«Get ready to have some fun!»
Αυτά είναι τα εναρκτήρια λόγια που ακούγονται από μία γυναικεία, ρομποτική φωνή στο 4ο (και πρώτο μετά από 5 χρόνια) άλμπουμ των MGMT. Και είναι πέρα για πέρα αληθινά: το Little Dark Age είναι πραγματικά διασκεδαστικό άλμπουμ, από αυτά που ξαναπατάς αβίαστα το play· χωρίς μάλιστα να το καταλάβεις, τραγουδάς απ' έξω και ανακατωτά τους –δυσνόητους, σε πολλές περιπτώσεις– στίχους του. Οι δεύτερες σκέψεις έρχονται αργότερα, όταν αρχίζεις να τους καταλαβαίνεις.
Η νέα δουλειά των κάποτε πολλά υποσχόμενων synth pop Αμερικανών λειτουργεί ως επανεκκίνηση καριέρας μετά από 2 προσπάθειες στις οποίες πήραν μία αντιεμπορική κατεύθυνση και τέθηκαν, σχεδόν ηθελημένα, εκτός τροχιάς στο παιχνίδι της σχετικότητας με το τι συμβαίνει στο μουσικό παρόν. Τώρα λοιπόν επανέρχονται με έναν δίσκο που μοιάζει με σκοτεινή (στιχουργικά και ηχητικά) αντανάκλαση του θαυματουργού Oracular Spectacular (2007). Η δίψα για ζωή έχει αντικατασταθεί από τον κορεσμό, η μεθυστική ζάλη της νεότητας από το αγχωτικό βάρος της ύπαρξης, η υπόσχεση της αιωνιότητας από τον φόβο της θνησιμότητας. Γενικότερα, η ανεμελιά που πηγαίνει χέρι-χέρι με το νεαρό της ηλικίας, έχει πλέον δώσει τη θέση της σε μία αμφισβήτηση η οποία έρχεται αναπόφευκτα, όσο μεγαλύτερο χρόνο παραμονής γράφει κανείς πάνω στον πλανήτη.
Αν επομένως το Oracular Spectacular ήταν άλμπουμ φτιαγμένο από (και για) ορκισμένους ρομαντικούς, τότε το Little Dark Age θα μιλήσει στην ψυχή των ρομαντικών μισάνθρωπων αυτού του κόσμου.
Για κάθε όμως σταγόνα δηλητήριο που θα στάξει η γλώσσα του Andrew VanWyngarden, υπάρχει ένα τρυφερό χάδι, το οποίο θα μαλακώσει τις τσιτωμένες νευρώσεις και τα τοξικά συναισθήματα. Για κάθε τεχνοφοβικό παραλήρημα ("She Works Out Too Much", "Tslamp") υπάρχει μία επαναστατική, απελευθερωτική πράξη ("Hand It Over")· για κάθε μικρό, σκοταδιστικό κήρυγμα ("Little Dark Age") υπάρχει μία χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον ("One Thing Left To Try")· και για κάθε σκέψη τύπου «η κόλαση είναι οι άλλοι» ("When You Die"), υπάρχει ένας άνθρωπος που θα αποδείξει το αντίθετο ("James").
Αν ξενίζει κάτι –τουλάχιστον στη θεωρία– τότε θα πρέπει να είναι η vintage synth pop αισθητική που ντύνει όλες τις παραπάνω ιστορίες μίσους και αγάπης. Στις πιο προφανείς, εμπορικές τους εξάρσεις, οι MGMT ακούγονται σαν τους Wham! και τους Duran Duran, ενώ όταν το πράγμα σκοτεινιάζει ηχούν σαν τους Devo σε goth εκδοχή ή σαν τους Human League στη Dare εποχή τους (1981). Ωστόσο, το ψυχεδελικό τους παρελθόν υπεισέρχεται αθόρυβα στις συνθέσεις και σπάει αυτήν την τόσο εξόφθαλμα 1980s ταπετσαρία, με το αποτέλεσμα να ξεφεύγει από οποιαδήποτε εύκολη ταμπέλα αναβίωσης.
Εν τέλει, οι φαινομενικά απλοϊκοί στίχοι της οι-Air-συναντάνε-τους-Flaming-Lips μπαλάντας “When You’re Small” συνοψίζουν τη στάση ζωής και τη θέση στην οποία βρίσκονται αυτήν τη στιγμή οι MGMT: «when you're small/You don't have very far to fall/When you're small/You feel like you belong». Οι προσδοκίες μειώθηκαν εντυπωσιακά και η μέθη της επιτυχίας εξαφανίστηκε, για να επέλθει ο ρεαλισμός· όταν βρίσκεσαι στο χαμηλότερο σου σημείο, τότε βλέπεις την αλήθεια.
Οι MGMT έγραψαν το Little Dark Age από αυτήν την οπτική γωνία. Δεν προσποιήθηκαν ότι δεν τους νοιάζει η επιτυχία, αλλά δεν θα πεθάνουν κιόλας αν δεν γίνουν το μεγάλο όνομα, όπως τους προόριζε κάποτε η μουσική βιομηχανία. Γι' αυτό και το νέο τους άλμπουμ είναι η πιο ειλικρινής, προσεγμένη και διασκεδαστική κατάθεσή τους για την τρέχουσα δεκαετία.
{youtube}tmozGmGoJuw{/youtube}
