Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον 67ο (στούντιο) δίσκο ενός μουσικού που έχει ήδη καταχωρηθεί στους θρύλους, ειδικά σε μια εποχή όπου πολλοί θεωρούν «country καλλιτέχνες» περιπτώσεις στραμμένες προς την indie pop αισθητική (σαν την Kacey Musgraves) ή τραγουδοποιούς με κατά βάση alternative ανησυχίες (σαν τον Sturgill Simpson).
Το Last Man Standing του Willie Nelson, όμως, δίνει την απάντηση χωρίς πολλά-πολλά. Στα βασικά του μπορεί να μην είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τους υπόλοιπους δίσκους του μέσα στην τρέχουσα δεκαετία, διαθέτει ωστόσο ένα περίσσευμα σε τσαγανό και μια αδιαπραγμάτευτη country ταυτότητα, που του δίνει μια αίσθηση «δήλωσης» απόλυτα συνυφασμένη με τον τίτλο του. Όπως άλλωστε είπαμε, το country σκηνικό έχει πια μεταβληθεί, ο Nelson έχει φτάσει στα 85 και ίσως να είναι όντως ο τελευταίος της σχολής του, του Kris Kristofferson εξαιρουμένου.
Στο Last Man Standing υπάρχει λοιπόν η σκιά του θανάτου και του τέλους μιας ολόκληρης εποχής. Ενώ όμως στο God's Problem Child (2017) την αισθανόσουν βαριά αυτήν τη σκιά, εδώ αλαφραίνει. Ο Nelson έχει ξανά το καλό του χαμόγελο, έχει ισιώσει το στέτσον του και μοιάζει λίγο με τους ήρωες των ταινιών του Σέρτζιο Λεόνε στην αποφασιστικότητα με την οποία επιλέγει να σταθεί όρθιος απέναντι στον Πανδαμάτορα και στην προοπτική του Ψυχοκαταλύτη. Στο ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι, ας πούμε, μας λέει πόσο σκληρό είναι να βλέπεις τα φιλαράκια σου να την κάνουν –αλλά ο ρυθμός είναι χαρωπός: δεν σέρνεται καμιά λυπητερή μελωδία.
Επίσης, ο Nelson αποτυπώνεται εδώ ιδιαίτερα συμφιλιωμένος με την παρούσα κατάσταση της φωνής του. Κι έτσι όχι μόνο δεν εκτίθεται προσπαθώντας να αναπαραστήσει το πώς τραγούδαγε κάποτε, μα βρίσκει ξανά τον τρόπο –έναν άλλον τρόπο– να σε συγκινήσει. Το έχει κάνει και σε προηγούμενα άλμπουμ, ασφαλώς· δεν είναι η πρώτη φορά. Όμως στο Last Man Standing συμβαίνει με τόση ενάργεια, ώστε ν' αποτελεί σημαντικό κριτήριο στην αξιολόγησή του.
Οι ερμηνείες φτάνουν πάντως στον στόχο τους συνεπικουρούμενες από τα θαυμάσια παιξίματα των δεξιοτεχνών στο πλάι του Nelson: μεταξύ τους, η Alison Krauss στο βιολί και ο Mickey Raphael στη φυσαρμόνικα. Με τέτοια κιθάρα, με τέτοιο βιολί και με τόσο χάρμα φυσαρμόνικα, πραγματικά δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο, εφόσον παίζεις country –ακούστε λ.χ. πώς κελαρύζει το honky tonk το γνήσιο στο "She Made My Day". Αν κάποιοι ψάχνουν τώρα άλλες προφάσεις και άλλα προτάγματα για να ακούσουν τέτοια μουσική, αν πρέπει κάπως να την αιτιολογήσουν ως «cool» για να τη βάλουν στις επιλογές τους, ε, είναι δικό τους πρόβλημα.
{youtube}Fk55FA6_xkM{/youtube}
