Η μετάλλαξη του Justin Timberlake από φουτουριστικό crooner της προοδευτικής disco σε συμβιβασμένο οικογενειάρχη, που θέλει να αφήσει πίσω του τα VIP nightclub ώστε να ξυπνάει απ' το χάραμα για να καλλιεργήσει τη γη, δεν πείθει κανέναν. Δεν συμμερίζομαι όμως όσους μουσικογραφιάδες μεγάλων εντύπων έσταξαν τόσο μελάνι οργής για τον νέο του δίσκο.
Οι σκεπτικιστές ξεχνάνε ότι, παρά την όποια ελαφρότητα ή αστοχία των στίχων, η απόλαυση της απλής ακρόασης είναι προαπαιτούμενο για την ψυχαγωγική pop. To σίγουρο είναι ότι στο Man Οf Τhe Woods ο Justin Timberlake ακούγεται μπερδεμένος όταν μας λέει ότι θα κόψει ξύλα στο ράντσο της Μοντάνα για να έχουν εφόδια τον χειμώνα η γυναίκα και το παιδί του. Αλλά, πριν μας καταπιεί η σοβαροφάνεια, ας προλάβουμε να απολαύσουμε την εξωστρεφή αύρα και τα ρυθμικά προστυχόλογα του “Filthy” («put your filthy hands all over me»).
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από το γενναιόδωρο, παχύρρευστο σε ρυθμούς, μα ξεχειλωμένο από παντού The 20/20 Experience. Πώς από εκείνο το θερμόαιμο, progressive disco σύμπαν, το οποίο περιφρονούσε τα τρίλεπτα πυροτεχνήματα, φτάσαμε στο rednecksploitation (αν υπάρχει τέτοιος όρος), κανείς δεν ξέρει. Λες και ο Justin Timberlake ξύπνησε ένα ωραίο πρωί, άκουσε τους δίσκους των Fleetwood Mac και αποφάσισε να φορέσει καρό πουκάμισο. Βέβαια η σύζυγός του Τζέσικα Μπιλ θα διαφωνήσει, καθώς μας λέει με αισθαντική, ψιθυριστή φωνή: «όταν φοράω τα πουκάμισά του νιώθω το δέρμα του πάνω μου, με κάνει να αισθάνομαι γυναίκα, νιώθω σέξι, με κάνει νιώθω δική του».
Ο Chris Stapleton προσδίδει κάμποση (αχρείαστη) country αξιοπιστία σε κομμάτια όπως το "Say Something". Μας έρχεται λίγο νότιο gospel απ’ το “Young Man”, αλλά και ίχνη ηλιόλουστης country στο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι. Το φαλσέτο επίσης και τα φωνητικά τικ του Timberlake είναι αλάνθαστα και πατούν στα γνώριμα εδάφη του Timbaland και των Neptunes. Είναι άβολη ωστόσο αυτή η τεχνητή βουνίσια οσμή που θέλει να αφήσει ένας προνομιούχος λευκός performer, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη μαύρη αισθητική.
Εξακολουθώ πάντως να θεωρώ το FutureSex/LoveSounds (2006) το αντίστοιχο του Off The Wall του Michael Jackson γι’ αυτόν τον αιώνα: ένα disco/nu-soul αριστούργημα γεμάτο τραγούδια που ο Quincy Jones θα σκότωνε να δώσει στον Jacko για να τραγουδήσει και να χορέψει στο καλλιτεχνικό ζενίθ του. Στο Man Οf Τhe Woods ο Justin Timberlake δεν «ξαναφέρνει το sexy πίσω» αλλά πάει ένα βήμα πίσω, ώστε να βρει τις ρίζες μέσω εύκολων ρεφρέν. Το εθιστικό groove του “Higher Higher” και το “Breeze Οf Τhe World” με τις τσιμπητές κιθάρες, αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Ακόμα και το "Midnight Summer Jam" διαθέτει σαρωτικό groove –κι ας έρχεται μια φυσαρμόνικα το τέλος, που σε ξενερώνει άνευ λόγου.
Σε κάθε νέο άλμπουμ, ο Timberlake είναι καλός οικοδεσπότης, ο οποίος νοιάζεται για τον ακροατή και τον σέβεται. Αυτή τη φορά ένιωσε όμως ότι ο ψυχαγωγικός ρόλος δεν αρκεί και πως έχει την ανάγκη να μπει σε ρολάκια. Δέχεται λοιπόν να τραγουδήσει πράγματα όπως το “Flannel”, μια χριστουγεννιάτικη σούπα που θα ταίριαζε σε φιλανθρωπικό gala της Unicef, κάνοντας τον Ed Sheeran να φαντάζει σαν κακό παιδί μπροστά του. Είναι δικαίωμά του ασφαλώς να θέλει να κάνει τον μικρό γιο του να χαίρεται με τρυφερά τραγουδάκια (τον ακούμε να γελάει, άλλωστε). Είναι όμως και δικαίωμά μας να βαριόμαστε.
{youtube}gA-NDZb29I4{/youtube}
