Το μουσικογραφιάδικο κλισέ, που ποτέ δεν πεθαίνει, θέλει τους δίσκους διασκευών να είναι συντηρητικές υποθέσεις. Και οι στατιστικές βγαίνουν με το μέρος του, εδώ που τα λέμε, αν και τα ξερά νούμερα αποσιωπούν συνήθως τη σημαντικότερη παράμετρο –ότι τα φταίει η διαχείριση, όχι η απόφαση. Γιατί ό,τι κερδίζεις σε ασφαλή πλοήγηση και σε ανυπαρξία άγχους να βρεις νέες συνθέσεις και στίχους, το χάνεις στο (σημαντικό) ρίσκο της αναπόφευκτης σύγκρισης με τα πρωτότυπα και με όσους πριν από σένα έχουν καταφέρει να το κάνουν ωραία.
Στην περίπτωση του Forever Young, μάλιστα, τα ρίσκα γίνονται ορατά με μια απλή ματιά στις επιλογές. Κανείς δεν θα σου πει μπράβο, δηλαδή, που επιθύμησες να πεις το "Everything I Do, I Do It For You" του Bryan Adams, που από όλα των Beatles και του Leonard Cohen προτίμησες αντίστοιχα το "Hey Jude" και το "Hallelujah" αντί για κάτι λιγότερο αναμενόμενο –το δε "Love Is A Losing Game" της Amy Winehouse μοιάζει με αναπόφευκτη αποτυχία. Πόσο μάλλον αν οι ενορχηστρώσεις του Francois Bréant αποδεικνύονται συνολικά ταγμένες σε ένα easy listening πνεύμα που δεν ενδιαφέρεται να πειράξει ούτε λεπτομέρεια από τις νωθρές παραμέτρους της προδιαγεγραμμένης του ευθείας. Όλα στρογγυλοποιημένα, όλα κομμένα και ραμμένα για κάποιες μεγάλες ηλικίες χωρίς ιδιαίτερο μουσικό γούστο, για τις οποίες η απόκτηση του νέου δίσκου της Νάνας Μούσχουρη φαντάζει πρωτίστως ως αποδεικτικό συμμετοχής στους μορφωμένους, κοσμοπολίτες αστούς των καιρών μας και ύστερα ως έργο μουσικής.
Αλλά, όταν είσαι η Νάνα Μούσχουρη, μπορείς να γυρίσεις ακόμα κι ένα τέτοιο χαμένο παιχνίδι· και τουλάχιστον να εξασφαλίσεις ότι δεν θα το χάσεις, αν δεν γίνεται να το κερδίσεις. Γιατί είσαι σε θέση αφενός να αντέξεις τις προβλεπόμενες αβαρίες από όλα αυτά τα χλιαρά "Hallelujah", "Hey Jude" και "Lili Marlen" και αφετέρου να ισορροπήσεις την αμετροέπεια της χρονικής διάρκειας του νέου σου δίσκου με τις άλλες σου επιλογές –τις λιγότερο φωτισμένες– και με την ποιότητα των ερμηνειών σου.
Το βάρος του χρόνου γίνεται βέβαια εμφανές και η σύγχρονη στούντιο τεχνολογία δεν μπορεί να τα φτιάξει όλα σένια· όμως η Μούσχουρη ποτέ δεν χάνει το μέτρο, ούτε καν κι όταν φτάνει η στιγμή να πει το "Forever Young" του Bob Dylan, όπου σε εκπλήσσει με μια προσγειωμένη και αρκετά «κρυστάλλινη» ερμηνεία. Και δεν είναι η μόνη έκπληξη, αφού πιο πέρα αναμετριέται στα ίσα με το "Lonely Street" της Emmylou Harris και καταγράφεται μάλλον ως η πρώτη ελληνική φωνή που έχει τραγουδήσει στη χαβανέζικη γλώσσα, διασκευάζοντας το "Lei Pikake" των Hapa.
Αλλά, κακά τα ψέματα, η Μούσχουρη είναι ασυναγώνιστη όταν ερμηνεύει στα γαλλικά. Περιποιούμενη λοιπόν το "Sa Jeunesse" του Charles Aznavour και το "Dis Quand Reviendras-Tu?" της Barbara, φτάνει στις δύο κορυφαίες στιγμές αυτού του καινούριου δίσκου· αποκαθιστώντας τις εντυπώσεις και την τάξη των πραγμάτων, επιβεβαιώνοντας ότι έχει λόγο που ακόμα κάνει παγκόσμιες τουρνέ στα 84, κάνοντάς σε να πεις ένα «γαμώτο!» που δεν έβγαλε ένα άλμπουμ όλο αφιερωμένο στη Barbara.
Εδώ και καιρό έχουν πληθύνει τα δημοσιεύματα για την τάδε δράση του χι Έλληνα καλλιτέχνη στο εξωτερικό· τα οποία, σχεδόν πάντα, γράφονται με θαυμασμό: η ευρωπαϊκή περιοδεία εκείνων, οι εμφανίσεις των άλλων στο Λονδίνο, η απόπειρα του παράλλου στην Αμέρικα. Δεν υποτιμώ καθόλου τις προσπάθειες να ξανοιχτεί ένα αρτίστικο μήνυμα (και) εκτός των όποιων συνόρων. Δεν κατανοώ ωστόσο γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεται με τόσο δέος το «εξωτερικό», ειδικά σε μια εποχή με υψηλές ταχύτητες ίντερνετ. Πρόκειται για έκφανση μιας γνωστής χατζηαβάτικης αντίληψης, η οποία στην περίπτωσή μας είναι και ανιστόρητη, συν τοις άλλοις. Λες και δεν υπήρξαν δηλαδή η Νάνα Μούσχουρη ή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου να ορίσουν τον πήχη του τι σημαίνει «Ελληνίδα και Έλληνας σε διεθνή καριέρα» και πρέπει έτσι να τον φτιάξουμε πετραδάκι-πετραδάκι, πανηγυρίζοντας για μια σειρά συναυλιών σε τρύπες Δυτικών μεγαλουπόλεων ή για δισκογραφικές εκδόσεις σε μικρο-label.
Όμως η Νάνα Μούσχουρη, υπήρξε. Και υπάρχει ακόμα, 60 σχεδόν χρόνια αφότου ξεκίνησε και 250+ άλμπουμ αργότερα, τα οποία ως το 2003 της είχαν αποφέρει πωλήσεις της τάξης των 200.000.000 αντιτύπων σε παγκόσμια κλίμακα (σύμφωνα με το BBC). To Forever Young είναι ο πολλοστός δίσκος αυτής της μακράς καριέρας και τη βρίσκει να στέκεται μια χαρά, ακόμα και με όλες τις ενστάσεις που σημειώθηκαν παραπάνω.
{youtube}MfQWWBK8cYA{/youtube}
