Μια παρατήρηση: με κυκλοφορία καινούριων δίσκων από Abigor και Summoning εντός του ίδιου μήνα, νιώθω σαν να βρίσκομαι στα τιμημένα 1990s, παρά στο 2018 –το μόνο που λείπει είναι οι ολοσέλιδες διαφημίσεις της Napalm Records πλάι σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες απείρου κόκκου. Τα 1990s, λοιπόν, τα οποία δεν είναι διόλου ασύνδετα με το τελευταίο άλμπουμ των Abigor, όπως θα δούμε παρακάτω.
Με τον όρο «Diabolus in musica» εννοούμε κάτι συγκεκριμένο: ένα διάστημα που αποτελείται από τρεις ολόκληρους, διαδοχικούς τόνους. Στη Δυτική μουσική η τριτονία αυτή θεωρείται παραφωνία, εξ ου και το όνομα· ένα δυσαρμονικό αγκάθι, η παρέμβαση και το στίγμα του Διαβόλου στην κατά τ’ άλλα επουράνια κλασική μουσική. Οι Abigor συνεχίζουν να βαδίζουν στο αριστερό μονοπάτι επί του οποίου αναχώρησαν το μακρινό 1994, ακλόνητα αφοσιωμένοι στον Εωσφόρο. Και στο τελευταίο δημιούργημά τους ενσωματώνουν τον διάβολο στη μουσική τους, όχι με τριτονίες, αλλά με μια χαοτική ηχητική άποψη και με συνθέσεις που, εκ πρώτης όψεως, ηχούν παράφωνες και ασύνδετες στο εσωτερικό τους.
Δύσκολο άκουσμα το Höllenzwang, με καθόλου φιλική προς τον χρήστη φύση. Το αυστριακό δίδυμο κάνει βουτιά στο παρελθόν του black metal, κάτι για το οποίο είχαν προειδοποιήσει εδώ και έναν περίπου χρόνο. Αυτή η οπισθοπορεία μεταφράζεται σε αρκετά ωμή ηχητική αντιμετώπιση και σε κιθαριστική τεχνοτροπία (όχι τόσο ουσία), που παραπέμπει στη Νορβηγία των αρχών της δεκαετίας του 1990. Δύστροποι, γωνιώδεις ήχοι, επιπλέουσες κιθάρες· κι όμως, κάτι διαφοροποιείται εδώ σε σχέση με το αρχαίο black metal –το σκοτάδι δεν είναι παρόν στην ουσία των συνθέσεων. Το Höllenzwang δεν είναι απειλητικός δίσκος, δεν στοχεύει στο να σου παγώσει το αίμα. Ακούγεται ως έργο δοξολογίας και εορτασμού περισσότερο, ως μια λιτανεία σε οπερετική φόρμα (αν λάβουμε υπόψιν τα ποικίλα φωνητικά, αντρικά και γυναικεία), διόλου απομακρυσμένη από την παράδοση των Devil Doll.
Τεχνικά ο δίσκος έχει ζουμί, ιδίως στα κιθαριστικά θέματα –άλλωστε οι Abigor έδειξαν τα δόντια τους από το προηγούμενο ακόμη άλμπουμ. Στο φετινό έχουμε μία ακόμη οργανική φιέστα, έστω κι αν είναι κάπως πιο συγκρατημένη, λόγω της ωμότητας που θέλησε να ασπαστεί το συγκρότημα. Ο συνδυασμός χαοτικών riffs με την απατηλά λεπτή και άκρως χαοτική παραγωγή δημιουργεί όμως προαπαιτούμενα προσοχής όσον αφορά την κατανόηση, και δυστυχώς μια ελαφρά αίσθηση επιτήδευσης. Το πολύ ευχάριστο είναι η ενσωμάτωση easter eggs εντός του υλικού, όπως για παράδειγμα η στιχουργική και ριφφολογική αναφορά στο “Ærie Descent” των Thorns στην εισαγωγή του “The Cold Breath Of Satan”.
Ένας καλός, πολύ δουλεμένος δίσκος από τους Abigor, οι οποίοι έχουν αναπτύξει έναν ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ήχο, που σίγουρα δεν είναι για όλους. Το Höllenzwang δεν φτάνει στα πανδαισιακά επίπεδα του Leytmotif Luzifer (The 7 Temptations Of Man) του 2014, αλλά είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει πως οι Αυστριακοί δεν έχουν βγάλει ποτέ κάτι μέτριο. Ωμό περιτύλιγμα με θριαμβευτικό περιεχόμενο, λοιπόν, το οποίο μας θυμίζει πως ο Σατανάς δεν είναι μόνο τρόμος και σκοτάδι, αλλά και ο άρχοντας των απαγορευμένων απολαύσεων. Η άποψη των Abigor για το Diabolus in musica.
{youtube}iZTbJ1Fi_YY{/youtube}
