Ελληνικός στίχος, αμερικάνικο θράσος κι ένα φρενήρες καρουζέλ από ζαλιστικές κιθάρες, με το οποίο η βολιώτικη μπάντα εξαπολύει οργανωμένη επίθεση στα ασφαλή σαλόνια μας...

Στα 58 του, φαίνεται να καταχωρείται ως γεροπαράξενη δημόσια περσόνα που κάνει και μουσική, με τους στίχους του να έχουν χάσει τη σήμα κατατεθέν ειρωνεία τους...

Αν και δίσκος βασισμένος σε ξεπερασμένες αναφορές, ακούγεται παραδόξως σύγχρονος, χαρίζοντας στον δημιουργό του την πρώτη του κορυφή μετά τη διάλυση των Oasis...

Με όλη τη μελαγχολία και τους απολογισμούς που κουβαλάνε οι μέρες των γιορτών, έχουν και αόρατες προσωπικές στιγμές: σ' αυτές στοχεύει η Αυστραλή τραγουδοποιός, προσεγγίζοντας αλλιώς τη χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία...

Burzum υψίσυχνες κιθάρες, κουδούνια που θυμίζουν νυχτερινό μαντρί στις Άλπεις, γυναικείες ψαλμωδίες βγαλμένες θαρρείς από κάποια φάτνη...

Στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ, το σαλονικιώτικο γκρουπ προσφέρει ένα καθόλα ισορροπημένο έργο φτιαγμένο με εξαιρετικά υλικά, στο πνεύμα του Four Tet και των πιο ηλεκτρονικών αφηγήσεων των Radiohead...

Είναι ένα παζλ, από τραγούδια που κουμπώνουν και κοιτάνε σε καθρέφτη, με εμμονές που κρατάνε από τις ρίζες των Ιρλανδών στο Δουβλίνο των 1970s, αλλά και με το άγχος τους μη και δεν ακουστούν επίκαιροι...

Με την οξυγώνια ενεργητικότητά τους να μην έχει διόλου κοπάσει, σε αφήνουν σκορπισμένο, να αναρωτιέσαι τι πέρασε από πάνω σου καθώς σβήνει ο απόηχος από τα «γδαρμένα» φωνητικά του Jacob Bannon...

Ξαναγεννημένοι σε επίπεδο μεστότητας, μοιάζουν εδώ πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή...

Η Αμερικανίδα δημιουργός αποκρυσταλλώνει το πού θα μπορούσε να φτάσει τις ιδέες της, γράφει ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια και αφήνει το στίγμα της στη δισκογραφική παραγωγή της χρονιάς...

Σηκώνει το μπαϊράκι μιας σύγχρονης pop παραδομένης στη smartphone αισθητική και στις ταχύτητες σκρολαρίσματος του Facebook timeline, αλλά με τραγούδια άδεια, που θέλουν λυσσαλέα να γίνουν «απαραίτητα»...

Βλοσυρό και δυσπρόσιτο άκουσμα, ικανό να βάλει έναν διεθνή black metal καλεσμένο σαν τον Aldrahn να συγκατοικήσει με αναφορές στον György Ligeti και στην τοπική λαϊκή παράδοση...

Απελπισμένη οργή, καυστική γραφή, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές διακρίνουν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του καρδιτσιώτικου γκρουπ...

Επιδιώκοντας άλλοθι ωριμότητας, ντύνουν τα πιο γνωστά τους τραγούδια με συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες όμως αποτυγχάνουν, προσδίδοντας μια άβολη αίσθηση Eurovision rock...

O νεαρός Αμερικανός με τη ζεστή, παρηγορητική φωνή εμπνέεται από τις καταβολές του και τους ύπνους του κάτω από τους έναστρους ουρανούς της άγριας υπαίθρου, ώστε να βάλλει κατά της μανίας μας με την ιδιοκτησία...

Γήινες περιπλανήσεις μιας ακουστικής κιθάρας σε ηλεκτρονικό περιβάλλον, συνεισφορά σε μια γόνιμη «συζήτηση» μεταξύ διακριτών μουσικών αναφορών...

Δίσκος γεμάτος με γλυκά, καλοσυνάτα τραγούδια, που περιφρονούν τα κλισέ και εκφέρονται με ακαταμάχητη θηλυκότητα, με τα οποία και μας ρίχνει εν τέλει, παρόλο που του τα έχουμε μαζεμένα...

Παρότι λεπτεπίλεπτα υφασμένη και διεξοδικώς ρυμοτομημένη, αυτή η Ουτοπία υπακούει σε ένα σολιψιστικό όραμα, αφήνοντάς σε σιωπηλό και άπραγο μάρτυρα της ευτυχίας της Ισλανδής δημιουργού...

Δίσκος που βγάζει νόημα σε εκείνες τις ελαφρώς μεθυσμένες επιστροφές στο σπίτι λίγο πριν το ξημέρωμα, όταν η σκέψη ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη διαύγεια και την αυτοκαταστροφική θολούρα...

Αυτή τη φορά τους διαφεύγει το σπουδαίο, αλλά το μπασταρδεμένο τους χιπ χοπ δεν παύει να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα «παιδιά» του ανακατεμένου 21ου αιώνα...