Το τάιμινγκ δεν βοήθησε τον Ady Suleiman, καθώς εμφανίζει τώρα το ντεμπούτο του να διεκδικεί ένα κομμάτι της πίτας που ανήκει στον Michael Kiwanuka και στον Benjamin Clementine, ενώ στην πραγματικότητα είναι συνοδοιπόρος τους. 30 ο Kiwanuka, 29 ο Clementine, 24 ο Suleiman, οι τρεις τους είναι κοντά στην ηλικία, μοιράζονται το γεγονός ότι είναι Άγγλοι μα με καταγωγές από διαφορετικά μέρη της υφηλίου και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν κάνει την κληρονομιά της αμερικανικής soul όχημα μιας τραγουδοποιίας που αντανακλά το τι σημαίνει να ενηλικιώνεσαι στη Βρετανία του 21ου αιώνα ως ένας μη-λευκός νέος.
Από εκεί και πέρα, ωστόσο, οι τρεις τους είναι και διαφορετικοί: ο Clementine καβάλησε την αναπάντεχη φήμη για να κάνει τα δικά του (αδιαφορώντας για την εμπορική τους τύχη), ο Kiwanuka «χώρεσε» καλύτερα στο σύγχρονο δισκογραφικό παιχνίδι φτάνοντας στο #1 των βρετανικών charts και ο Suleiman είχε το Memories στο περίμενε από το 2013, χάνοντας εν τέλει το πολυεθνικό του συμβόλαιο –χρειάστηκε να βρει την άκρη σε πιο underground διαδρομές για να το δει να κυκλοφορεί, με πενταετή χρονοκαθυστέρηση.
Το οικοδόμημα του Memories είναι καλοχτισμένο και αντανακλά σε κάθε του όψη το μεράκι με το οποίο έχει φτιαχτεί. Η συνοχή του άλμπουμ είναι εξαιρετική, η ελαφρώς μεγάλη διάρκεια δεν σε εμποδίζει να πατήσεις το πλήκτρο του repeat, η παραγωγή έχει τη λαμπερή καθαρότητα που αρμόζει στο είδος και οι ενορχηστρώσεις αποτυπώνονται κομψές: βοηθούν τους στίχους να «αναπνεύσουν» και αφήνουν παράλληλα στον Suleiman έδαφος ώστε να μας δείξει τη φωνή του και να μας συγκινήσει με τις ερμηνείες του.
Ο δίσκος έχει να κάνει βασικά με την αγάπη, αν και εδώ κι εκεί θίγει κι άλλα ζητήματα. Μερικές φορές η «κοσμοθεωρία» ακούγεται λίγο άγουρη: έχει εκείνη την υπερβολική αυτοπεποίθηση των 20+, ότι κατάλαβαν πώς λειτουργεί ο κόσμος και ότι ξέρουν (πια) πού στέκονται, ενώ υπάρχει ψωμί ακόμα στην υπόθεση και καραδοκούν εκπλήξεις. Έστω και με τις αδυναμίες τους, όμως, οι στίχοι αντανακλούν μια όψη της νεότητας στο σήμερα κι αυτό είναι ατού του Suleiman, το οποίο έρχεται να ισορροπήσει το γεγονός ότι βασίζεται σε έναν ήχο παλιό για να τραγουδήσει τις ανησυχίες του. Είναι έξυπνες βέβαια οι πινελιές τζαζ και R'n'B που βάζει στις συνθέσεις του, αλλά όποιος ξέρει τη soul του δεν θα αργήσει να καταλάβει ότι ο τραγουδοποιός έχει πάρει ένα γερό δάνειο made in USA προκειμένου να πατήσει στα πόδια του.
Στον τομέα των ερμηνειών, από την άλλη, τα «δανεικά» έχουν περαστεί από περισσότερα φίλτρα κι έτσι χαίρεσαι να ακούς τον Souleiman σε στιγμές σαν το "Longing For Your Love" ή το "Loving Arms" να τραγουδά κουβαλώντας εύφορες μνήμες από τον Al Green, τον Al Jarreau –και, στο βάθος, από τον Marvin Gaye. Δεν είναι διάδοχός τους, να μην αρχίσουμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Έχει όμως αφομοιώσει καλά όσα μαθήματα πήρε και πετυχαίνει να δώσει κάτι το αναζωογονητικό, κάτι που κάθεται διαβολεμένα καλά με τον ανοιξιάτικο ήλιο και τα ανοιχτά μεσημεριανά παράθυρα της πόλης.
Είναι ένας καλός δίσκος το Memories κι ας μην έχει μεγάλους ορίζοντες ή τις δυνάμεις εκείνες που θέτουν ξανά σε κίνηση όσα νερά λιμνάζουν. Μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στο σύγχρονο ραδιόφωνο και να κερδίσει επάξια τους ακροατές του.
{youtube}2KPKWE3GJlI{/youtube}
