετο με τα κουλουβάχατα γύρω από τη μπάντα, τα οποία έχουν οδηγήσει στο λυπηρό φαινόμενο να υπάρχουν δύο συγκροτήματα που ερίζουν για την ίδια κληρονομιά. Οι (σκέτοι) βέβαια Venom του θρυλικού frontman/μπασίστα Cronos διατηρούν την πρωτοκαθεδρία, αλλά και οι Venom Inc. του κιθαρίστα Mantas μπόρεσαν να φτάσουν ακόμα και σε δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Nuclear Blast το 2017 –κάτι που δείχνει ότι υπάρχει κοινό πρόθυμο να ακολουθήσει.
Παρά ταύτα, οι Venom το παλεύουν ακόμα και να που φτάνουν τώρα στο 15ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους. Το οποίο αποδεικνύεται πιο συγκροτημένο και επαρκές από την καρικατούρα που φοβάσαι βλέποντας το ξανά-μανά διαβολικό εξώφυλλο και το μέταλ κλισέ Storm The Gates του τίτλου, όμως την ίδια στιγμή φανερώνει σε κάθε του σχεδόν πτυχή τα αδιέξοδά του.
Οι Venom δεν έχουν πια πού να πάνε. Το black metal άλλωστε που κάποτε βάφτισαν, το επηρέασαν κυρίως αισθητικά και στιχουργικά (όχι μουσικά) και μόνο ως ένα σημείο της ιστορίας του· σημείο που εδώ και χρόνια έχει ξεπεραστεί, με αποτέλεσμα το είδος να ξεχυθεί σε μια συναρπαστική ηχητική περιπέτεια, η οποία καλά κρατεί στις μέρες μας. Ο Cronos, ωστόσο, δεν έχει ούτε την κλίση, ούτε τη διάθεση να πάει προς τα εκεί. Κι έτσι κοιτάει προς τα πίσω, προσπαθώντας (και) στο Storm The Gates να ανασυνθέσει εκείνο τον άτεχνο μα μανιασμένο πρωτο-thrash metal ήχο που καθιέρωσε τους Venom, μαζί με τη ζωώδη εντύπωση που άφηνε ο συνδυασμός με τη φωνή του.
Πρόκειται βέβαια για συντηρητική επιλογή, που όμως επιτρέπει στον Cronos να δράσει σε μια ζώνη ασφαλείας, μένοντας σε πράγματα τα οποία και καλά κατέχει, μα και ακόμα χαίρεται να «παίζει» μαζί τους. Έτσι, το Storm The Gates διαθέτει κάμποσες καλοστημένες στιγμές, που πράγματι επαναφέρουν κάτι από την πρώιμη thrash metal εμπειρία της δεκαετίας του 1980, μαζί με τα πιο punk γούστα τα οποία κρύβονταν πίσω της ("100 Miles To Hell", "Bring Out Your Dead", "I Dark Lord", "Storm The Gates", "Suffering Dictates"). Σε εποχές στις οποίες ο Τύπος αποθεώνει τις πετυχημένες απομιμήσεις των παλιών, καλών καιρών, είναι νομίζω άδικο να μη δώσεις λίγη συμπάθεια σε ένα γκρουπ που, αν μη τι άλλο, αναπαράγει τον δικό του, κάποτε ιλιγγιωδώς επιδραστικό, εαυτό.
Στο πρώτο επίπεδο στο οποίο κινείται πια εδώ και κάμποσο καιρό η μεγάλη μερίδα της σύγχρονης μουσικοκριτικής, κάτι τέτοιο φτάνει βέβαια και περισσεύει. Τα γρανάζια θα κινηθούν ξανά, οι fans θα ευχαριστηθούν, συναυλίες θα κλείσουν. Αν όμως η κριτική αρχίσει να ρωτάει πιο δύσκολα πράγματα, τότε φοβάμαι ότι θα σπάσουν κάμποσα αυγά. Γιατί, εν τέλει, η αναπαράσταση της ορίτζιναλ εμπειρίας που προσφέρει ένας δίσκος σαν το Storm The Gates είναι ψευδής· ένα παραμύθι, για να ζήσουν καλά οι Venom και οι fans και εμείς του Τύπου ακόμα καλύτερα, δείχνοντας συντονισμένοι με το πάθος της υπόθεσης, αντί για εσώκλειστοι στην εστέτ κοσμάρα μας.
Αληθινή είναι δηλαδή μόνο η ηχητική φόρμα που αναπαράγεται εδώ. Επί της ουσίας, ωστόσο, οι σημερινοί Venom έχουν έναν καλό κιθαρίστα με άνεση στα riffs σαν τον La Rage και έναν ικανό ντράμερ σαν τον Dante, αλλά κι έναν Cronos που έχει πια τυποποιήσει ό,τι παλιότερα έκανε επειδή τόσο (και μέχρι εκεί) μπορούσε. Και είναι πράγματι ειρωνικό, αλλά οι Venom έγραψαν ιστορία επειδή ήταν ψιλοάσχετοι μουσικά και έψαχναν πώς να το κουκουλώσουν. Η μαστοριά λοιπόν του Storm The Gates ουδετεροποιεί το κτηνώδες στοιχείο, μετατρέποντάς το σε στυλ. Κι αυτό τελικά απογοητεύει, όσο και αν γουστάρεις κάποια κομμάτια, δοκιμάζοντάς τα μάλιστα και σε repeat value.
{youtube}cj4vvvysXxs{/youtube}
