One Master - Lycanthropic Burrowing

Στο μνημειώδες βιβλίο των Gilles Deleuze & Félix Guattari A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia (1980), υπάρχει μια ενότητα για τη μετατροπή του ανθρώπου σε αγέλη λύκων, ως αντικατοπτρισμός της αγέλης των διαφορετικών φωνών, οι οποίες συνθέτουν (σπανίως σε αρμονία) αυτό που λογίζουμε ως ατομική προσωπικότητα. Η αγέλη βρίσκεται εκεί όπου το συλλογικό μπλέκεται με το ατομικό, με τις παρορμήσεις να αναπροσαρμόζουν διαρκώς το σύνολο.

Δεν γνωρίζω αν οι One Master έχουν έρθει σε επαφή με το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά στον 4ο δίσκο τους Lycanthropic Burrowing εφάπτονται με τη λυκίσια αγέλη όπως αυτή περιγράφηκε από τους Γάλλους μεταδομιστές. Όσον αφορά τώρα το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη, φέτος κλείνει 15 χρόνια ζωής, στα οποία αργά μα σταθερά κατάφερε να χτίσει ένα σεβαστό όνομα στο βαθύ underground πεδίο της αμερικάνικης σκηνής.

Αυτό που γίνεται εντυπωσιακά αντιληπτό από την έναρξη του δίσκου είναι η εκτελεστική και συνθετική ένταση της μπάντας. Τα πάντα ακούγονται σφιχτοδεμένα και τσιτωμένα. Λες και όλα τα κανάλια έχουν διοχετευτεί μέσα σε μια περιοχή περιορισμένου εύρους, με αποτέλεσμα ένα εφέ αντίστοιχο χύτρας ταχύτητας –αναβρασμός και πίεση πολλαπλάσια του θεωρούμενου ως φυσιολογικού. Κάτι που ευτυχώς δεν εξαργυρώνεται σε δυσπρόσιτη παραγωγή, μιας και ο ήχος του δίσκου παραμένει ευδιάκριτος, χωρίς να πέφτει σε επιτηδευμένες μανιέρες true (sic) βαβούρας.

Η μουσική είναι τραχιά, υψίσυχνη και λυσσασμένη. Θυμίζει μια λιγότερο μελωδική και πιο κλειστοφοβική εκδοχή των πρώιμων Deathspell Omega, και κατ’ επέκταση των Darkthrone εποχής Transilvanian Hunger (1994). Ξυραφωτές κιθάρες ξεδιπλώνονται σε μακρόσυρτα leads δίχως έγνοια για οτιδήποτε ανθρώπινο, αθρόες ταχυπαλμίες κυριαρχούν στον ρυθμικό τομέα, οριακά μη καθαρά φωνητικά γεμάτα δηλητήριο και noise νοοτροπία στην παραγωγή· μια πειστική ηχητική αναπαράσταση του λυκανθρώπου. Η επαφή με την αγέλη και την ταλάντωση αυτής μεταξύ ατομικών παρορμήσεων και συλλογικού νου αποκρυσταλλώνεται στη διαδοχή ευκρινών riffs και άδειων από κατεύθυνση σημείων, εκεί όπου το μόνο που μένει από τη συμπαγή προσωπικότητα είναι η μηχανική, άτονη φωνή –μια ειρωνεία της φαινομενικής ακεραιότητάς της. Ο χαοτικός παροξυσμός ίσως θυμίσει σε σημεία και τις ακρότητες του Ildjarn, χωρίς πάντως να μοιράζεται την τελείως μη δομική φύση του Νορβηγού.

Παγωμένα, επιβλητικά και αραχνιασμένα, τα 35 λεπτά του Lycanthropic Burrowing είναι ακραία μουσική μέσα στην τσίτα, που φλερτάρει με noise δομές και κυριαρχείται από μια λύσσα πραγματικά λυκανθρωπική. Εδώ έχουμε ένα φιλοσοφικό στην ουσία του απόσταγμα της αγριότητας του black metal, μια νιτσεϊκής υφής δοξολογία στον Λύκο (ο τίτλος του πρώτου κομματιού, “Claws Οf Dionysus”, μόνο τυχαίος δεν είναι). Το black metal πνεύμα στην πιο άγρια δομημένη έκφανσή του.

{youtube}M-KEtyuwBTM{/youtube}