Από καιρό «ψηνόταν» η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Δεν έχουν άλλωστε περάσει παρά σχεδόν 3 χρόνια απ' όταν ο Zakk Wylde κυκλοφόρησε το ακουστικό live Unblackened, με τους Black Label Society. Η συνταγή που ακολουθεί, γνωστή: κλεισμένος στο προσωπικό του στούντιο, γράφει τραγούδια σε ακουστικές κιθάρες και πιάνο και μετά τα παρουσιάζει στα υπόλοιπα μέλη, απλά για να προσθέσουν τα μέρη τους. Τώρα λοιπόν έγραψε γύρω στα 40 τραγούδια και κράτησε τα 14 για το Book Of Shadows II, καθώς πέρασαν 20 χρόνια από το πρώτο Book Of Shadows και αποφάσισε έτσι να κυκλοφορήσει ξανά ένα σόλο άλμπουμ, για να ικανοποιήσει όσους κατά καιρούς τον έπρηζαν να κάνει κάτι τέτοιο.
Το πρώτο όργανο που έμαθε ο Zakk Wylde ήταν το πιάνο –έχοντας ως βασική του επιρροή τον Elton John– για να ακολουθήσει βέβαια στη συνέχεια η κιθάρα, με τα υπόλοιπα (Ozzy κτλ.) να παίρνουν τον δρόμο τους. Στο Book Of Shadows II βασικό όργανο είναι το hammond B3, μετά οι ακουστικές κιθάρες, ενώ σε κάποια σημεία δεν κρατιέται και βάζει το καλώδιο στην πρίζα για μερικά ηλεκτροακουστικά σόλο (όπως στο “Lost Prayer”). Από το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ (“Autumn Changes”) μέχρι και το τελευταίο (“The King”), μπορείς να ακούσεις διάφορες επιρροές του: τους Eagles, τον Percy Sledge, τον Sam Cooke, τους The Band, τον Van Morrison, τους ακουστικούς Led Zeppelin. Όλα, βέβαια, με τη χαρακτηριστική του φωνή. Μετά από 20 και πλέον χρόνια, ξέρεις άλλωστε ότι η φωνή του Zakk Wylde είναι αυτή που είναι. Δεν θα γίνει πότε ούτε καλύτερος τραγουδιστής, αλλά ούτε και χειρότερος. Δεν θα κάνει μαθήματα φωνητικής, ούτε θα προσπαθήσει να κοπιάρει κάποιον άλλον. Χρησιμοποιεί τη φωνή του για να εκφράσει πότε την οργή του και πότε συναίσθημα, όπως λ.χ. στη μπαλάντα “In This River”, αφιερωμένη στον φίλο του Dimebag Darell.
Το πρόβλημα με το Book Of Shadows II, εντοπίζεται στο υλικό. Καθώς δηλαδή το άκουγα, το άφησα κάπου στο 5ο ή 6ο τραγούδι, σηκώθηκα για λίγο και επιστρέφοντας ένιωθα ότι δεν είχα προχωρήσει καθόλου, παρότι έπαιζε πλέον το 10ο κομμάτι. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια στιγμή που να ξεχωρίζει με τη μία, ενώ 14 επιλογές (μου) φαίνονται υπερβολικές, πόσο μάλλον αν από ένα σημείο και μετά, ηχούν όλες το ίδιο: πιστεύω ότι με 10 tracks, το αποτέλεσμα θα ήταν περισσότερο συμπαγές. Επίσης, από το “Forgotten Memory” μέχρι το “Useless Apologies”, το άλμπουμ βγάζει μια έντονη μελαγχολία. Νομίζω ότι το παράκανε λίγο ο Zakk Wylde, ευτυχώς πάντως δείχνει να το κατάλαβε, γι' αυτό και ακολουθεί το πιο up-tempo “Sleeping Dogs”. Διόλου τυχαία, πρόκειται για το πρώτο single, μα και για το καλύτερο τραγούδι του Book Of Shadows II.
Κατά καιρούς έχω διατυπώσει την άποψη ότι η καλύτερη δουλειά που έχει κάνει ποτέ ο Zakk Wylde, εκτός από εκείνες με τον Ozzy, είναι το Book Of Shadows. Το κλασικό κλισέ λέει βέβαια ότι είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες το sequel αποδεικνύεται καλύτερο από το πρωτότυπο. Κι εδώ νομίζω ότι ισχύει: το Book Of Shadows ΙΙ δεν είναι κακό, άλλα ούτε και κάτι το ιδιαίτερο. Ούτε θα κερδίσει, λοιπόν, ούτε θα χάσει ακροατές –οι δε οπαδοί των Black Label Society θα το «αγκαλιάσουν» με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετώπιζαν και μια κυκλοφορία του σχήματος (δεν θα υπήρχε εδώ που τα λέμε καμία διαφορά, αν είχε βγει από εκείνους). Σε αρκετές κριτικές είδα ...8άρια, αλλά, όσο και να μου αρέσει προσωπικά ο Zakk, δεν μπορώ να βάλω έναν τόσο μεγάλο βαθμό.
{youtube}_dtxOKXo9aI{/youtube}
