Η λέξη «ιριδισμός» σημαίνει τo φαινόμενο ανάλυσης του λευκού φωτός στα εξ ων συνετέθη, όταν αυτό προσκρούει πάνω σε συγκεκριμένες επιφάνειες, όπως λ.χ. ενός πρίσματος –μια καλή οπτική αναπαράσταση βρίσκεται στο εξώφυλλο του Dark Side Of The Moon των Pink Floyd. Η ίδια λέξη, επίσης, σημαίνει και την εναλλαγή των χρωμάτων, όταν μετακινείται η γωνία παρατήρησης μίας από τις παραπάνω επιφάνειες.
Είναι αυτή η δεύτερη σημασία που μπορεί να ψηλαφήσει το σημείο τομής του post-rock και του black metal, συγκεκριμένα στην ψύχωση αμφότερων των ειδών με την ακουστική παλινδρόμηση επί μακρόσυρτων riffs. Σαν την ακτίνα λευκού φωτός που αναλύεται σε πλήθος χρωμάτων μεταβαλλόμενων ανάλογα με τη γωνία θέασης, έτσι και κάποιο υποθετικό κομμάτι σχηματίζεται από τις ποικίλες γωνίες από τις οποίες μπορεί να αποκαλύπτεται ένα βασικό, μακροσκελές riff.
Το one-man σχήμα Illunis, με 5 χρόνια ζωής μα σχεδόν μηδενικό δισκογραφικό στίγμα μέχρι τώρα, κινείται ακριβώς στο ιριδίζον μεταίχμιο μεταξύ black metal και post-rock· και θυμίζει πόσο συγγενές ήταν το υλικό των Burzum του 3ου και 4ου δίσκου με το αγέννητο τότε rock υποείδος. Με έμφαση λοιπόν στον μινιμαλισμό, το γερμανικό συγκρότημα βυθίζεται με το καλημέρα (“Trapped Beneath A Lurking Cloud”) στην ομιχλώδη, διαρκή ανατολή του Det Som Engang Var (1993) και τη στρώνει με διάσπαρτες, μηχανικής υφής τυμπανικές κρούσεις, αλλά και με περάσματα από τις πιο ατμοσφαιρικές και αισιόδοξες γειτονιές του post-black (λέγε με Alcest).
Κυριαρχεί ένας λεπτός ήχος κιθάρας (συγγενής με βιολιού ώρες-ώρες), αυτής της ποιότητας που εφάπτεται με το φυσιολατρικό και το υπερβατικό, όπως πολύ καλά το παρουσίασαν στην τρέχουσα δεκαετία οι Vemod στο Venter På Stormene (2012). Εδώ μπλέκονται επίσης και οι Thorns του full-length, όσον αφορά τη μηχανική ψυχρότητα που παράγει με ταλέντο ο Illunis. Εκεί μάλιστα είναι και το σημείο που θα πρέπει να εστιάσει από εδώ και πέρα, χτίζοντας λίγο πιο δημιουργικά, μιας και στην παρούσα φάση κάποια μέρη μοιάζουν ως καλοστημένα αντίγραφα του ντεμπούτου του Snorre (2001).
Από εκεί και πέρα, τα γρυλλιστά φωνητικά του M. δεν είναι κάτι το τρομερό, εκπέμπουν όμως αυθεντικότητα και χρησιμοποιούνται έξυπνα –αναβλύζουν και βυθίζονται μέσα στα κομμάτια με διάθεση και ομαλότητα αναλογικού φάσματος. Κάποια samples δίνουν έναν παλαιικό και κλειστοφοβικό χαρακτήρα (θαρρείς έχουν παρθεί από ξεχασμένη folk horror ταινία), μαζί με τον απαραίτητο τραχύ χρωματισμό που είθισται να προσφέρει η γερμανική γλώσσα.
Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Illunis παντρεύουν λοιπόν τον Burzum μινιμαλισμό και τη Thorns μηχανικότητα, με γαμήλιο βωμό το ιριδίζον πρίσμα της σύγκλισης black metal και post-rock. Ένα ενδιαφέρον πείραμα με πολλές στιγμές, αλλά και ελαφρώς χωλαίνον στο θέμα της συνθετικής πρωτοτυπίας. Έχει πάντως βρει τη σωστή κατεύθυνση για να ανιχνεύσει περαιτέρω τη μινιμαλιστική πλην μεγαλειώδη πλευρά της φύσης και του απώτερου διαστήματος.
{youtube}AaMKjh800Dw{/youtube}
