Συμπυκνωμένα τραγούδια και λόγος καθαρός από μια Αμερικανίδα τραγουδοποιό μόλις 22 Μαΐων, η οποία μοιάζει να έχει πολλά να πει...

Μπορεί η υπαρξιακή αγωνία του σήμερα να θρέφεται από διαφορετικές μουσικές δεξαμενές, όμως οι Δανοί αποδεικνύουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να φτιαχτούν συναρπαστικοί και επίκαιροι ροκ δίσκοι...

14 δίσκους μετά το ξεκίνημά τους, αυτοί οι αρχετυπικοί 50φεύγα Σκάουζερς με το ευφυές χιούμορ βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς 20άρηδες και 30άρηδες του σήμερα που χειροκροτούνται για τις post-punk επιδόσεις τους...

Ατμοσφαιρικό black metal αμερικάνικης σχολής, με αποκρυφιστικούς στόχους, πολύχρωμα πλήκτρα, αύρα θρησκευτικής τελετής και λακωνικά φωνητικά...

Μόλις στο ντεμπούτο του, το εγχώριο supergroup ενώνει τις τελείες μεταξύ Frank Zappa, τζαζ και kraut rock, φτάνοντας σε μουσική γεμάτη ιδέες, εγκεφαλικότητα, αλλά και εκφραστικότητα

Με γοητευτικώς ατελή φωνητικά και χρησιμοποιώντας εύστοχα τη νοτιοκορεατική της αύρα, ξεχωρίζει σε έναν ωκεανό αφόρητα ίδιων bpm...

Με αφετηρία την περίφημη ταινία του Ingmar Bergman, παίρνει την ηλεκτρονική οδό ώστε να ψηλαφήσει κάτι από τα μη λεκτικά της μυστικά γύρω από τον Άνθρωπο, φτάνοντας σε έναν ζουμερό δίσκο...

Μας ξαναπετάνε λίγο στον τοίχο με τις ρουκέτες τους, τώρα που η κυριαρχία της τάχα μου πολυφωνίας του Metacritic έχει στερήσει από το rock 'n' roll την πιθανότητα να σου δαγκώσει και κανά δάχτυλο...

Χτισμένος πάνω σε «ομιχλώδεις» ατμόσφαιρες και σε «θολές» μελωδίες, είναι δίσκος που εξερευνά τα συντρίμμια τόπων όπου λίγο πριν υπήρχε ζωή, μα τώρα κυριαρχεί η εγκατάλειψη και ο θάνατος...

Ένα παιχνίδι ανάμεσα στη σκοτεινιά και στην αισιοδοξία, με τον E να βρίσκει καταφύγιο στην οικογενειακή γαλήνη για να αντέξει μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο ακατανόητος και απειλητικός...

Μακάρι να 'ταν όλο το mainstream σαν το "Havana". Μακάρι να 'ταν και όλο το ντεμπούτο της 21χρονης Κουβανής σαν κι αυτό. Η οποία, πάντως, δεν αποτυγχάνει στις εντυπώσεις...

Διασκεδαστικός δίσκος, με κομμάτια που εμπνέονται από έναν παράξενο Ρουμάνο λογοτέχνη και περιγράφουν μια αναπάντεχη αλληλουχία συμβάντων, θυμίζοντας περισσότερο θεατρικά μονόπρακτα, παρά τυπικές συνθέσεις...

Μερακλίδικο ελληνικό black metal με pulp χαρακτήρα, ακουστικές πινελιές και διακριτικά πλήκτρα, ιδανικό για περιηγήσεις σε αμμώδη τοπία...

Καθώς οι απαντήσεις για το προς τα πού πάνε οι προσευχές μας όταν πετούν σαν πουλιά έχουν δοθεί, εδώ μας ξαναθέτουν ερωτήσεις, σε μια προσπάθεια χαρτογράφησης αλλά και εξημέρωσης του σημερινού αστικού τοπίου...

Αν και ο δίσκος θα κέρδιζε από μια πιο αυστηρή επιλογή κομματιών, τούς αποτυπώνει ως λεοντόκαρδους βετεράνους, με τη φωνή ειδικά του Rob Halford να ακούγεται αληθινά μανιασμένη...

Μεθυστικό κλίμα νυχτερινής, θερινής περισυλλογής κι ένα ντανταϊστικό παιχνίδι λέξεων στους στίχους δίνουν στίγμα σε έναν δίσκο που ανήκει στον θυμικό παράδεισο όπου καταλήγουν ταινίες σαν το Blow-Up του Antonioni...

Ο Γερμανός κιθαρίστας φέρνει ξανά στο προσκήνιο την αγορίστικη μπρουταλιά των ζόρικων, μακρυμάλλικων ημερών του χαρντ ροκ, αξιοποιώντας στο έπακρο τις φωνές των Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley & Doogie White...

Το αγέρωχο ροκ τους παραμένει μεστό και λυγερόκορμο, κάπου όμως η μπάντα έχει πια εγκλωβιστεί στην κινούμενη άμμο των δικών της σλόγκαν και των απαράλλαχτων hooks...

Αν και υπάρχουν οι εκλάμψεις που διατηρούν το ενδιαφέρον, ξοδεύει τη μουσική του ευφυΐα τραγουδώντας ανόητους στίχους αυτοβελτίωσης, σαν τρελός ψευδοπροφήτης ενός εξυγιασμένου πλανήτη...

Κρατάει τον πλούσιο ήχο του με τις Digable Planets ρίζες και γεφυρώνει προσωπικά ζητήματα με ρίμες για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία υποτίθεται Δυτική, όπου χρειάστηκε να ορθωθεί ένα κίνημα σαν το Black Lives Matter