Μία παρέλαση από υπεκφυγές, αντιπερισπασμούς και μικρές νίκες της καθημερινότητας, που εκθέτονται με νεανική ορμή, αλλά και με τη νωθρότητα που ταιριάζει στη μουδιασμένη γενιά του 35χρονου Αμερικανού...

Τα φουτουριστικά κόλπα πήγαν περίπατο, η hard rock ντιρεκτίβα ξαναγύρισε, ο ίδιος όμως παραμένει ένας Θεός της Κιθάρας, ακόμα και αν η εποχή δείχνει να μη χρειάζεται πια τέτοιους...

Το «μαγικό χέρι» του διάσημου ποπ παραγωγού Greg Kurstin δεν απέδωσε, τους περιβόητους guests πρέπει να διαβάσεις τα credits για να τους βρεις, αν ωστόσο αφιερώσεις χρόνο θα ακούσεις πλούσιες μελωδίες και καλόγουστες 1970s αναφορές...

Το στόρι τελείωσε γι' αυτή τη ρώσικη φωτοτυπία των Summoning που αρέσκεται να φτιάχνει φαντεζί δίσκους με power metal ψυχή και black προβιά, εμμονικά προσανατολισμένους στη Μέση Γη και τους Δαχτυλιδοπολέμους της...

Η στάμπα της ρέμπελης αλητείας κάτω από την οποία κρύβουν την κούρασή τους, μπορεί να πείσει πια μόνο όσους μιλένιαλς, αμερικανολιγούρηδες ακροατές μεγάλωσαν με indie κι έμαθαν να τους θεωρούν «παιχταράδες»...

Ένας Aldrahn πιο γλεντζές από ό,τι συνήθως, ο οποίος τραγουδάει, βογκάει, σφυράει και παίζει ένα ποικιλόμορφο black metal με αιχμή την απίθανη φωνή του...

Έργο εξομολόγησης και συμφιλίωσης με την απώλεια, όπου η Γαλλοβρετανή καλλιτέχνιδα σε πείθει ότι σου εξομολογείται πολύ δικά της πράγματα, με τα πρώτα λόγια που της ήρθαν στο μυαλό...

Αν και ανατρέχει στις δεξαμενές του αμερικάνικου τραγουδιού για έμπνευση, η διαπραγμάτευση αποδεικνύεται απρόβλεπτη και ανατρεπτική: έτσι λ.χ. θα ακούγονταν οι Television, αν έβγαζαν έναν americana δίσκο...

Τα συρτάρια του Γιαννιώτη δημιουργού που μάθαμε χάρη στη δράση των Κεφάλαιο 24 αποδείχθηκαν γεμάτα θησαυρούς, οδηγώντας σε μία σπουδή στο απόκοσμο, η οποία παραμένει προσβάσιμη παρά τον ενίοτε αυτοσχεδιαστικό της χαρακτήρα...

Η δηλητηριώδης γλώσσα του δεν έχει μαλακώσει και λάμπει ακόμα στις βίαιες ονειρώξεις και στα παραληρήματα οργής. Χάνεται όμως σε ένα αδέξιο άλμπουμ, όπου συνεργάζεται με τον Ed Sheeran και σαμπλάρει το “Zombie” των Cranberries...

Αν και η φωνή προδίδει τον Kory Clarke στις πιο ψηλές μελωδικές γραμμές η χροιά είναι ακόμα εδώ και οι Αμερικανοί επιβεβαιώνουν ότι «ο παλιός είναι αλλιώς», θυμίζοντας εποχές που το rock δεν είχε χάσει την επικινδυνότητά του...

Στο 4ο άλμπουμ τους, οι Γιώργος Κολυβάς & Αλέξανδρος Μιαούλης παραμένουν ικανότατοι «οινοποιοί», τα πράγματα όμως κυλούν αρκετά προβλέψιμα, χωρίς δυνατή επίγευση...

Ενώ ο μουσικός Τύπος κατάρτιζε λίστες της χρονιάς στις οποίες δεν θα ήταν μέσα, εκείνος έβγαζε αθόρυβα έναν ακόμα ωραίο δίσκο, με ήρωες ανθρώπους που γέρνουν ή τείνουν προς το λυκόφως...

Λίγο πριν επικεντρωθεί ξανά στους Slipknot, ο Corey Taylor έβγαλε το hard rock άλμπουμ του 2017, έστω κι αν αυτό έγινε αιτία για μια άγρια κόντρα με τους Nickelback...

Όσο μακρύτερα από το ανθρώπινο μπορεί να φτάσει ένας δίσκος: φασματική ουσία, αρχαΐζουσα ατμόσφαιρα μπουντρουμιού, ψηλαφιστή ιχνηλάτηση μέσα σε σκοτεινά δωμάτια...

Είσοδος στη δισκογραφία με το δεξί για τον νεαρό συνθέτη, ο οποίος προτείνει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, καταπιανόμενος με τον αέναο κύκλο της φύσης και του ανθρώπου: από τη φθορά στην παγωνιά και στην αναγέννηση...

Στρωτά τραγούδια, φιλικός ήχος και υλικά «για όλη την οικογένεια», σε έναν δίσκο-ταμάμ για τις μαμάδες των σημερινών εφήβων, που ίσως να είναι το υγιέστερο ενήλικο mainstream της εποχής μας...

Ένα προσιτό, διασκεδαστικό και περίεργο άλμπουμ, που αναζητεί αλγοριθμικά το σημείο τομής ανάμεσα στην αστρική jazz του Pharoah Sanders και στη μυστηριακή electronica των Fuck Buttons...

Χωρίς να εγκαταλείψει τις trap παραμέτρους, σκέφτεται και εκφράζεται σε μεγαλύτερη κλίμακα, φτάνοντας σε μια δουλειά που ίσως οδηγήσει σε τριβές με την πιτσιρικαρία, μα θυμίζει σε όλους ποια είναι η ποπ του σήμερα...

Επιτηδευμένα κακή προφορά των αγγλικών και επικλήσεις στην κρατσανιστή οχλαγωγία των Sarcofago, σε ένα χύμα αποτέλεσμα που αποτελεί νίκη της πρόκας έναντι του μαγικού ραβδιού...