Flasher - Constant Image

Στη σημερινή μουσική πραγματικότητα παρατηρείται (δικαιολογημένα) μία μαζική στροφή προς τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, σε τέτοιον βαθμό, όμως, που έχει χαθεί το νόημα: καλλιτέχνες που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι επί του θέματος θα το κάνουν όπως και να έχει και, από την άλλη μεριά, κριτικοί και ακροατές ψάχνουν ψυχαναγκαστικά να εντοπίσουν σχετικές αναφορές, εκεί όπου δεν υπάρχουν.

Ωστόσο, το ντεμπούτο της τριάδας των Flasher δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες: μένουν στη μάνα του κακού, την Washington D.C., και προέρχονται από τα βάθη της punk κοιτίδας της πόλης, απ' όπου και εξαπολύουν μία οργισμένη, όσο και φιλοσοφημένη, επίθεση απέναντι στο αδιέξοδο του σύγχρονου μοντέλου ζωής. Περιγράφοντας πώς συνομήλικοί τους νιώθουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις προχειροδουλειές και στις προσπάθειες να αναγνωριστεί η τέχνη τους, πώς προσπαθούν να επιβιώσουν σε μία  πραγματικότητα που δεν προφέρει προοπτικές ευτυχίας και πώς βρίσκουν διέξοδο στα ναρκωτικά για να είναι κοινωνικά λειτουργικοί.

Αυτές ακριβώς οι εικόνες αγχωτικής διαβίωσης, μουδιασμένης συνύπαρξης και υπερπροσπάθειας για την εύρεση της κανονικότητας αποτυπώνονται πολύ πειστικά στο Constant Image, το βήμα που αναζητούσαν οι Flasher για να ακουστούν σε περισσότερο κοινό –ας μην ξεχνάμε πως η Domino είναι το label στο οποίο ανήκουν και οι Arctic Monkeys.

Το ντεμπούτο των Αμερικανών είναι ένα περιεκτικό πέρασμα μέσα από τη μουσική ιστορία της πόλης τους, την οποία και αντικρίζουν μέσα από indie φακούς. Το “Pressure” αποδεικνύεται ποτισμένο στην υπαρξιακή αγωνία των καλύτερων στιγμών του καταλόγου της  Touch & Go και της Dischord, το “Sun Come And Golden” είναι ένα διαχρονικό new wave single, το “Material” ένα άψογα χτισμένο post-punk έπος, το “Who’s Got Time” θα γινόταν επιτυχία στους εναλλακτικούς κύκλους σε έναν πιο δίκαιο κόσμο και το “Harsh Light” φέρει το ανθεμικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις πιο λαμπρές indie στιγμές της προηγούμενης δεκαετίας. Γενικά, το Constant Image είναι μία συλλογή τραγουδιών που θυμίζει πολλά, αλλά τίποτα συγκεκριμένο. Ένα άλμπουμ που θα προσφέρει αναζωογονητικό αίσθημα οικειότητας σε όσους ακροατές μεγάλωσαν με το κιθαριστικό indie των zeros και ανακάλυψαν την υπόλοιπη μουσική βάσει αυτού του ήχου.

Τελικά, στον κόσμο των Flasher δεν κερδίζει το καλό: μπορεί τα τραγούδια τους να φέρουν μία ηχητική αισιοδοξία, αλλά μέσω των στίχων γίνεται αποδεκτός ο φαταλισμός της όλης κατάστασης. Ακόμα δηλαδή και αν το Constant Image αλλάξει τις ζωές των Flasher, ακόμη και αν τους βγάλει από τη μίζερη σπείρα, ακόμη και αν επιτέλους η αξία της μουσική τους αναγνωρισθεί μαζικώς, εκείνοι θα κουβαλάνε για πάντα το μικρόβιο της αναζήτησης μίας καλύτερης πραγματικότητας, θα αμφισβητούν τις κοινωνικές δομές από το περιθώριο και θα σαμποτάρουν την ύπαρξή τους, όπως το έκαναν κάποτε οι συντοπίτες τους Fugazi και Minor Threat. Να πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά φαίνεται πως οι Flasher έχουν πιει λίγο νερό από την πηγή όπου κάποτε έπιναν σημαντικότερες μπάντες της Washington D.C.

{youtube}2HS4eV6CcqA{/youtube}