Περιοδεία με το side project του, Zakk Sabbath. Περιοδεία με τους Steve Vai, Nuno Bettencourt, Yngwie Malmsteen και Tosin Abasi. Κυκλοφορία του προσωπικού του άλμπουμ Book Of Shadows II (δείτε εδώ). Τηλεφώνημα από τον Ozzy Osbourne για να θυμηθούν τα παλιά και να παίξει ξανά μαζί του, στην τελευταία(;) περιοδεία της καριέρας του.
Όλα αυτά, τα τελευταία 2 χρόνια. Και, ξαφνικά, κάποιος θυμίζει στον Zakk Wylde ότι καλό θα ήταν να έβγαζε και δίσκο με τους Black Label Society. Εκείνος κοιτάει το πρόγραμμά του και λέει «έχω 21 ημέρες κενό, μου είναι αρκετές». Δίχως λοιπόν χρονοτριβή, ηχογραφεί 12 τραγούδια, φωνάζει και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ να βάλουν τις πινελιές τους (John DeServio μπάσο, Dario Lorina κιθάρα, Jeff Fabb ντραμς) και μας παρουσιάζουν το 10ο άλμπουμ τους, με τίτλο Grimmest Hits.
Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και στο ελάχιστο την πορεία των Black Label Society όλα αυτά τα χρόνια, ξέρει σχεδόν ακριβώς τι θα ακούσει: μια γερή δόση Black Sabbath εποχής Ozzy (για να μην ξεχνιόμαστε), μαζί με επιρροές από Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, Led Zeppelin μα και Elton John, με πρωταγωνιστές τα χαρακτηριστικά «βλάχικα» φωνητικά του Zakk Wylde και τον ακόμα πιο χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του.
Ο «έρωτας» για τους Black Sabbath είναι εμφανής στα μισά τουλάχιστον τραγούδια του Grimmest Hits: ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στέκει το “Disbelief”, το οποίο θυμίζει αρκετά το “A National Acrobat” των τελευταίων. Η άλλη μεγάλη αγάπη του Wylde είναι οι Lynyrd Skynyrd και γενικότερα οι southern καταβολές. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που το “The Day That Heaven Had Gone Away” θυμίζει τους προαναφερόμενους –το “Nothing Left To Say”, πάλι, θα μπορούσε να βρίσκεται στο πρόσφατο προσωπικό του άλμπουμ. Σε κάθε τώρα δουλειά των Black Label Society, υπάρχουν και 1 ή 2 τραγούδια τα οποία ξεχωρίζουν· εδώ, είναι το “A Love Unreal”. Ξεκινάει με ένα βαρύ, σαμπαθικό riff και φτάνει στην καλύτερή του στιγμή στο σόλο, όπου ακούς ταυτόχρονα τη μελωδική στόφα του Wylde με ψήγματα από τη shredding πλευρά του, πριν το γυρίσει ξανά σε ένα ακόμα σαμπαθικό riff, λίγο πριν κλείσει.
Στις συνεντεύξεις που έκανε για την προώθηση του Grimmest Hits, ο Wylde ρωτήθηκε αρκετά για τον τίτλο, καθώς αρκετοί θεώρησαν ότι είχαν να κάνουν με κάποια συλλογή. Απολύτως ειλικρινής, εκείνος απάντησε ότι, για να κυκλοφορήσεις μια συλλογή με hits, πρέπει να έχεις και hits –και τέτοια δεν είχαν ποτέ οι Black Label Society. Αναλόγως λοιπόν την όρεξη, αυτός ο νέος δίσκος θα σου αρέσει λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από την τελευταία τους κυκλοφορία, που με τη σειρά της ήταν λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη από την προηγούμενη: το «ταβάνι» της μπάντας, είναι συγκεκριμένο.
Ακούγοντας το Grimmest Hits βρήκα την αφορμή να παίξω ξανά το Catacombs Of The Black Vatican (2014). Θυμάμαι ότι μου άρεσαν τότε 3-4 τραγούδια του· από την άλλη, δεν το ξανάκουσα σ' αυτά τα 4 (σχεδόν) χρόνια. Το ίδιο πιστεύω θα ισχύσει και για το Grimmest Hits: μου αρέσουν 3-4 τραγούδια, έχει όλα τα στοιχεία που αγαπώ στους Black Label Society και γενικά στον Zakk Wylde, είναι αναντίρρητα καλοπαιγμένο. Θα συνεχίσω όμως να το ακούω μετά από λίγο καιρό; Δεν νομίζω…
{youtube}R98MHlsbUeU{/youtube}
