Σε καιρούς όπου οι καταμετρητές λέξεων στα word χτυπάνε χιλιάρικα σε αναλύσεις που λένε ότι τελειώνουν τα άλμπουμ και γυρνάμε πίσω στα singles, η Nicki Minaj –μια καλλιτέχνις με νεανικό κοινό, η οποία αναδείχθηκε στην τρέχουσα δεκαετία– βγάζει δίσκο 73 λεπτών (αν τον ακούσουμε στην πλήρη αμερικάνικη έκδοση που πωλείται στα Target). Εξαίρεση άραγε σε ό,τι τείνει να γίνει κανόνας; Ή καμπανάκι προειδοποίησης για το πόσο έγκυροι είναι οι ειδήμονες της εποχής;
Ας μείνουμε όμως απλά στο προφανές, ότι η Minaj θέλει να τα πει. Και ας ξεμπερδέψουμε εξαρχής με το ακόμα πιο προφανές: όποιος θέλει να τα πει, λέει εν τέλει πολλά, αρκετά αχρείαστα. Διάφορα λοιπόν "Nip Tuck", "Come See About Me", "Miami", αλλά και το "Thought I Knew You" (όπου χαραμίζεται μια συμμετοχή του The Weeknd), μπορούσαν να λείπουν, χάριν ενός πιο συμπαγούς συνόλου.
Έχει ασφαλώς λόγους που καίγεται να τα πει η 35χρονη από το Τρινιντάντ & Τομπάγκο. Στο ξεκίνημα της δεκαετίας, έπαιζε μπάλα μόνη. Η Missy Elliott σιώπησε μετά το soundtrack του Step Up 2: The Streets (2008)· η Lil Kim χάθηκε ύστερα από το The Naked Truth του 2005· για τη δε Foxy Brown ας μην τα συζητήσουμε, έχει να φανεί από το 2001. Μπόρεσε έτσι να χτίσει μια καριέρα που την έκανε γνωστή ακόμα και στις πέτρες, βάσει της οποίας απαιτεί τώρα να τη στέψουμε βασίλισσα, ποζάροντας στο εξώφυλλο ως άλλη Κλεοπάτρα της Αιγύπτου. Μόνο που, καθώς κλείνουν τα '10s, εμφανίστηκαν ανταγωνίστριες· κι αν η Iggy Azalea με τη Dej Loaf έμειναν από καύσιμα, η Cardi B τα καταφέρνει –εξ ου και τα πρόσφατα μαλλιοτραβήγματα. Αφήστε που η Missy Elliott κάτι ετοιμάζει, ενώ επιστρέφουν τόσο η Lil Kim, όσο και η Foxy Brown.
Η Nicki Minaj ποτέ δεν κέρδισε τους «παλιούς». Ίσως στην αρχή, στα mixtapes, να δόθηκε κάποιο respect, γρήγορα πάντως υπήρξε αποστασιοποίηση. Δεν βοήθησε άλλωστε ούτε ο προσανατολισμός του ήχου της προς τη mainstream pop, ούτε ότι βγάζει την προσωπική της ζωή στη φόρα των αμερικάνικων media, με αποτέλεσμα έναν βομβαρδισμό ειδήσεων τύπου με ποιον χωρίζει/με ποιον βγαίνει/με ποια τσακώθηκε πάλι· επί "Anaconda" (2014), επίσης, ξέρουμε νομίζω όλοι ότι πούλησε σεξ απίλ και όχι μουσική. Στο Queen, ωστόσο, πουλάει μουσική. Δήλωσε μάλιστα στη ραδιοφωνική εκπομπή του DJ Whoo Kid ότι θέλησε να φτιάξει «ένα κλασικό χιπ χοπ άλμπουμ, που ο κόσμος δεν θα ξεχάσει ποτέ».
Φυσικά και απέτυχε, δεν διαθέτει το βεληνεκές για κάτι τέτοιο. Ούτε καν χιπ χοπ με το χέρι στην καρδιά δεν το λες το Queen, αφού η στόχευση παραμένει ποπ και απλά μπαίνουν πινελιές «διαφορετικότητας» ανάλογα τις ανάγκες: λίγο trap εδώ να χωρέσει και ο Lil Wayne, λίγο boom bap εκεί, λίγο dancehall παραπέρα ώστε να καλέσουμε και τη Foxy Brown, λίγο τη «μαύρη» ποπ της Mariah Carey να βάλουμε για να μην ξινίσει η Ariana Grande. Εδώ, όμως, όλα γίνονται καλύτερα, σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ· με αποτέλεσμα το Queen να είναι το μέρος όπου μπορείς να ακούσεις όχι μόνο τι εστί Nicki Minaj, μα και τι αξίζει.
Το τι λένε βέβαια οι στίχοι, παραμένει θέμα ακανθώδες –αν και εδώ θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι οι πιο ψαγμένες ρίμες στυλ Kendrick Lamar που αρέσουν στους όψιμους χίπστερ φίλους του χιπ χοπ, δεν αποτελούν κανόνα και ζητούμενο στον χώρο. Η Minaj αποφεύγει μεν να ραπάρει για ό,τι δεν βιώνει και δεν αντιλαμβάνεται, όμως η αλήθεια είναι πως κουράζεσαι όλα να αντικρίζονται σε ένα τόσο πρώτο επίπεδο και απηυδίζεις να ακούς κάθε τρεις και λίγο για το πόσο γαμάτη και νούμερο 1 είναι. Το ραπάρισμά της, επίσης, παραμένει στα γνωστά αμφιλεγόμενα νερά: θα εξακολουθήσει να αρέσει σε όσους βρίσκουν ότι διαθέτει «το κάτι», θα συνεχίσει να απωθεί όσους το θεωρούν καρτουνίστικο.
Εντούτοις η Minaj διαθέτει ένα κάποιο χάρισμα σαν ράπερ, ακόμα κι αν δεν είναι η Βασίλισσα που θέλει να γενεί –κι εδώ το ακούς καλά, καθώς κάνει μια προσπάθεια να γυρίσει στις μέρες των mixtapes. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά ωραία τραγούδια στο Queen: δεν είναι λίγες δηλαδή οι στιγμές όπου πέφτεις σε κάτι απίθανο σε επίπεδο beats και παραγωγής και λες «δεν μπορεί, το έχει σαμπλάρει»· όσο όμως και να ψάξεις τα credits, πρόκειται για πρωτότυπες συνθέσεις. Συμβαίνει μάλιστα με το καλημέρα, στο "Ganja Burn".
Όσο επίσης κι αν διαμαρτυρόμαστε για τα ποπ στοιχεία, είναι αυτά που κάνουν απολαυστικό το "Majesty". Το "Barbie Dreams", πιο κάτω, θυμίζει Salt-N-Pepa και αποδεικνύεται διασκεδαστικά πικάντικο: δύσκολα δεν θα γελάσεις με τις τσουχτερές ρίμες για τον 50 Cent, τον Young Thug και τους YG & The Game. Το "Chun Li", πάλι, λοξοκοιτάει το βάρος της παλιάς Νέας Υόρκης (Nas και τα λοιπά), το "Rich Sex" είναι από τα ωραία trap της χρονιάς, το "Coco Chanel" δίνει την ευκαιρία για ένα στημένο μεν/γερό δε ντουέτο με τη Foxy Brown, ενώ το "Chun Swae" αποτυπώνεται ως μικρό κέντημα σύγχρονης χιπ χοπ αισθητικής χάρη στην αποστομωτική συμμετοχή του 23χρονου Swae Lee από τους Rae Sremmurd.
Είναι εύκολο να απορρίψεις τη Nicki Minaj ως ένα φρούτο του σύγχρονου αμερικάνικου mainstream πασπαλισμένο με λίγη χιπ χοπ κανέλα. Αλλά, αν κάτσεις να την ακούσεις σοβαρά στα σοβαρά της, κάνοντας στο πλάι όλο αυτό το σουξουμούξου με το οποίο περιβάλλει κάθε της κίνηση, έχει κάτι να πει. Το θέμα είναι βέβαια αν μπορεί να βγάλει κάτι αισθητά καλύτερο από το Queen. Γνώμη μου είναι πως όχι. Όμως αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση.
{youtube}_bvLphVWHpo{/youtube}
